 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
18 september om 17:03 |
| |
Koning Willem-Alexander ontvangt eerste exemplaar jubileumboek SKS
Bovenstaand kòp staat te lezen over un pr-artikeltsje fan un boek wêr't ik ok an metwerk hew. Ut was mij un waar genoegen om met eindredaktrise Liesbeth van Keimpema samen te werken. Noait geseik met dizze frou! Al jaren nyt. Boek siët der fraai út!
Myn alderearste bundel met Sneker fersen wurdde oait in ontfangst nommen deur Koaningin Beatrix. Soan Ben ging dwars deur de befeiliging heen, gaf ut bundeltsje an de majesteit en kwam as un spear bij mij teruch: Tientsje! Want dat was wat ik hem beloofd had foar dy strakke aksy!
HEERENVEEN- Het eerste exemplaar van het SKS-jubileumboek is in De Veenhoop onder aanwezigheid van vele schippers en het SKS-bestuur overhandigd aan koning Willem-Alexander. De koning kreeg het boek uit handen van SKS-voorzitter René Nagelhout. Het unieke boek, dat de SKS-historie op een zeer beeldende manier uiteenzet, is gemaakt in kader van het 75-jarige jubileum van de SKS.
Al 75 jaar organiseert de Sintrale Kommisje Skûtsjesilen (SKS) aan het begin van de noordelijke bouwvakvakantie de strijd om het SKS-kampioenschap.
Veertien skûtsjeschippers zeilen twee weken lang om het felbegeerde kampioenschap en de eeuwige roem. Skûtsjesilen is niet alleen topsport, het is ook traditie, emotie en feest. De SKS draait op een groot aantal toegewijde vrijwilligers, die er mede voor zorgen dat het skûtsjesilen is uitgegroeid tot een van de grootste zeilevenementen ter wereld. In het boek staan, naast veel prachtige foto’s, verhalen over schippers en hun families, zeilmakers, scheepsbouwers, tradities, trouwe sponsors en de oorsprong van de SKS. En verhalen over de schippers van weleer die voor de huidige generatie het fundament legden van een solide vereniging die blijft bouwen aan haar toekomst. Want, zoals de schippers door de jaren heen al zeggen: “Der moat syld wurde!”
Het jubileumboek is in opdracht van de SKS ontwikkeld door de publishingtak van het Heerenveense bedrijf Van der Let & Partners. De samenstelling van het boek werd verzorgd door Elisabeth Post en Liesbeth van Keimpema.
“Een boek over de SKS is nooit compleet, maar we hopen dat we met dit unieke koffietafelboek de trots en eer van de SKS benaderen en op een toegankelijke manier beschikbaar maken voor een breed publiek”, aldus algemeen directeur Van der Let & Partners, Simon van der Let.
Het 211 pagina’s tellende boek is vanaf donderdag 24 september te koop in de Friese boekwinkels. De verkoopprijs is 24,95 euro.
|
| |
|
17 september om 20:05 |
| |
Bysònder earbetoan foar Rina Silvius-Griffioen
Ut sal de measte minsen fandaach nyt opfallen wezen, mar op ut Groatsaan in de etalaazje fan Sterk&sVeer, fan dòchterlief Piety, was fandaach un bysònder earbetoan foar Rina Silvius-Griffioen. Rina overleed oulopen maandach, nòch mar 75 jaar oud.
Dòchterlief maakte in de etalaazje un moai stilleven, met un brandende kears en un moaie quilt-deken dy’t Rina foarege week nòch bij Piety brocht. Ut binne de dingen dy’t der toe doën, krekt as de woarden dy’t Piety foar har ouwere fryndin (want dat was ut fanself!) skreef. Letterlek om even stil fan te wurden.
I.M. Rina Silvius-Griffioen
Sommige mensen horen in je straatbeeld, maken je straat eigen en zo vertrouwd.
Wat zit je hier mooi meisje...wat een fijne straat he de Scharnestraat...
Het zal oktober 2011 zijn geweest. Mevrouw. Silvius, altijd keurig gekleed stapt een paar keer in de week binnen bij Katrein Kunst.
Opgewekt, belangstellend en nooit zeuren.
Wanneer we in 2015 verhuizen naar het Grootzand is het nog makkelijker om even te buurten. Er zal zo'n 40 jaar tussen ons in zitten maar deze dame heeft een jonge geest en de queen van de kringloopwinkel. Ze haalt de mooiste schatten bij onze buren en showt ze vervolgens vol trots...'kijk hier maak ik dan weer een krans van, die scherven hebben allemaal een verhaal'.
We drinken koffie in hun prachtige woning midden op het Grootzand, terwijl ze ons haar museum laat zien, 'dat had ik zo graag willen maken, een echt museum'.
Zoveel creativiteit!
Meisjes, meisjes nog groter. Ze bewondert als één van de eersten het lege pand op nummer 42! We vertellen haar hoe het allemaal gaat worden. Ze pakt me vast en zegt, meid wat ben je gegroeid.
Voorzichtig steekt ze op 8 april even haar gezicht naar binnen, we komen later hoor, die Corona, bah!
De zomer op het Grootzand is warm, vakanties wisselen af, het wordt stiller. Daar is ze gelukkig weer, 'maar het gaat niet zo goed met me'. Een klein glimmertje schuift ze om haar rimpelige vinger, 'je moet jezelf altijd blijven verwennen met dingen die je niet nodig hebt'...
September 2020, we pakken het quilt wat ze zelf maakte en vorige week bij ons bracht van zolder....een mini museum, een plekje in de etalage, ze zou vast even binnen zijn gelopen om te zeggen hoe mooi de etalages er weer bij staan.
Sommige mensen laten je zien en voelen dat leeftijd relatief is...
Dag lieve mevrouw Silvius
 |
| |
|
16 september om 19:05 |
| |
Dit is wat ik doën...
Hieronder ut interview dat ik kòrtleden met Jurre de Haan had. Dan is ut Jurre, dan Dominique en fanmòrren was ut Douwe. De laatste sat in un taksybuske met swaarbewapende Nigerianen, onderwech naar ut befoarradingsskip foar boarplatforms. Toen docht Douwe 'dit moat mar net trochgean...'
De weareld is fol met ferhalen, kleine en groate! Ik mach ut opskriëve. Soms maak ik ok nòch foto's! Moai leven su, dat besef ik mij donders goëd. In dizze septemberweek altyd heel dankber! Since 2013
Hieronder ut ferhaal fan Jurre!
Jurre de Haan een leven lang liefde voor de Bloemensymphonie
In augustus 2013 nam Jurre de Haan(70) afscheid als bloemist, nadat hij samen met zijn vrouw Annie bijna 40 jaar Brandsma Bloemensymphonie aan de Marktstraat had bestierd. Hoe is deze fleurrijke Bolswarder sinds die tijd vergaan? Een Paradijsvogel vertelt over een rijk leven, met alle up’s en down’s. Het enige wat wij doen is luisteren en zo nu en dan een vraag stellen. De voice recorder draait op volle toeren, een interview kun je het niet noemen, een portret misschien?
We praten stads. Jurre prachtig Bòlserters en ik in het Snekers. In deze talen zijn we het meest ons zelf. Het geeft ook binding, ik heb het gevoel of ik Jurre al jarenlang ken. Plaats van het gesprek is de huiskamer van Jurre en Annie, kleinkind Wietze zit ook aan tafel. Je merkt het kereltje niet, hij vermaakt zich uitstekend met de spelcomputer. Een kind van zijn tijd.
Jurre wacht de vragen niet af, hij begint meteen te vertellen. Over de grootste pest van dit moment, het egoïsme.
Egoïsme is de pest van deze tijd
“Elkaar iets gunnen, dat is iets wat je tegenwoordig bijna niet meer ziet. Men is heel veel met zichzelf bezig en totaal ‘geen ene moer’ met een ander te maken wil hebben. Dat is niet alleen in Bolsward zo, maar ik denk bijna over de hele wereld. Egoïsme. Toen ik anderhalf jaar oud was, kreeg ik polio. Dat heb ik mijn hele leven meegesleurd. Ik zal me er nooit voor schamen. Ik heb van al de fases in het leven genoten. Het begrip van, het houden van. Als je vroeger een cadeautje kreeg was ik drie keer gelukkiger dan een ander, zo voelde dat.”
Jurre wordt in 1949 geboren als zesde kind in een gezin van zeven. Er was thuis armoede, vader zat veel in de werkverschaffing, grondwerk. Moeder was 24 uur per dag met de huishouding bezig. Jurre waardeert des ondanks de dingen die hij uit z’n jeugd heeft meegekregen. Door zijn afkomst heeft Jurre enorm veel respect voor mensen als zijn vader en moeder.
Gele puddinkjes uit de pispot
“We groeiden op in ongeveer de helft van de kamer waar we nu zitten, daar moest iedereen zich maar vermaken. Als we zondags bij elkaar waren dan zaten er drie of vier in de vensterbank te eten. We woonden op het Franekerend, alles is nu al gesloopt, iets wat toen al had gemoeten. Er hingen toen al verschillende borden met Onbewoonbaar verklaarde woning. Als we ’s winters in bed lagen en het sneeuwde dan lag er bij wijze van spreken evenveel sneeuw op de dekens als op het dak. Als je ’s nachts plassen moest deed je dat op de pot en als je de volgende morgen de pot wilde legen, dan moest de inhoud eruit bikken. Het waren gele puddinkjes. Als we visten dan deden we dat niet alleen voor het plezier, de vissen verdwenen allemaal in de koekenpan. En als we een eend konden snippen, lieten we dat ook niet na. Ik wel eens gezegd dat ik in mijn jeugd meer eend heb gegeten dan dat ze nu bij de Wijnberg serveren.”
Brandsma Bloemensymphonie
Het werkzame leven van Jurre begint al, als hij amper van de lagere school is. Hij kan een baantje bij Brandsma Bloemensymphonie in Bolsward krijgen. Doordat Jurre twee keer een half jaar in het ziekenhuis moest liggen, blijft hij ook twee keer zitten op de lagere school.
“Toen ik hoorde dat een goede bekende, Cor de Groot, bij Brandsma vandaan ging en er zodoende een baantje vrijkwam heb ik meester een hand gegeven en ben naar Piet Brandsma gefietst. ‘Kan ik hier ook werken’, heb ik Brandsma gevraagd. Twee uren later stond ik al corsages te maken, ik wist er het bestaan niet van. Die dingen konden wij thuis niet betalen. Cor de Groot, dat wist ik, verdiende 22 en een halve gulden per week. Dat was voor de werkzaamheden die hij deed heel veel geld. Toen Brandsma aan het eind van de week aan mij vroeg wat ik wilde verdienen zei ik: ‘Doe maar hetzelfde als Cor de Groot’. Het antwoord van Brandsma was ‘prima’. Wat ik niet in de gaten had was dat Brandsma dacht ‘dit is handel’. Ik moest voor dat bedrag zes dagen en twee avonden werken en Cor de Groot deed hetzelfde werk na schooltijd, op zaterdag en woensdagmiddag. Maar ik was blij, ik had een baan en ik kon iets voor thuis betekenen. Ik was zo ongelofelijk blij dat ik op zaterdagavond tegen moeder kon zeggen, hier heb je een tientje! Er ging nog een tientje naar de bank en twee vijftig was mijn zakcentje.”
Grafkrans om de nek
De jonge Jurre geniet met volle teugen van z’n baantje bij Brandsma, op de fiets bloemen bezorgen in Bolsward en alle omliggende dorpen. Veel fijner dan bijvoorbeeld bij Frisia Harlingen in de fabriek, waar hij ook kon komen. Op de fiets voelt Jurre zich vrij. En hij kent uiteraard iedereen in Bolsward en wijde omtrek. Later als hij er oud genoeg voor is, krijgt Jurre een bromfiets van de zaak.
“Of ik gekke dingen beleefd heb. Hoeveel tijd heb je? Maar goed, dat verhaal over de grafkrans zeg je? Ja, dat was wel gek verhaal. Ik moest een dure grafkrans bezorgen, had de krans over mijn schouder geslagen, met de arm erdoorheen. Kom ik vlak voor het stadhuis met het voorwiel van de fiets in de tramrails. Onderuit vanzelf. Er schoot maar een ding door m’n kop, die krans moet heel blijven, de rest was niet belangrijk. Schrammen en bulten, overal maar de krans mankeerde niets!”
“Nog een mooie anekdote. Er was een stel dat zoveel jaar getrouwd was, en wat er aan bloem klaar stond dat wil jij niet weten. Ik er heen met de eerste boeketten, niet allemaal tegelijk. De bloemen worden blij in ontvangst genomen en ik moest even wachten. Krijg ik een kwartje als beloning voor het bezorgen. Toen wist ik al, dat er nog vele kwartjes zouden volgen die dag!”
Eigen zaak vernoemd naar een bekend lied van Anneke Grönloh
Nadat Jurre zes à zeven jaar bij Brandsma in dienst is geweest, krijgt hij de kans om een eigen bloemenzaak te beginnen. Samen met z’n Annie wordt dat Bloemhuis Paradiso in de Wipstraat. Paradiso, vernoemd naar het bekende lied van Anneke Grönloh. Jurre herinnert zich de opening nog als de dag van gister.
“Ik had eigenlijk nog geen nagel om m’n kont te krabben, ik moest nog twintig worden. Mijn oudste broer Jan, die in Weesp woonde, maakte mij erop attent dat het winkeltje in de Wipstraat te koop stond. Om een lang verhaal kort te maken, ik kocht het pandje. Ik ging iets voor mij zelf doen! Naast de winkel schafte ik een oude Ford Transit bus aan en daarmee ging ik langs de deuren, bloemen venten. Op een gegeven moment hadden we genoeg naamsbekendheid en toen moest de winkelopening maar officieel zijn. Kisten met planten op de stoep, bloemen en ga zo maar door. ‘Opening met tevens verkoop’, zo kondigde ik het aan. Heel dom! Dat open huis en met verkoop duurde ongeveer een halfuur, toen was alles uitverkocht. De bezoekers die daarna kwamen, zagen alleen nog maar lege planken in de winkel! Ik stond voor Joker!”
Overname van Brandsma’s Bloemensymphonie
Uiteraard was Brandsma eerst niet blij dat z’n meesterknecht een eigen bloemzaak in Bolsward begon. Maar uiteindelijk wordt de vrede weer getekend en Jurre en Annie gaan terug naar Brandsma om de Bloemensymphonie aan de Marktstraat te huren. Dat duurt twee jaar en daarna neemt het stel de zaak definitief over. Ze zullen maar liefst 40 jaar aan het roer van een bloeiende bloemenzaak staan. Het echtpaar krijgt twee kinderen, Marieke en Jurjen.
“Eigenlijk was de winkel mijn eerste kindje”, zegt Jurre. “Ik begrijp het dat je dat lichtelijk overdreven vindt, maar het was wel zo. Oké, ik moet die uitspraak toch weer terugnemen, het gaat om het gevoel. Je moet niet vergeten dat er ‘eentje van Dikke Jan de Haan’, eigenaar van de Bloemensymphonie! We hebben het samengedaan, omdat we passie hadden en gemotiveerd waren! Waarom ik het zo mooi vond? Het is een levend product, je komt met alle soorten mensen in aanraking, veel vreugde, maar ook verdriet. Er tussenin ligt ontzettend veel ruimte, wat je zelf in mag vullen.”
Nadat Jurre en Annie de Haan uit de zaak gegaan zijn, hebben ze de bloemzaak verhuurd. De hele inboedel werd verkocht. Een klein oranje aardappelschilmesje is het enig wat Jurre nog heeft van die rijke inboedel.
Ondertussen staat hun levenswerk leeg en dat doet toch zeer. “Dat kenst wel stelle!”
|
| |
|
15 september om 18:49 |
| |
Foto prikkelt
Dizze foto prikkelt & triggert mij! Ut ferhaal der achter sa seker komme. Sit dêr mar nyt over in.
Ut was anders un kostlek moaie dach fandaach! |
| |
|
14 september om 19:31 |
| |
Bòlserters
Fanmòrren hearlek an ut draven weest met maat Age B. Ut Wilhelminapark op un skitterende nasomermòrren is ut foarpòrtaal fan ut Paradys. Fanmiddach an ut skriëven weest, òf eigenlek an ut útskriëven fan interview dy’t ik opnommen hew. Plezierech werk om te doën. Skave en f’ral futlate, dat is ut werk.
Hieronder myn editorial dy’t in de laatste GrootBolsward staat:
Bòlserters
Nee, ik bedoel niet de inwoners van de stad, ik heb het over de taal van de Bolwarders. Ut Bòlserters òf, het stadsdialect van Bolsward. Voor de goede orde, met het begrip dialect is niets mis mee, het is een taalkundige kwalificatie.
Dialecten zijn in de moderne Europese maatschappij hebben meestal lokale en sociale grenzen, de gebruikers van een bepaald dialect vormen dan een sociaal beperkte groep in een bepaalde streek of in het geval van het Bolwarders, een stad. Het gebruiken van het Bòlserters heeft iets eigens, het geeft vaak een thuisgevoel.
In de gemeente Súdwest-Fryslân is een rijk en kleurrijk taalboeket, waar we volgens mijn bescheiden mening trots op mogen zijn. Sterker nog, een bont taalboeket dat we met elkaar moeten koesteren. Naast de stadstalen in SWF, zijn het Fries en het Hindeloopers taalmonumentjes die alle aandacht verdienen.
Toen ik bij oer-Bolswarder Jurre de Haan op bezoek was om zijn levensverhaal op te schrijven, onmogelijke opgave omdat in twee krantenpagina’s te doen, was de voertaal stads. Jurre in ut Bòlserters en ik in ut Snekers. Volkomen onzinnig om met elkaar in een andere taal te communiceren, met de taal van je hart kom je het dichtstbij. Jurre praat nog authentiek Bòlserters, voor zover ik dat als Sneker kan nagaan. Zelf schrijf ik al jaren in het Snekers en er zijn naast Jurre nog enkele Bolwarders waarbij ik in het stads correspondeer. Age Huitema, ook niet onbekend in Bolsward, is er eentje van. En als ik in Hindeloopen interview vraag ik altijd of het ook in het Hylpers kan.
In de raad van Súdwest-Fryslân worden slechts twee talen gesproken: Hollands en Fries. Daar telt het stads niet mee. Nu Bolswarder Bauke Dam de nieuwe wethouder van het CDA ( van harte met de benoeming Dam!) wordt, gloort er weer hoop voor het Bòlserters. Brúk ut Bòlserters aansens mar aktyf Dam, laat dy Sneker wethouwers mar us wat hoare, dy ferreke ut tòch om de taal fan de Waterpoortstad te praten.
Kom mij nyt aansetten met ut ferlechje ‘hoever kom je nu met het Bolwarders en het Snekers’. Een volkomen misplaatste opmerking, het gaat erom ‘hoe diep je met een taal komt’. Bij Jurre de Haan was dat behoorlijk diep!
|
| |
|
13 september om 18:57 |
| |
De mem fan…
Fanmiddach un heel aardech interview met aktrise Dominique van Vliet hat. Se speult foar de derde kear de rol fan ‘de mem fan Hielke & Sietze Klinkhamer’ in de nieuwe film over de bekende tweeling.
Ut interview gaat over de persoan Dominque van Vliet en sal binnenkòrt in de Friesland Post ferskine.
Inderdaad der is foar mij noait un dach utselde. Omdat ik der tòch was, de andere crewleden ok even op ’e foto setten…
|
| |
|
12 september om 21:50 |
| |
Memorabele foetbalwedstryd
Fanavend un memorabele foetbalwedstryd metmaakt: de earste corona thúswedstryd fan SC Heerenveen. Mazzel dat ik foar dizze earste wedstryd inlotten was. Uteraard GOUDEn seizoënkaarthouwer. Nou al foar ut 31ste jaar tegare met B. Rykdom!
Ut loopke fan ut McDonalds parkearterrein foëlde al heel anders an as nòrmaal. Overal kleine ploechjes suppòrters. Bij ut Abe Lenstra Stadion un hele groate wall of fam met allemaal pompeblêdsjes, met dêrop de namen fan de Gouden súppòrters. Ut was mij te druk om tussen in te gaan staan en oans namen op te soeke.
Stewards met SC Heerenveen moankapkes foar! Disiplineard in de rij staan! In ut stadion mear as genoech oustaan fan mekaar. Ut Frys fòlksliet diskear út de lúdsprekers, sach dat Syb van der Ploeg opnommen was op de middenstip!
Speulers fan SC Heerenveen dy’t met un groat spandoek opkwamen en de súppòrters dy’t in dizze onsekere tiden de klup trou bliëve bedanken.
Foarou un bitsje fertrouwen in de goeie ouloop, want gyn enkele wedstryd in de foarbereiding winne is nou nyt bepaald befòrdelek foar ut selffertrouwen. Mar wònder boven wònder un frank & fris speulend Heerenveen. Foar rust al de 1-0 fan Lucas Woudenberg.
In de pauze alle rúmte om koffy òf bier te halen. Sterkernôch at je patat hewwe wúden dan wurdde dat brocht! Ik wú trouwens gyn snacks! Wel even pisse. Dat kon fanou un swart krús. Of krekt nyt.
Na de pauze kwam Heerenveen amper in e problemen. Opfallend hoe faak der foar de ploech klapt wurdde en ut geroffel op de lege blauwe kúpstoëltsjes was ok wel joppech.
De 2-0 was mear as ferdiënd. De wurdde songen!
Na ouloop opnieuw disipline bij de sòppòrters: Sitten bliuwe op un raoad bòrdsje en toen we ut stadion ferlate mochten kwam de tekst Oant sjen tefoarskyn. Al met al un histoarise foetbalavend had!
 |
| |
|
11 september om 18:29 |
| |
Interviewdach
Ut was foar mij fandaach un interviewdach. Ik kom dan altyd op hele ferskillende plakken en ik ontmoet dan minsen dy't ik fertelle laat. Fanmòrren was ik op un eeuwenoudplak, nòch gyn 5 km fan Sneek.
Toen ik over de oprydlaan reed, had ik ut gefoël dat ik ergens in Italië was. An beide kanten fan'e 'reed' rike ranken fol met blauwe drúven. Heel bysonder.
Ok un histoarys plak, want oait liepen en werkten hier de monniken van Thabor! Ferhaal komt eind dizze maand in GrootSneek. |
| |
|
10 september om 11:38 |
| |
September-editie van GrootBolsward-IJsselmeerkust is út
De september-editie van GrootBolsward-IJsselmeerkust ligt deze week weer in de brievenbus! Met daarin het verhaal van fleurrijke Bolswarder Jurre de Haan die samen met zijn vrouw Annie 40 jaar Brandsma Bloemensymphonie bestierde: ‘Of ik gekke dingen beleefd heb? Hoeveel tijd heb je?’
Face to Face met ljepper met lef Marrit van der Wal uit It Heidenskip. De enige vrouw die met een stok van de maximaal toegestane lengte van 13,25 meter springt.
En nog veel meer mooie verhalen over de regio!
|
| |
|
9 september om 18:05 |
| |
Nije bondel Sjoerd Bottema
LJOUWERT- By de Afûk is ferskynd: De grize oer de grouwe, nije en bewurke folksferhalen fan Sjoerd Bottema Goeie ferhalen meie altyd wer op ’e nij ferteld wurde. Yn dizze bondel jout Sjoerd Bottema syn eigen draai oan bekende en minder bekende folksferhalen.
Oer duvels, heksen, spûken en oar rosmos. Oer harren tjustere praktiken, grouwelich en grousum, mar ek gauris fermaaklik. Sjoerd Bottema debutearre yn 1995 mei It fertriet fan dokter Kildare. Dêrnei ferskynden ferskillende ferhalebondels en in roman.
Yn 2020 waard it ferhaal Total Loss bekroand mei in Rely Jorritsmapriis. It boek leit no yn de boekhannel!
Boekgegevens: De grize oer de grouwe Auteur: Sjoerd Bottema Utfiering: paperback ISBN: 978 949 315 943 3 Ferkeappriis: € 16,50 www.afuk.frl |
| |
|
8 september om 20:52 |
| |
Skeids
Oulopen saterdachmiddach maakte ik bovenstaande foto. De skeids doët syn warming-up foar de wedstryd ONS Sneek- Berkum (1-5).
|
| |
|
7 september om 19:35 |
| |
Dolf Jansen in Sneek
Oulopen frijdachmiddach was ik anwezech bij un live talkshow an ut Martiniplein nummer 11, in de studio fan PlusNauta.
“Een boeiende talkshow onder leiding van presentator en schrijver Özkan Akyol met als speciale gast minister Cora van Nieuwenhoven. Ook de nieuwe landelijke VNO-NCW voorzitter schoof aan om o.a. te praten over de infrastructuur en de mobiliteit van het noorden. Cabaretier Dolf Jansen gaf op humoristische wijze zijn beschouwingen over de uitzending”, skreef ik foar GrootSneek.
Dolf Jansen
Foarou praatte ik met Dolf Jansen en su as su faak bliekt dan wear dat de échte groate artysten ut meast toegankelek binne. Wars fan alle kapsones. Dolf ok. Hij deelde dat ut foar hem en syn ondernimming ok beslist ferwarrende tiden binne. Su’n schnabbel as frijdachmiddach pakt hij útermate serieus op. Wat un geweldege beskouwing gaf hij frijdachmiddach over wat hij hoard en siën had. Groate klasbak!
Burgemeester Jannewietske de Vries
Wat Ferd Grapperhaus overkwam, dêr waakte burgemeester Jannewietske de Vries foar. De 1.5 meter! Foardat de minister kwam, ston de Súdwest-Fryslân burgemeester op feilege oustaan, foar iedereen. |
| |
|
6 september om 13:47 |
| |
Als de Potten de Jordaan wordt
Eerder doopte dominee Wouter Bandstra van de Baptisten Gemeente in Sneek al eens een gemeentelid in de Sneker Boategoat. Dat was op 18 juni 2017. Vanmorgen hield de Evangelische Gemeente Sneek een doopdienst op het Pottenstrand, waar maar liefst 24 mensen, waaronder een groot aantal jongeren, zich door onderdompeling liet dopen. Het werd een bijzondere gebeurtenis: Als de Potten de Jordaan wordt!
“Eigenlijk hadden we in maart al een speciale doopdienst gepland bij ons in de Hemkerk. Maar door corona kon dit geen doorgang vinden”, vertelt Klaas Struiksma van de EGS.
“Het is geweldig dat 24 mensen de keuze maken om Jezus te volgen. Ik weet zeker dat ze van een leven zonder hoop in één keer naar een leven gaan tot een eeuwigheid met alle hoop die er maar is”, weet Struiksma als woordvoerder van de Hemkerk, die 275 leden heeft. Struiksma en de voorbereidingscommissie hebben alles tot in de (corona-)puntjes geregeld. De bezoekers, tussen de 300 en 400 mensen, zitten keurig netjes op zelf meegebrachte campingstoeltjes aan de rand van het water. Wat o.a. opvalt is de blijheid die de aanwezigen uitstralen, waaronder ook alweer opvallend veel jeugd.
De dienst, waarbij Lourens du Plessis voorganger is, begint met gebed en daar volgt een dooplied:
In het water van de doop
zien wij hoe God zelf belooft
dat zijn Naam voorgoed aan ons verbonden is.
Water dat getuigt en spreekt
van de hoop die in ons leeft,
at Gods liefde voor ons niet veranderd is.
Daarna volgt een preek, waarbij Handelingen 8:36-38 centraal staat, waarbij de voorganger zegt: “De doop is belangrijk. Het getuigt ervan dat de dopeling tot geloof is gekomen en kan belijden: Ik geloof dat Jezus Christus de Zoon van God is.”
Centraal tijdens deze dienst staat uiteraard de doopplechtigheid zelf, waarbij de dopelingen steeds vooraf een getuigenis van het podium uitspreken. Stuk voor stuk doen ze dat met innige overtuiging. Ieder op zijn of haar eigen wijze.
Gods bestuurbare autootje
Zo zegt Daan van Tricht: “Hallo ik ben Daan. Ik laat mij vandaag dopen omdat ik Gods bestuurbare autootje wil worden, daar bedoel ik mee dat Hij mij mag leiden tot waar Hij mij wil hebben.”
Daarna krijgt Daan een dooptekst mee en loopt hij het water in om door gemeenteleden van de EGS gedoopt te worden. Hij gaat helemaal kopje-onder! Met een blij gezicht komt hij even later weer tevoorschijn uit het Pottenwater! Zo gaat het met alle andere dopelingen ook. Keer op keer klinkt er luid applaus van de aanwezigen. Een witte badhanddoek, of moet ik zeggen doopdoek, met persoonlijke gegeven krijgen de dopelingen daarna uit handen van een bekende. Een aandenken aan een bijzondere morgen!
|
| |
|
6 september om 09:12 |
| |
Nije twatalige dichtbondel fan Simon Oosting
By de Afûk is ferskynd: DC…en tichterby / DC…en dichterbij, twatalige dichtbondel fan Simon Oosting Dizze tredde bondel fan Simon Oosting is twatalich en hjit DC...en tichterby / DC...en dichterbij.
DC is Washington DC dêr’t de dichter in skoft wenne hat; gedichten oer DC steane yn it skift mei de gelikense namme. Der komme mear fiere streken oan bar, mar ek de omkriten fan de Feanhoop yn Fryslân dêr’t de dichter in searje gedichten oer brêgen makke hat. De bondel hat fiif skiften dy’t allegear in motto meikrigen hawwe út de Odyssee.
Deze derde bundel van Simon Oosting is tweetalig, Fries en Nederlands, en heet DC...en tichterby / DC...en dichterbij. DC is Washington DC waar de dichter een tijd woonde; gedichten over DC staan in de gelijknamige afdeling van de bundel. Er komen nog andere verre gebieden aan de orde, maar ook de streek rondom de Veenhoop in Friesland waar de dichter een serie gedichten over bruggen maakte. De bundel bestaat uit vijf afdelingen die ieder een motto hebben meegekregen uit de Odyssee.
De dichtbondel leit no yn de boekhannel!
Boekgegevens: DC…en tichterby / DC…en dichterbij Auteur: Simon Oosting Utfiering: paperback ISBN: 978 949 315 940 2 Ferkeappriis: € 17,50 www.afuk.frl
|
| |
|
5 september om 12:32 |
| |
Waardig eerbetoon aan veelzijdig artiest Bram Vermeulen in Theater Sneek
Op 4 september 2004 overleed veelzijdig artiest Bram Vermeulen onverwacht in zijn slaap aan een hartstilstand. Hij was op vakantie in Toscana. Gisteravond, precies zestien jaar na zijn overlijden, kreeg Vermeulen een bijzondere ode in Theater Sneek. Daar werd het schitterende boekwerk Bram, de schilder- 15 jaar schilderkunst aangeboden.
En er was een muzikale hommage van o.a. Bram z’n dochter Katarina Vermeulen en de Dopegezinde Gemeente. Sneker Peter Bax, samen met Tamara en Katarine Vermeulen samensteller van het boek, beleefde een gouden avond: “Ik hew jum nyt fergees naar ut teater komme laten nou?!”
Nadat eerder afgelopen week Theater Sneek de deuren alweer opende voor het Prefestival, de opwarmer voor het Werkfestival Súdwest-Fyslân, was er gisteravond een heuse voorstelling. Het voelde als vanouds om op het rode pluche van de Sneker theaterstoelen te mogen zitten.
Weleens waar op gepaste afstand en maar met 85 mensen in een theaterwaar 600 mensen plaats kunnen nemen, maar toch. Twee keer een voorstelling, het begin is er!
De avond begon met het door Bram z’n dochter Tamara voorgelezen lange gedicht Wie werpt er in ongelijke strijd/de wal op tegen vervlakking?
Daarna volgde een muzikale ode aan haar vader, waarin de klassiekers als Politiek ( zelfs tweemaal!) en de Steen uiteraard niet ontbraken. Een heerlijk optreden van de Dopegezinde Gemeente! Hoogtepunt was de aanbieding van het boek. Tamara en Katarina mochten het aanbieden aan hun halfbroers Daan en Jesse en hun halfzus Wevika.
Peter Bax, een vriend van Bram Vermeulen, hield voor de aanbieding van het boek, waarvan er 1000 gedrukt zijn, een speech waarin hij de sponsoren en donateurs bedankte: “Bij mij valt er nu een hele last van mijn schouders, bijna 17 jaar heb ik hieraan gewerkt, samen met Jan Potma. Schouder aan schouder hebben wij in al die jaren uren achter het scherm gezeten om er iets moois van te maken. En het resultaat mag er zijn!”
Dat is een aardig eufemisme, want het boek ziet er prachtig uit en is ook nog eens voorzien van een genummerde art-print. Een echt collectors item!
Resumé: Wat ontzettend fijn dat het Theater Sneek gisteravond weer open kon zijn voor publiek, een heuse voorstelling in coronatijd die moed geeft voor de toekomst:
Wie staat er pal in verloren stelling,
Voor fantasie en voor verbeelding?
Wie staat er voor de verandering klaar?
De nieuwe tijd is daar?!
Dat is de kunstenaar
De dappere, drieste,
de moedige, koppige kunstenaar.
Bram Vermeulen was niet alleen veelzijdig artiest, hij had blijkbaar ook profetische gaven!
|
| |
|
4 september om 10:33 |
| |
By de Afûk is ferskynd: Jesse fan Mindert Wijnstra
WARNS-Joshua moat ferhúzje. Hy komt fan Ljouwert en giet mei syn mem by pake wenjen, op de pleats oan ’e seedyk.
Wêrom moast er sa hals-oer-de-kop ferhúzje en wurdt syn namme ynienen feroare yn Jesse? Joshua/Jesse hat it der dreech mei: de nijsgjirrigens fan de bern op it doarp, syn heit dy’t oppakt is, syn hûn dy’t net meiferhúzje koe en syn mem dy’t sa gau mooglik wer ferhúzje wol… Hoe slacht er him hjir trochhinne en wa kin hy fertrouwe? Lieke miskien? In famke dat ek oan de seedyk wennet. En dêr’t er ferlyfd op wurdt.
Mindert Wijnstra (1945) syn earste berneboek, Kninekeutels yn it oerwâld, ferskynde yn 1982. Der soenen noch folle mear folgje fan dizze ferhaleferteller by útstek. Yn 1992 waard It hûs fol ferhalen bekroand mei de Simke Kloostermanpriis. It boek krige boppedat ynternasjonale wurdearring mei in oersetting yn it Japansk en Koreaansk en stie op de earelist fan de IBBY (International Board on Books) for Young People).
Ek De stilte fan Joachem(2008) waard nomineard foar de Simke Kloostermanpriis. Foar ien fan syn meast resinte boeken, Bart en Bouke, wurke Mindert Wijnstra tegearre mei kollega-skriuwer Dolf Verroen, dêr’t er ek mei de skoallen by del gie foar it projekt De Schoolschrijver. Jesse leit no yn de boekhannel! Boekgegevens: Jesse Auteur: Mindert Wijnstra Utfiering: hurd kaft ISBN: 978 949 315 939 6 Ferkeappriis: € 14,95 www.afuk.frl
|
| |
|
3 september om 18:22 |
| |
Ferwarde grize ouwe man soekt...
Met dank an fotograaf Tom Coehoorn! |
| |
|
2 september om 19:58 |
| |
Skier
Gister na Skier weest, fandaach nòch even an ut nagenieten fan un moaie dach. In myn mobyltsje prachtege foto's. fyn ik self, fan un skitterende wolkelucht bover ut eilaan.
Fandaach was ok su'n fraaie septemberdach. Ik mocht fanmòrren ut bysondere ferhaal fan de Roazefrou opnimme. De Roazefrou? Ja, de Roazefrou. Binnenkòrt wel mear. |
| |
|
1 september om 20:14 |
| |
Met Tom op Tournee
Foto Tom Coehoorn
Fandaach met fotograaf Tom Coehoorn op Toernee naar Skiermonnikooch weest, dêt we Arend Maris interviewe mochten foar de Friesland Post seary ‘de dorpsferteller’.
Diskear kregen we un privé rondleiding deur ut dòrp. Heel bysònder. Ok nòch un onferwachte ontmoeting met Lina de frou fan kameraman Dick Kool. Wat un gasfrije frou!
Over onferwachte ontmoetings. Terwyl Tom en ik op ut terras bij Hotel Van der Werf an un útsmiter sitte komt Wiebe Taekema foarbij fytsen. Hij remt, siët mij en roep ‘hé Henk’ en ik ‘ha dy Wiebe’. We hadden mekaar in mear as 40 jaar nyt siën! Wiebe en ik waren stúdymaten op de P.A. We hewwe gewoan ferder praat, as was ut gister!
Na ut interview in ut dòrp binne Tom en ik naar boerderij De Oorsprong gaan naar Freek en Marieke, dy’t der un groepsakkomodasy/kampearboerderij en melkfeehouderij hewwe. Sinds twee jaar make se ok Boerenyoghurt en Boerenfla. Ferrekte interessant.
Om 4 uur met de snelboat teruch naar de wal. Kòrtom, un prachtdach!
 |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
