|
 |
29 júny om 21:20 |
|
De Leverworst

Fanmňrren kuierden we naar het Wilhelminapark. J. achter de buggy met kleine Z., Ik achter ut loopfytske met N. as koureur. De son skynde asňf ut liëve leven der fanou hong. Sonovergoaten. Sneek wurdde wakker onder de júnyson. Allienech bij de spoarwechovergang an’e Bňlserterwech, krekt dęr’t de Parkstraat begint, dreef iniens un wňlk over. Swart. Gitswart. Krekt ňf hield de lucht syn adem in.
Dęr stond se.
Wezeloas. Ferloaren. Krekt as ňf se dęr nyt stond, mar ok nergens anders mear was. Un jonge frou. Fragyl. Doadmoëd su te siën. Presys tussen de twee roadwitte stekjes in. Ik kreech un knieperch gefoël, soms foël ik dingen, sňnder dat ik ut nňch begryp. Myn benen liepen al foardat de kňp klaar was. Alarmbellen! Gyn gelúd, mar un hieltyd dúdeleker wurdend besef.
Ik bin naast har staan gaan. Nyt té dichtbij. Gewoan naast har. Ik sach ut witte pňlsbandsje fan ut Sint Antonoius en ut ferbandsje om ’e smalle arm. Met dęr in ut buiske dęr’t su de infúsnaald wear in kon.
Dęr stonden we. En ik begon foarsichtech te praten. ‘Wil je dat ik even met je praat’, froech ik sacht. Nyt as un antwoard, mar mear as un stil ‘ja’ knikte se. Har lippen konden ut woard ‘help’ nyt mear fňrme.
Bij mij kwamen de woarden fan binnen út. De fragen waren heel anders as dy fan un sjoernalist. Binnen un minút ferandere myn taal toen se mij antwoardde dat se út un dňrp kwam. Foarschtech sach se mij an. Wezeloas dat wel. Mar der was kontakt. We seiden oans naam. Ik froech har ňf se met mij met wú naar ut bankje foar bij de snackbar fan Van der Wal. Se knikte.
Dęr hewwe we sitten . Tien minúten, miskyn langer. Gyn details hier, gyn groat ferhaal. Dat is fan har. Mar wat ik foëlde, bliëft bij mij. Stil ferdryt, un hast miste fal. En miskyn , heel miskyn, un begin fan teruchfinen.
Ut meast bizarre fan disse ontmoeting was miskyn wel dat we tegare ok nňch even lacht hewwe, om de boat dy’t un eindsje ferderop oumeard lach. Dy had su’n nútere naam: De Leverworst.
Dęr sit fast ok wear un ferhaal an fast!
 |
|