 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
14 augustus om 21:40 |
| |
De datum 15 augustus
Mňrren is ut 15 augustus. Un datum om bij stil te staan, at je histoarys besef hewwe.
Earder had ik al un interview met Gerda Hartkamp. Dat interview staat in de papieren GrootSneek. Hieronder plaats ik ut nňch us op myn eigen dachboek. Omdat ik ut belangryk fyn dat wij ok disse geskiedenis nyt fer
'Van Friese klei naar tropenuniform'
Gerda Hartkamp, geboren op 8 mei 1960 aan de Waterpoortgracht in Sneek, vlak achter de Waterpoort, is een kind van een Sneker vader (Johan Hartkamp) en een Nederlands-Indische moeder (Aaltje Ligthart, geboren op Java). Als kind groeide Gerda op tussen twee werelden: de nuchtere noordelijke klei en de nog nauwelijks verwerkte trauma’s van een Nederlands-Indische geschiedenis die vaak buiten beeld bleef. Rond haar zestigste begon ze met schrijven en in 2022 kwam haar eerste boek uit: ‘Van Friese klei naar tropenuniform‘, een intieme blik op haar familiegeschiedenis, het Indische oorlogsverleden en hoe dat doorwerkt in het heden. GrootSneek zocht Gerda Hartkamp op in haar huidige woonplaats Harlingen.
Gerda Hartkamp heeft nog een oudere zus, Charlotte en broer, Henk. Het gezin Hartkamp verhuisde van de Waterpoortgracht naar de Lemmerweg, later naar Goënga en weer later naar Harlingen. Voor het gezin Hartkamp is 15 augustus elk jaar een bijzondere dag. Dan wordt in Nederland het einde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië herdacht en daarmee het officiële einde van de Tweede Wereldoorlog. Het wordt ook wel de Nationale Indiëherdenking genoemd.
Zwijgen over het verleden
“Het is voor mij een dag van dubbele gevoelens”, vertelt Gerda. “Ik ben geboren in vrede, maar leef met de naweeën van oorlog. Mijn moeders waren tijdens de oorlog de zogenoemde ‘buitenkampers’ onder het Japanse regiem. Daarna volgde de ‘bersiap’, een in Nederland gebruikte aanduiding voor de gewelddadige periode in het voormalige Nederlands-Indië aan het begin van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, direct na het einde van de Japanse bezetting, de vlucht naar Nederland en het zwijgen.” Het zwijgen, dát was kenmerkend voor veel Indische gezinnen, weet Gerda. “Er werd thuis nauwelijks over gesproken. Maar het was er altijd. In de sfeer, in het eten dat níét werd gekookt, in het gemis van familie die daar achterbleef.”
Juist dáárom is de jaarlijkse herdenking op 15 augustus voor haar zo belangrijk. Niet alleen om te herdenken, maar om zichtbaar te maken wat lang verzwegen bleef. “Het is een erkenning, een plek waar verhalen mogen bestaan. Voor mij, voor oma, mijn moeder, familie en voor velen zoals wij.”
Een boek uit stilte geboren
Haar debuutroman ‘Van Friese klei naar tropenuniform’ kwam niet zomaar tot stand. Gerda: “Het is begonnen met gesprekken. Met het opschrijven van losse flarden. Maar pas toen ik begreep hoeveel generaties door deze geschiedenis zijn gevormd, kreeg ik de urgentie om het verhaal breder te delen.”
In het boek volgt ze het leven van haar familie, maar verweeft dat onderhuids ook met haar eigen zoektocht naar identiteit. Hoe is het om op te groeien in een land waar je uiterlijk, je familiegeschiedenis en je achtergrond voortdurend vragen oproepen? “Als kind voelde ik me soms anders, zonder te weten waarom. Mensen stelden vragen: waar kom je écht vandaan? Terwijl ik gewoon een meisje uit Friesland was. Maar wel een meisje, dat voelde dat er iets niet werd verteld.” Met zorgvuldige pen en veel historisch besef reconstrueert ze in haar boek het leven van haar grootouders, de reis van Nederlands-Indië naar Nederland, en de manier waarop het verleden zich nestelt in volgende generaties.
De vergeten kinderen van de oorlog
“De Indische naoorlogse generatie, waar ik toe behoor, is lang buiten beeld gebleven. Onze verhalen leken minder urgent. Er werd gedacht: jullie hebben toch niks meegemaakt? Maar we hebben het wél meegemaakt, zij het op een andere manier. Door de stilte, door de trauma's die onze ouders met zich meedroegen, door de ontworteling.”
In haar boek legt ze de vinger op die stille pijn. En tegelijk biedt ze ruimte voor hoop en verbinding. Ze sprak met andere nazaten, met historici, met jongeren die nu pas ontdekken wat hun grootouders doormaakten. “Er is een beweging gaande. De jongere generatie is nieuwsgierig. Ze willen weten, begrijpen, verbinden. Dat stemt me hoopvol.”
Pleidooi voor erkenning
Het persoonlijke van Gerda Hartkamp maakt haar verhaal juist zo universeel. Ze groeide de eerste twaalf jaar van haar leven op in Sneek en later ook nog in Goënga, waar haar achtergrond zelden onderwerp van gesprek was. “Ik paste me aan, wilde niet opvallen. Maar ergens bleef het wringen. Alsof een deel van mezelf niet mocht bestaan.”
Pas later, via archieven, gesprekken met familieleden en haar eigen onderzoek, kon ze de puzzelstukjes leggen. “Mijn moeder vertelde weinig over ‘vroeger’ en zonder details. Pas toen ik ontdekte wat zij allemaal had meegemaakt, begreep ik mijn eigen levensverhaal beter.”
Haar boek is dan ook géén aanklacht, maar een pleidooi voor zichtbaarheid en erkenning. “Ik wil dat onze verhalen verteld worden. Niet om medelijden te krijgen, maar om gezien te worden.”
Verhalen zijn bruggen
In aanloop naar de komende herdenking van 15 augustus hoopt Gerda Hartkamp dat er meer ruimte komt voor het Indische verhaal, in onderwijs, in de media, en in de publieke ruimte. “We hebben zoveel bijgedragen aan Nederland. Maar de erkenning loopt achter. Niet alleen voor de eerste generatie, maar ook voor hun kinderen en kleinkinderen.” Met haar boek draagt ze bij aan dat bewustzijn. In lezingen op scholen en tijdens bijeenkomsten weet ze haar verhaal te verbinden aan een bredere maatschappelijke context. “Verhalen zijn bruggen. Ze kunnen ons helpen om elkaar beter te begrijpen. En dat is precies wat we nu nodig hebben.”
|
| |
|
13 augustus om 22:43 |
| |
Somer
Nyt overdriëve, mar un bitsje tropys foëlde ut fandaach tňch wel an.
'k Hew mij dęrom ok mar moai rustech houden. In'e namiddach nňch un interview deen, bij iemand dy't airco het.
Fanavend komt ut nieuws deur dat bij De Hoeve un megagroate luchtballon (34 persoanen an board) un heftege (stuiter) landing maakt het. Der súden 6 gewonden wese.
Mij krijst NOAIT in un luchtballon, NOAIT! |
| |
|
12 augustus om 21:36 |
| |
Foetbal is wear los
Saterdachavend al bij SC Heerenveen- Volendam weest en fanavend de wedstryd Fenerbahçe teugen Feynoord siën.
Flattearde overwinning fan 5-2 foar de Turken. Feyenoord loopt Champions League hierdeur mis.
Fandaach nyt feul den ferder.
|
| |
|
11 augustus om 19:42 |
| |
Teruch in ut ritme
Na de oulopen Sneek goëd deurkommen te hewwe, fandaach ut ritme fan alle dach wear oppakt. Is ok niks mis met. Fanmňrren al froech te draven, in ferbaan met de hoge temperaturen. Dęr pasten we de lokasy ok op aan. Ut Zwettebos! De earste twee rondsjes war bęst ousiën, eigen skuld dikke bult: mutte je mar gyn 14 dagen fakaansy nimmen.
Fanmiddach in Heech (alwear!) weest om dęr Bartele Bakker en Afke de Jong, bestuursleden fan de Drekrace, te interviewe. Ut wurdde un hearlek ontspannen gesprek, achter in'e tún bij Bartele.
Su pak ik myn regelmatege leventsje wear op: R.R.R.!
De ouwere generasy weet futdaleks węr't dy 3 R's foar staan, niks mis met. |
| |
|
10 augustus om 19:47 |
| |
Tjotterfloat in Heeg
Fanmiddach in Heeg weest om te kieken bij de tjotterfloat, prachtech skouspel. Onderstaand ferslachje maakte ik foar de GrootSneek-site.
Tjottervloot viert feest in Heeg: ‘Dűnsjen op it wetter’ met Pier Piersma
Heeg-Het was een weekend vol historie, vakmanschap en zeilplezier in Heeg, waar de jubilerende Stichting Stamboek Ronde- en Platbodemjachten (SSRP) de haven vulde met een vloot schitterende houten zeiljachten. Rond It Sylhűs ( het clubhuis van 'Watersportcentrum Heeg') , kwamen tientallen scheepseigenaren samen voor een reünie die bol stond van ontmoetingen, herinneringen en zeilwedstrijden op de Hegemer Mar.
Admiraalzeilen en boekpresentatie
Zaterdag werd het publiek getrakteerd op het indrukwekkende schouwspel van het admiraalzeilen, onder het toeziend oog van commissaris van de Koning Arno Brok. Een bijzonder moment was de presentatie van het boek 50 jaar Jachtwerf P.P. Piersma, geschreven door Klaas Smit uit Witmarsum, in een gelimiteerde oplage van 350 exemplaren. Een ode aan het vakmanschap dat in Heeg tot kunst is verheven. Het boek is o.a. te koop bij Boekhandel Van der Velde.
Pier Piersma: een leven tussen hout en water
Voor Pier Piersma, jarenlang het gezicht van de jachtwerf in Heeg, was het weekend een persoonlijke mijlpaal. “Als hier 90 schepen liggen, dan heb ik er zeker 75 op de werf gehad,” vertelt hij, terwijl hij trots over de haven uitkijkt. Restauratie, onderhoud, nieuwbouw’, zijn handen hebben het hout gevormd, beschermd en tot leven gebracht.
Aan een picknicktafel naast It Sylhűs, wijst hij naar de Mientje, een schip dat sinds 1972 onafgebroken bij hem in de winterstalling lag. Ernaast ligt de Albatros van Philips, waarmee hij als jonge knaap zijn eerste onderhoudsklus deed. “Ooit kreeg ik van mijn heit een paar planken en mocht ik mijn eigen tjotter bouwen. Onder leiding van mijn leermeester Berend de Jong. Dat was mijn loon. Ik ben in 1966 begonnen en in 2016 officieel gestopt.”
Wedstrijden en verbondenheid
Op zondag kleurden de zeilen het water tijdens twee spannende wedstrijden, georganiseerd door het regionaal comité Friese reünie. “Zeilen in een tjotter is één worden met de natuur en je schip,” zegt Piersma. “Het is dűnsjen op it wetter.”
De toekomst van de tjotters
Piersma ziet nog altijd uitdagingen. “Er zijn prachtige schepen te koop. Gelukkig trekt zo’n evenement veel jongeren mee via hun ouders. Dat is goud, want zo blijft de liefde voor de ronde- en platbodems leven.”
Met zon, wind en de geur van lak in de lucht, werd dit jubileumweekend in Heeg een ode aan het Friese varend erfgoed, en ook aan de man die er zijn levenswerk van maakte.
 |
| |
|
9 augustus om 18:37 |
| |
Bútengewoan Sneekolooch komt út Den Haag
Wout Hamers út Den Haag komt al 43 jaar elke somer naar Sneek. Dęr foar bij ’t Ouwe Vat het Haagse Wout dan syn faste anlęchplakje. As teugenprestasy maakt Wout ut terras fan syn Sneker stamkroech dan elk mňrren wear netsy’s. Wout, un groat súppňrter fan oait de Blauhúster Dakkappel en teugenwoardech de Putkappel, fňlgt alles wat der in Sneek gebeurt op’e foët fia de sosiale media at hij in Den Haag is.
At der plechtege gebeurtenissen in Sneek binne ( ok búten de Sneekweek om) węr’t syn Sneker frynden bij betrokken binne, su as begrafenissen en trouwerijen, is Wout der bij.
Al jaren hat Haagse Wout 1 groate węns, hij wú en sú ut offisjele sertifikaat Sneekolooch su graach in syn besit krije wille. Om nau 7 kususavenden naar Sneek te kommen om Sneekology te fňlgen ging selfs Wout te fer.
Mar un spesiale spoedkursus Sneekology op un saterdach, an ut end fan syn fakaansy in Sneek moest tňch moogelek weze? Fandaach was ut sufer.
Ik hew fanou 10 uur fanmňrren tňt 4 uur fanmiddach met Wout op stap weest en hem de bútengewoane Sneekologykursus geven. In dy 6 uren hewwe flitsbesoeken brocht an bysňndere plakjes in’e stad. Fan ut Griiffemeard Ferpleechhús naar ut Ouwe Van Dagen Bankje in ut Wilhelminapark. Fan ut Joads Begraafplak tňt ut LSC 1890 terrein. Ja we hewwe selfs over de Groëne Dyk fytst en binne in un hele autentike boerderij weest. Overal wurdden we gastfrij ontfangen. En Wout genoat met folle teugen! Uteraard hew ik konsekwent Snekers praten! En Wout slurpt oans stadstaal op!
Om 16.00 uur kon ik Wout dan ok ut felbegearde sertifikaat Sneekolooch overhandege op ut terras fan ’t Ouwe Vat. Wout switte út syn ogen toen hij ut felbegearde sertifikaat in hannen hat!
Wat kan ut leven soms ferrekte moai weze!
|
| |
|
8 augustus om 22:18 |
| |
Slňtkonsert un sonovergoaten músikaal einde an Sneekweek 2025
Met un slňtskonsert op'e Kolk, foar de Waterpoort is fanavend un einde kommen an'e Sneekweek 2025. Un moaie Sneekweek met prachtege momenten. Koestere!
 |
| |
|
7 augustus om 18:07 |
| |
Fanou ut water
Fandaach hearleke dach op ut water rondom Sneek had, ik lijst um in!
Disse Sneekweek is tňch al mear as slaagd!
|
| |
|
6 augustus om 19:32 |
| |
Sneker Stappersavend & Hardseildach
Dry foto's sęge alles, dęr wú ik ut dan ok mar moai bij houwe!
|
| |
|
5 augustus om 16:55 |
| |
Ove Kindvall overleden
Fanmňrren kwam ut bericht in’e ferskillende media dat Feijenoorder ( ik skriëf ut bewust met un ‘ij’) Ove Kindvall overlden is. Hij was foar mij, met syn foebalmaten út ut GOUDEN Feijenoord XI-tal dat op 6 mei 1970 de Europacup 1 won, un foetbalheld. Fantastise spits, dy’t in’e Europacup 1 finale teugen Celtic de ‘winnende’ skoarde. De andere doelpuntemaker ( en anfoerder) Rinus Israël overleed 1 júly j.
Toen ik fanmňrren ut overlijdensbericht fan Kindvall las, pakt ik futdakeks myn ouwe Feijenoord-plakboeken der bij. Ut krantepapier is hier en dęr al us anfreten deur ‘silverfisje’ en úteraard ok fergeeld deur de tiid. Ondertussen binne we 55 jaar ferder.
Fanavend sal ik ut glas hewwe op Ove Kindvall en dat doën ik bij De Bakkersdochter, de kroech fan Erica Boers, myn buurmeiske fan froeger węr’t ik as baby op passe mocht. Oait was Rinke van der Meulen de eigenaar fan disse legendarise ‘koffybar’. Rinke, un fatastise kearel, is ok al nyt mear onder oans, kon mij altyd geweldech opruie at ut over Feijenoord ging. Mar hij fergat dęrbij noait te knipogen.
Foarlopech fyn ik ut hier in ut ondermaanse nňch altyd heel gesellech, mar myn leeftydsgenoaten en ik skúve hieltyd mear op naar ut frňnt. Reden genoech om ut leven in al syn fassetten met te nimmen. Fanavend is ut Sneker Stappersavend! Proast Ove!
 |
| |
|
4 augustus om 15:51 |
| |
Rubberboaterace: Bomfol in'e stad
Foto Hans Doevendans
 |
| |
|
3 augustus om 12:09 |
| |
Sundach in'e Sneekweek
Manmanman, wat wear un prachtege dach!
't Ouwe Vat en De Kroon. En úteraard ut lekkerste diner fan ut jaar bij oans Chinese patatbakker op'e Jousterkade.
Ja, ik bin un Abba-fan!
 |
| |
|
2 augustus om 20:35 |
| |
Sneekweeksaterdach 2025
Foto's sęge nou even mear as tekst!
 |
| |
|
1 augustus om 18:11 |
| |
Floatskou en búging foar al dy frijwilligers
Fanavend is de floatskou, ut begin fan'e Sneekweek. Un prachtech evenement. met su langsamerhaan heel wat tradisy's. Der komt un ontsettend soad te siën foar ut sufer is.
Foar de GrootSneek-krant fan disse maand had ik un útgebreid interview met Dirk van der Zee, foarsitter fan'e floatskou-kommissy. Met hem set ik ok futdaleks al dy andere frijwilligers graach in ut sontsje. Fan onskatbare waarde binne disse frijwillgers.
Hew dan ok un bloëdhekel an lui an'e kant dy't altyd en evech wear kommentaar hewwe. Ut evege gejank over dat der de laatste jaren deur alle regelgeving gyn fuurwerk mear is as ouslúter fan'e floatskou. Of oans Sneker frijwilligers der wat an doën kenne.
Ik węns idereen un fijne en moaie Sneekweek. Na un súterege dach, wat ut wear angaat, siët ut der fanavend heel knap[ út! Genyt met folle teugen!
INTERVIEW GrootSneek krant met Dirk Johan de Vries:
"Je moet de dingen doen om de juiste redenen"
In het leven van Dirk Johan van der Zee (Sneek, 1960) is het water nooit ver weg. Geboren aan de Oosterkade, opgegroeid tussen zeilboten en regenbogen, jarenlang op zee gevaren en vandaag de dag nautisch expert én voorzitter van de Vlootschouwcommissie tijdens de Sneekweek. Het water is voor hem méér dan alleen werk of hobby, het is een levensader. Zoals hij zelf zegt: “Ik ben opgegroeid op het water. De moederschipcultuur zit in mijn DNA." En vrijwilligerswerk? "Dat is voor mij net zo vanzelfsprekend als ademhalen.”
We spreken elkaar aan zijn keukentafel in Sneek. De koffie is lekker, de sfeer warm. En zoals dat gaat bij een goed gesprek, schuift partner Hennie Ypma ook nog even aan. Het leven is op dit moment niet zonder zorgen. “Het zijn pittige tijden”, zegt Dirk van der Zee zonder omweg. “Mijn moeder is pas overleden, en ook Hennie haar moeder is er niet meer. En ik? Ik ben net behandeld voor prostaatkanker. De prostaat is verwijderd, maar er volgt waarschijnlijk nog bestraling. We zijn er nog vers van onder de indruk. Maar we blijven doorgaan. Altijd.”
Van een Sneker kroeg naar de wereldzeeën
Dirk is een kind van Sneek, zoon van Bram van der Zee en Adri van Veen. Derde in een gezin van vier. Zijn herinneringen aan vroeger zijn warm, maar ook gelaagd. “Mijn vader stond onder druk als directeur bij Erven Feenstra, het familiebedrijf. Hij had het niet makkelijk. Ziekelijk, en met broers die het bedrijf verlieten. Mijn moeder hield het hele gezin draaiende. Een krachtige vrouw. Vader genoot van zijn kinderen, maar het leven viel hem niet altijd mee.”
Die jeugd, hoe warm ook, kende ook de nodige baldadigheid. “Ik was een derde kind”, lacht Dirk. “Ik heb alles uitgehaald wat erin zat. We waren de schrik van de buurt. Fikjes stoken op zolder, kattenkwaad uithalen. Later hadden we de Ivanhoe-club in bar 't Pantoffeltje. Dan zat ik zes maanden op zee en kwam ik twee maanden thuis. Mijn moeder deed mijn boekhouding en zei weleens: ‘Wat jij allemaal naar die kroeg gesmeten hebt...’ Maar het was een fantastische tijd. We hingen in de balken, letterlijk en figuurlijk.”
Na de mavo, havo en de Zeevaartschool op Terschelling kiest Dirk voor een loopbaan op zee. “Zes ŕ zeven jaar heb ik gevaren. Mijn grootvader, Dirk van Veen, was marconist op de koopvaardij. Hij had er weinig vertrouwen in dat ik het zou volhouden. ‘Ik moet nog zien dat jij gaat varen’, zei hij. Maar het bleek mijn beste beslissing ooit.”
Wat hij op zee leert, vormt hem tot op de dag van vandaag. “Zelfredzaamheid. Op zee kun je niet ziek zijn. Er is geen democratie. Als er een probleem is, moet je het zélf oplossen. Dat leer je nergens anders. Dat neem je mee voor het leven.”
Van jachtbouw tot schade-expert
Na de zeevaart volgt een carričre in de jachtbouw. Dirk volgt een studie bedrijfskunde en werkt zich op tot bedrijfsleider van een werf in Enkhuizen. “Maar toen mijn huwelijk begon te schuren, wilde ik meer thuis zijn. Ik kon aan de slag als schade-expert. Een grote stap, maar het bood mij de mogelijkheid om dichter bij huis te werken. Helaas heeft het mijn huwelijk niet kunnen redden, maar het was een weloverwogen beslissing.”
Vandaag de dag is hij nautisch expert. “Tachtig procent van mijn werk is schades. Ik doe ook taxaties en bouwbegeleiding. Maar wat ik het belangrijkste vind? Uitleggen. Begrip kweken. Ik wil dat mensen weten wat er aan de hand is. De menselijke kant van het vak is minstens zo belangrijk als de technische.”
Relaties en veerkracht
Dirk heeft twee dochters, Leonie en Ilonka, uit zijn eerste huwelijk. Na dertien jaar gaan hij en zijn toenmalige vrouw uit elkaar. “We zijn goed uit elkaar gegaan. Eén belang: de kinderen. En dat hebben we samen netjes geregeld. Daar ben ik trots op. En zij ook.” In 2004 komt Hennie Ypma in zijn leven. “De bakkersdochter van Heeg”, zegt Dirk met een twinkel in zijn ogen. Hun band is sterk, ondanks recente gezondheidsproblemen aan beide kanten. “We trekken samen op. Dat is wat telt.”
Vrijwilliger met een hoofdletter V
"Afke de Goede van de KWS, de Koninklijke Watersport Sneek, zei ooit tegen mij: 'Er is maar één moment dat je vrijwilliger bent en dat is het moment dat je gevraagd wordt om vrijwilliger te worden. Dat is een vrijwillige keuze. Vervolgens ben je vrijwilliger en dat is niet vrijblijvend, daar moet je over nadenken.’"
Wie Sneek zegt, zegt Sneekweek. En wie Sneekweek zegt, zegt Dirk van der Zee. Al sinds 1991 is hij actief als vrijwilliger. Eerst in de wedstrijdcommissie; later als voorzitter van de Vlootschouwcommissie. “Ik dacht dat er een wachtlijst was om vrijwilliger te worden”, zegt hij nog altijd verbaasd. “Zo naďef! Maar toen sprak de legendarische KWS’er Vester Jorna me aan: ‘Jij kunt wel in het comité.’ Zo is het begonnen.”
Tien jaar was hij voorzitter van de wedstrijdcommissie; nu alweer tien jaar van de Vlootschouwcommissie. “Als de Vlootschouw begint, dan giert het door je lijf. Donderdagavond begint het te kriebelen. Vrijdagochtend stromen de mensen binnen. En dan ben ik gastheer. Dát gevoel. Ik heb de kriebels, ben eindverantwoordelijk. Maar ik vertrouw op de mensen om mij heen.”
Wat hem raakte? “De onderscheiding in de orde van de Sneker Pan in 2015. Ik werd op de Johanna Jacoba door de grachten gevaren. Ouwe Snekers die opkrabbelden om te applaudisseren... Daar krijg ik wéér kippenvel van.”
De Moederschipcultuur en vertrouwen voor de toekomst
Maar niet alles is rozengeur. “De Moederschipcultuur, dat families met boten samen op pad gaan, is aan het afbrokkelen. De jeugd heeft het geld niet meer voor een dure boot. Het aantal deelnemers aan de Sneekweek loopt terug. We moeten echt aan de bak. Ik heb deelnemers van de 22-kwadraatklasse persoonlijk opgebeld. Je moet ze erbij houden. En als ze niet meedoen, dan zeg ik het gewoon: meedoen!”
Toch ziet Dirk van der Zee ook hoop. “Petra Miedema van Sneek Promotion plaatste een oproep voor vrijwilligers. We kregen vijftien aanmeldingen. We moesten zelfs kiezen! Dat geeft vertrouwen. En dat geven al die vrijwilligers mij ook. Ik bewonder mannen van het eerste uur zoals Jan Bootsma en Jacob Boonstra; ik kan nog niet in hun schaduw staan als het over vrijwilligerswerk gaat."
Betrokken en positief
Wat telt in het leven, naast werk en vrijwilligerswerk? “Sociaal zijn. Elkaar ruimte geven. Respect. Gewoon... Heb uw naaste lief. Dat is wat telt. Die polarisatie in Nederland, daar word ik gek van. Geef elkaar wat ruimte. Links of rechts, we wonen allemaal in hetzelfde land.”
Hij laat ook voorzichtig zijn politieke kleur zien: “Ik stemde altijd VVD, maar die Bontenbal van het CDA? Die snapt het volgens mij. In plaats van roepen dat je 'snoeihard oppositie gaat voeren’, zei hij: ‘We gaan kijken waar we invloed kunnen uitoefenen met onze argumenten.’ Dat is volwassenheid. Zo hoort het." Als ik hem vraag zichzelf in drie woorden te omschrijven, aarzelt hij geen moment. “Betrokken. Op het naďeve af positief. En ja, ik heb zo m’n verbeterpunten. Want ik ben niet altijd even aardig.” Zijn levensmotto is even krachtig als persoonlijk: "Je moet de dingen doen om de juiste redenen. En zij die mij niet willen, verdienen mij niet.”
"Als het goed voelt, dan gá je ervoor"
Dirk Johan van der Zee. Een man met wortels in het Sneker water en een hart voor de mensen om hem heen. Iemand die verantwoordelijkheid niet uit de weg gaat, maar juist opzoekt. Voor wie vrijwilligerswerk geen tijdverdrijf is, maar een levenshouding. En voor wie een zeilboot, een biertje op het voordek en een goed gesprek de essentie van geluk kunnen bevatten.
Wie hem zoekt, vindt hem tijdens de Sneekweek ergens aan het roer, of aan de wal, als gastheer, met dat kenmerkende mengsel van ernst en humor. Want zoals hij het zelf zegt: “Je moet het doen omdat je het leuk vindt. En als het goed voelt, dan gá je ervoor. Klaar.”
Tot slot, Dirk heeft zijn oude Flits terug kunnen kopen. “Kunnen de kleinkinderen straks mooi in zeilen. Daar gaat het om!”
Foto is fan LAURA KEIZER |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
