| |
 |
16 júny om 14:03 |
| |
At de Slachte un Slachter wurdt
Ongetreend un Slachtemarathon kuiere, kan dat? Dat was foarou myn doëlstelling dy’t ik hale wú. Al 3 kear earder liep ik de tòcht langs de 22 dòrpen, stuk foar stuk met un heel soad plezier, wêrfan’t dy in de één na laatste met twee fingers in’e neus. Ik kan blykber goëd teuge warmte.
Dy fan gister hew ik dus ok útlopen, ik deed der twee uur langer over as de marathon fan 2016 en dat geeft al an dat ut un mònstertòch wurdde. Ik overdriëf graach, inderdaad genoech selfrefleksy, mar at ik nou skriëf un mònstertòcht dan is dat in myn beleving ok un echte helletòcht. Allienech nyt deur de hitte, wêr’t ik de hel met assosiear, mar de kou, de stòrmachtege wyn en de plênsbuien dy’t myn frêle bealechje teisterde tidens de 42 kilometer en 195 meter.
Fanou ut moment in’e bus fan Raerd naar Oasterbierum ferdwaalde ik al, met al myn reisgenoaten. Flitsten de buslichten an om dat ut aardedúster wurdde. Gingen de regenponsjo’s, in alle kleuren fan’e regenbooch, al an om dêr de hele dach sitten te bliëven.
Tegare met J. en P. myn dappere metlopers nòch us ongetreend an myn fierde Slachtemarthon te beginnen. As un komeet út ’e startblòkken, met un tempo fan 7 kilometer in un uur. Feulste gek úteraard. Mar ik had mar één doël foar ogen. Su gau mogelek wear naar Reard toe. Wat un idioate fokus. Folkomen streng toesproken deur myn twee frouleke loopmaatjes. Kappe met dy onsin. Gehoarsame.
En dan komme de earste slachters, dy fan’e bludder en blauwe jeiter. Jeuminikkus, de drek súgde myn foeten en enkels onder myn bealech fut. Nyt één kear, mar twee kear su’n ròtend deur onbegaanbere paden. Dan komt de Slachtebrêge, dêr’t toen wij der overheen moesten nyt allienech un opstopping, ja hast un infarkt was, wynflagen stonden om benaud fan te wurden. J. waaide onder fan’e brugge letter in’e handen fan su’n stoere Klaaiklút út Wommels. Grappech? Jaseker, foar dy’t ut moment sagen!
En mar wear deur, kilometers na kilometers, fol kultuer in un onheilspellend laanskap met dêrboven weargoaden dy’t tekear gingen. Alle kearen wear sal ik mij Achlum herinnere, wat un ontfangst dêr, wat un ‘mienskip’ in dat dòrp. Dat skeurt je der deur. Beslist.
Halverwege droge kleding krije fan J & M. Un opleving. Dreunend klinkt nou tussen de oaren deurgaan-deurgaan-deurgaan-deurgaan. Fan witte oase naar un fòlgend rustpunt om dy op te rechten.
Na su’n 30 kilometer kom ik de fòlgende Slachters teugen, dy’t met nare ròtstemkes mij beginne te terroariseren. Wat wústou nou tòch Sneker groatbekje? Dou haalst ut nyt, kanst ut wel fergete. Bist un stadsjonkje, un suertsje. Kappe mar. Fia de achterdeur mar moai naar hús. De hottub onderwech dêr’t halfdronken knapen dij de gek ansteke met un bierke. De Roomse frynden fan Roadhús dy’t dy un whisky anbiëde. Ik gaan hast deur de knibbels, mar ik wearstaan de ferleidings. Foar de tweede kear fermanend toesproken deur myn maatjes.
Dan wurde de laatste kilometerbòrdsjes passeard en weest dat de finish in sicht komt. Ut dòrp wêr’t ik un haat-liefde-ferhouding met krij: Raerd de hel en hemel op aarde.
Ik laat mij in’e bus hijse as un oud mantsje, nadat ik kòrt derfoar and dy dekselse speaker Paul Clement, over échter survivor sproken, nòch hoare laten hew dat ik noait en dan ok noait wear de Slachte lope sal.
Nou dik 12 uur later tik ik myn persoanlek ferslach en twifel òf ik dy belofte houwe sal. Over 4 jaar is der wear un Slachtemarathon. At der dan gyn slachters metdoën dan weet ik ut sukrekt nòch al nyt grênsen ferlêge het tòch wel wat. En dat hew ik gister deen, met dy twee geweldege loopmaatjes an myn sijde.
En foar de òrganisasy en al dy honderden frijwillegers un dikke dúm omhooch. Jum binne één groate reklame foar Fryslaan!
tHENKs!!
 |
| |
