 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
30 november om 18:25 |
| |
Nij Beets
Fanmòrren tegare met Tom Coehoorn in Nij Beets weest. Un prachtege partikuliere rondleiding deur Openluchtmuseum It Damshûs had fan meesterferteller Fokke Veenstra. Ik mach Fokke pòrtretteare foar de rúbruk Ferhalefertellers yn Fryslân. Dit was fanmòrren wear un juweeltsje!
Ik gaan nòch lang nyt achter de geraniums, al kon Tom Coehoorn ut even nyt late. Mar niks is su as ut liekt, en selfs dat nyt!
 |
| |
|
29 november om 19:18 |
| |
Wize frou
Gistermiddach tegare met Tom Coehoorn bij un hele wize frou op besoek weest. Ik mocht de 94-jarege (!) Ruurdtje de Vries interviewe. Moai om naar minsen fan su’n leeftyd lústere te maggen. Geskiedenis út earste haan. Ruurdtje de Vries het har hele leven insetten foar andere minsen, un leven fan eenfoud noemt sij ut self. Un foarbeeld foar heel wat andere minsen.
Ut ferhaal sal o.a. gaan over har inset foar de Nierstichting, mear as 45 jaar was Ruuurdtje de driëven de kracht fan un breiklup dy’t dúzenden euro’s op’e rekening fan de Nierstichting stortte. Mar ut ging úteraard over mear as allienech dy breiklup, ut ging over ut leven. En de doad: At der gyn útsicht mear is op kwaliteit fan leven, set dan mar un flach op’e kist!
Foto is fan Tom Coehoorn.
|
| |
|
28 november om 08:55 |
| |
Kollum Omrop Fryslâm
Genòt
Foarege week kwam ik twee berichten teugen over roken, eentsje op teletekstpagina 111 en un ander op social media. Ut kabinet wil ut antal punten dêr’t tabak kocht wurde kan inperke. Fanou 2032 is de ferkoop fan tabaksprodukten allienech nòch toestaan in spesiaalsaken.
Over twee jaar is ut ferboaden om sigaren, sigaretten en tabak in súpermarkten te ferkopen. En fanou 2030 magge allienech bezinestasjons en sunaamde ‘gemakswinkels’ rookwaar ferkope. Had ik nòch noait fan hoard ‘gemakswinkels’.
Om ut plaatsje helemaal kompleet te maken, gaat der fòlgend jaar € 1,20 bij un pakje sigaretten op.
As krúdenierssoan weet ik dat oans fader graach tabaksprodukten ferkocht, ommers der sat un aardege winstmarzje op. In ’e winkel stonden twee kastjes, beide an un kant: eentsje met sigaretten en eentsje met tabak. Myn taak was op frijdachmiddach dy sigarettekast bij te fulle. De oudste pakjes naar foaren hale en de nieuwst doaskes achteran sette.
Of roke nou min foar je gesondheid was? Johan Cruijff maakte reklame foar Roxy Dual en ut ferhaal gaat dat hij 80 sigaretten per dach rookte. Logys dat su’n man op syn 44ste al un hartinfarkt kreech. Mar fanself was en is roken slecht foar je gesondheid. Dêrover binne rokers en nyt-rokers ut over eens.
Ut andere bericht over roken kwam ik teugen op’e fb-pagina fan kunstskilder Martin Sijbesma. Dy had foarege week wear ‘een gezellige ouderwetse avond gehad met den pijprokers club’. De mannen komme tegare bijeen in ’e opkamer fan oud-boer Rients de Jong flakbij Sneek. Se fertelle mekaar sterke ferhalen en paffe der lustech op los. An’e wand hange pyprekken met sterke teksten: ‘Smaakt de pijp u goed//Dan zijt gij welgemoed’ en ‘Een tevreden rooker is geen onrustoker’.
Ut is un tafereel út lang ferflogen tiden, de mannen sitte op un wòlk fan nostalgy. Mar sij sitte mij nyt in ’e wech. Nòch us ok rokers wete dat hun ferslaving heel min is foar de gesondheid, mar wêrom wurd ik altyd su opsternaat fan belearende overheidsfingerkes?
Ut sal met frijheidgefoël te maken hewwe en ut is mar krekt hoe’t je der met ansetten komme.
Ik mut niks fan roken hewwe, al rúkt de piip fan Martin heel lekker. Mar ik kan ik mar min over lui dy’t mij dingen ferbiede en helemaal fanút Den Haach. Ambivalente gefoëlens dus!
Trouwens is der ok nòch prúmtabak in ’e hannel? Want dy is/was rookfrij. Gebrúkers dy’t ut útspugen fan su’n brún straaltsje fliber tòt kunst ferheven hadden, op twee meter oustaan su in ’e kwispeldoor.
Wat un genòt. En de reagearing bemoeide um der nyt met. Hearlek!
Gesonde week toewênst! |
| |
|
27 november om 19:02 |
| |
November? Ik hew der nyt sufeul met...
Fandaach nyt búten de deur weest. Wat un freeslek grize dach tòch. Dêrom mar lekker leze en skriëve. Beide bezechheden doën ik eigenlek elke dach en dat fyn ik absolút nyt ferfelend!
De stoël wêr't ik dat op doën het al un lange histoary! Bij Onder de Linden seker!! |
| |
|
26 november om 19:20 |
| |
Saterdach=Foetbaldach
Dat is al un moai soad jaren su. Fanmiddach ONS Sneek - vv Winsum.
Un doelpunt in beeld!
 |
| |
|
25 november om 19:37 |
| |
Biografie van KP-leider Piet Oberman verschenen
Piet Oberman werd direct onder de rook van Dokkum geboren en bracht er het grootste deel van zijn leven door. Hij maakte deel uit van een welvarende familie van houthandelaren, dominees en bestuurders, met een sterk gereformeerde inslag. Familie en stad droegen flink bij aan zijn persoonlijke ontwikkeling.
Hij was zesendertig jaar oud toen hij als Fries KP leider op 8 december 1944 zijn mannen voorging bij de geslaagde kraak van de Leeuwarder gevangenis. Zonder bloedvergieten weten ze eenenvijftig mensen te bevrijden. Als deze actie achttien jaar later verfilmd wordt en veel publiek trekt, stijgt zijn ster naar grote hoogte. De mythe krijgt gestalte en ontneemt zo voor buitenstanders het zicht op de man.
De man Oberman is een man met vele gezichten
Zo is hij een dwarsliggende jongeling, een avonturier, een eenling, een 'fuifnummer', populair bij de vrouwen, een snelheidsduivel op de motor en in zijn Amerikaanse sleeën, een bezonnen verzetsleider, geslaagd ondernemer, zeezeiler, echtgenoot en vader van vier zoons.
Zo is hij een dwarsliggende jongeling, een avonturier, een eenling, een 'fuifnummer', populair bij de vrouwen, een snelheidsduivel op de motor en in zijn Amerikaanse sleeën, een bezonnen verzetsleider, geslaagd ondernemer, zeezeiler, echtgenoot en vader van vier zoons.
Auteur Hessel de Walle, die in 2019 De mannen van de Overval publiceerde, laat in deze biografie al deze aspecten de revue passeren.
Boekinfo:
Hessel de Walle, Piet Oberman. De man en de mythe
Omvang 350 blz.
Uitvoering: hardcover
ISBN 978 949 205 287 2
Prijs € 35,00 |
| |
|
24 november om 18:10 |
| |
GrootSneek dikker as oait!
Ut novembernummer fan GrootSneek is út. Heel wat ferhalen foar skreven. Wêronder ut ferhaal over Henk Feenstra:
Face to Face: Henk Feenstra: “Na vijftig jaar is het klaar!’ Ja toch, Anneke?!”
“Komt der in frou bij mij in ’e wagen met un pak fla dat over datum is. ‘Nou, melkboer, dit pak fla is nyt goëd mear en dat hew ik gister bij jou ophaald, ik wú graach un fersenéén met’. Ik siën dy frou an en skud ut hoofd. Jou kanne wel un nieuw pak fan mij metkrije, mar je mutte ut wel betale, want ik ferkoop gyn fla fan Albert Heijn…”
Henk Feenstra (geboren op 4 juni 1955), SRV man, vertelt bovenstaande anekdote met een brede grijns op zijn gezicht. Het ene verhaal na het andere volgt in rap tempo. Logisch, als je al een halve eeuw met de ‘brijkar’ door Sneek en omgeving rijdt en de ‘geachte clientèle‘ van zuivel- en aanverwante artikelen voorziet. Na 31 december is het echter definitief over en uit. Feenstra heeft zijn SRV verkocht en slaat letterlijk een nieuwe weg in. “Miskyn wurd ik wel sjauffeur bij Poiesz op su’n groate frachtwagen!”
TEL JE DE DAGEN AF, HENK?
“Op 31 december oudejaarsdag, dat is mijn laatste werkdag, dan is alles voorbij. Ik tel de dagen niet af, want ik vind het al erg genoeg. De laatste maanden was het iedere keer: ‘Nog zoveel dagen, Henk’. Ik onderbrak dan steeds met: ‘Ander onderwerp, ik wil er niet over praten’. Maar ik begrijp nu wel dat jullie met mij praten willen. Kom maar op met de vragen!”
WAAROM ZIE JE ER ZO TEGENOP, DAT NADERENDE AFSCHEID?
“Ik werk tachtig tot negentig uur in de week, met mijn wagen en de voorraad en dan is het straks in één keer nul. Daar zie ik best wel tegenop. Ik kan er ook niets aan doen, ik ben er helemaal vol van. Woensdags hoef ik nooit met de wagen op pad maar dan nog ben ik om kwart over vier aan het werk, dan heb ik om halfzeven alles klaar en stap ik onder de douche. Vervolgens verzorg ik de vissen in de vijver achter huis, en ruim de loods op.”
WAT OVERHEERST NU OP DIT MOMENT: DE WEEMOED OF DE DANKBAARHEID?
“Het dankbare. Ja, écht! Er zijn zoveel mooie dingen. Ik geniet overal van. Dat is altijd zo geweest. Ik heb ook wel eens tegen een bepaalde klant gezegd dat ik liever had dat ze niet meer bij mij in de wagen kwam. Plaag een ander, maar mij niet meer. Daar heb ik geen zin in. Dan duurt het een week of zes en krijg ik telefoon of ze wel weer in de wagen mogen komen. Prima, zeg ik dan, maar wel op mijn manier.”
WAT IS HET GROOTSTE VERSCHIL MET TOEN JE BEGON EN NU JE STRAKS AFSCHEID NEEMT?
“Wij moeten steeds verder weg om op hetzelfde uit te komen. Ik had vroeger de Worp Tjaardastraat, daar kwam ik deur aan deur. Nu heb nog vijf klanten in een toch hele grote straat. Ik heb nu verschillende dorpen rond Sneek waar ik kom. Gisteren nog werd ik uit Top & Twel benaderd of ik daar wilde komen, omdat de winkel gesloten is. Ik heb ‘nee’ gezegd. Misschien mijn opvolger wél. Ik vind het prima zo. De mensen zijn niet veranderd; ze zijn allemaal nog even lief tegenover mij en omgekeerd trouwens ook.”
JA?
“Jaseker, ik had foarege week nòch eentsje dy fertelde dat se twee rotte appels fan mij kregen had. Ik sei: ‘Dan hewwe je massel had; gister was der eentsje dy sei dat se vier rotte appels had. Mar asjeblyft, hier hewwe je nieuwe.’ Dan hoef ik ut nyt eens te siën. Ik loof de minsen.”
WAAR KOMT JE MELKBOERPASSIE VANDAAN?
“Vroeger als jongetje hielp ik de melkboer, Arjen Siemonsma uit de Napjusstraat. Daar heb ik het vak geleerd. Ik zat toen nog op de Sipkesmavo en daar werd ik afgeschopt omdat ik een leraar bij z’n jasje pakte. Die zou een meisje met een stoel slaan. Daar ben ik tussen gesprongen. Toen zei de directeur dat hij geen leraar kon ontslaan maar wel een leerling. Ik gaf hem gelijk. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn vader dat ik naar de detailhandel vakschool wilde, want ik wilde de handel in. ‘Geen sprake van,’ zei pa, ‘je gaat naar de ambachtsschool, die is hier vlakbij’. Toen ik daar kwam koos ik voor ‘elektrisch’. Ze hebben mij het diploma gegeven, maar om nu elektricien te worden, nou nee. Ik kon nyt teugen de spanning, dat werd hem dus niet. Ik ben niet zo handig.”
WAT WAS JOUW EERSTE WIJK?
“Dat was de Noorderhoek, de Nooroosthoek en de Worp Tjaardastraat. Bij de KNM-melkfabriek, waar nu het Patrimoniumkantoor staat aan de Harste, waren de loodsen voor de SRV-wagens. Arjen Siemonsma nam een wijk over en daar kon ik instappen. Mijn wijk werd stukje voor stukje groter.
Toen ik begon waren er 35 wagens; ik ben als enige overgebleven in Súdwest[1]Fryslân. Ik heb nu onze zaak overgedaan aan Romke Wielstra uit Nijland; hij is 34 jaar en z’n ouders komen oorspronkelijk uit Tirns. Romke kwam een jaar geleden al bij mij met de vraag of hij de wagen over kon nemen. Ik wilde dat niet, mijn missie was nog niet voltooid. In het jaar dat Romke moest wachten heeft hij het vrachtwagenrijbewijs nog gehaald. Hij heeft verder een loods gezocht en gevonden waar de wagen in kan, de stellingen en de koeling. Romke is er klaar voor.”
HOE ZAG JE GEMIDDELDE WERKDAG ERUIT?
“Om kwart voor vier ’s morgens werden de zuivelproducten gebracht. Ik wachtte dan eerst even want niet iedereen in Hommerts (de woonplaats van Feenstra, waar ook de loods staat - red.) stelde een luidop ‘goede morgen, Feenstra’ op prijs. Daarna vul ik de wagen. Vervolgens afleveren van producten in Sneek en Woudsend. Om zeven uur is de wagen vol met de zuivelproducten. Daarna komen drie bakkers met hun ‘spul’. Ik heb dan even tijd voor een ‘bakje koffy’ en een krantje. Om acht uur rijd ik dan naar mijn klanten. Om vijf uur, of halfzes ben ik weer thuis. Eten. En daarna met Anneke en kleizoon Luc de wagen opnieuw laden voor de volgende dag. Vrijdagmiddag nemen we om vijf uur even een borreltje, dat is een gewoonte.”
JOUW VROUW ANNEKE WERKTE IN AL DIE JAREN OOK HARD MEE. HOE BELANGRIJK IS ZIJ VOOR JOU?
“Anneke is de wind onder mijn vleugels. Dat lied van Paul de Leeuw zing ik altijd voor haar. Ik was ook getrouwd met mijn werk. De dag dat we trouwden, op 13 augustus, heb ik ’s morgens eerst de wijk nog even gedaan. We hoefden pas om halftwee te trouwen, dan hoef je niet de hele morgen thuis te zitten en wat voor je uit zitten te koekeloeren. Ik kreeg die morgen wel vijf keer een bosje bloemen, dat de klanten achter uit de wagen haalden. Ik heb datzelfde bosje even veel keren verkocht! We zijn in een koetsje naar het stadhuis gegaan. Dat hebben we 25 jaar later nog eens voor de kinderen over gedaan, en heeft Greetje Slippens ons opnieuw getrouwd.”
ER WAREN OOK ALTIJD LEERLINGEN UIT HET SPECIAAL ONDERWIJS DIE JOU HIELPEN, WAAROM DEED JE DAT?
“Ik vind het allemaal poppen. Juf Tineke Bierman vroeg het mij destijds of ik ook plaats had voor een van de leerlingen. Zo is dat gegroeid. Dat sociale vond ik altijd al belangrijk in mijn werk. Ik zette eens even een container aan de weg voor de oudere mensen, draaide een nieuwe lamp in de fitting en ik zorgde dat wie nodig de pillen naar binnen kreeg.”
DAT GA JE DUS MISSEN?
“Ja! Ik sal dy un ferhaal fertelle over un oud mantsje dat noait bij mij in de wagen kwam. Hij overhandegde ut boadskappebriefke en de tas. Ik deed alles netsjes in de tas en klaar was ut wear. Tòt ik um al un paar dagen nyt siën had. Toen kwam syn frou bij de wagen. Ik sei ‘ik hew jouw man al un paar dagen nyt siën’. Wêrop dy frou seit: ‘Jo kinne wol even mei om him te sjen’. Kom ik in de woankamer, lei dy man in’e kiste. Ja, dêr had ik nyt op rekend.”
EN DE ONVERMIJDELIJKE VRAAG, WAT GA JE OP 1 JANUARI DOEN? “Na vijftig jaar is het klaar. Op 11 januari heb ik achter in de loods een instuif voor alle klanten. Ik kan mij in alle rust voorbereiden. Het volgende item wordt bezoek aan het ziekenhuis, want ik krijg een nieuwe knie. Dan schiet het mooi op naar februari, dan zit de eerste maand er al op. Ferder wú ik un bitsje bij Poiesz an ut werk op’e frachtauto foar één of twee dagen in ’e week. En miskyn met IT ferfoer út Bolsward us op skoalreiske met de kyndes. Hartstikke leuk.”
IS DAT ZO, ANNEKE? “
Ach Henk, toch. Je komt niet zomaar bij Poiesz aan het werk. Ik wil geen vastigheid meer, we hebben niet voor niks een caravan gekocht.”
HENK?
“Het moet eerst nog even indalen, het lijkt mij zo moeilijk om eerst niets te hoeven, niets te doen. Om de dag om te krijgen. Het lijkt mij vreselijk. Maar goed, het zal wel loslopen. Ja toch, Anneke?!”
|
| |
|
23 november om 19:37 |
| |
Prachtech boek!
Fandaach kreech ik fan dòcherlief Piety un prachtech boek over 111 Friezen. Piety staat ok in ut boek, sij is 1 fan de 111 gesichten fan Fryslân. Grutsk!! Earder las ik onderstaande tekst al op social media:
Komsto by de klub? | Kom jij bij de club?
Yn ús foto- en ferhalenprojekt It Gesicht fan Fryslân portrettearje wy 111 Friezen dy't fertelle oer wat it betsjut om Fries te wêzen en wat it tema lok foar harren ynhâldt. Want hoewol't de wolfeart yn Fryslân relatyf leech is, fiele Friezen harren de meast lokkige minsken fan Nederlân.
Op 1-11 komt ús boek It Gesicht fan Fryslân út. Mei dit boek hoopje wy dat lêzers wer mei nije eagen nei harren eigen omjouwing en nei harren eigen lok sjen kinne. Mei it besef dat wy allegear eat te dwaan hawwen om dit lok te behâlden.
Mei de ferkeap fan dit boek stypje wy it Foppefonds en stichting Kika. Dat dogge wy mei Wessel de Vries yn ús tinzen.
Om dit wier meitsje te kinnen ha wy de klub fan 111 opricht. Mei in bydrage fan 111 euro makket dizze bysûndere klup fan partikulieren, bedriuwen en organisaasjes de druk fan de earste 111 boeken mooglik! De klub stipet dêrmei ús goede doelen 'en helpt Arie Bruinsma oan de wrâld witte te litten dat hy werom is as fotograaf.
No kinne der noch wol wat leden by!
Fielsto dy ferbûn mei ús en/as ús projekt? Dan noegje wy dy út om in berjochtsje te stjoeren. Oanmelde kin ek fia https://lnkd.in/exjgrqhE
En wolsto fêst in exemplaar fan it boek reservearje? Dat kin op https://lnkd.in/eaJVDdHT
Wolkom!
---
Kom jij bij de club?
In ons foto- en verhalenproject It Gesicht fan Fryslân portretteren wij 111 Friezen die vertellen over wat het betekent om Fries te zijn en wat het thema geluk voor hen inhoudt. Want hoewel de welvaart in Fryslân relatief laag is, voelen Friezen zich de meest gelukkige mensen van Nederland.
Op 1-11 komt ons boek It Gesicht fan Fryslân uit. Met dit boek hopen wij dat lezers weer met nieuwe ogen naar hun eigen omgeving kijken en hun eigen geluk kunnen kijken. Om te beseffen dat we allemaal iets te doen hebben om dit geluk te behouden.
Met de verkoop van dit boek steunen wij het Foppefonds en stichting Kika. Dit doen wij met Wessel de Vries in onze gedachten.
Om dit waar te kunnen maken hebben wij de Club van 111 opgericht. Met een bijdrage van 111 euro maakt deze club particulieren, bedrijven en organisaties de druk van de eerste 1111 boeken mogelijk! De club steunt indirect ook de beide goede doelen én helpt Arie Bruinsma de wereld te laten weten dat hij terug is als fotograaf.
Er passen nog wel wat leden bij!
Voel je je verbonden met ons en/of met dit project? Dan nodigen we je van harte uit om een bericht te sturen. Aanmelden kan ook via https://lnkd.in/exjgrqhE
En wil je alvast graag een exemplaar reserveren? Dat kan op https://lnkd.in/eaJVDdHT
Welkom! |
| |
|
22 november om 20:19 |
| |
Amsterdam again
 |
| |
|
21 november om 08:44 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
De lange skadúw fan ’e Tweede Weareldoarlòch
De oulopen weken wurdde ik hieltyd wear konfrònteard met de Tweede Weareldorlòch. Over ut nieuw op te richten Joads monument in Sneek hew ik ut al had.
Foarge week saterdachmiddach was ik in Amsterdam bij de anbieding fan ut indrukwekkende boek ‘En toch willen we liever hier blijven’, fan Tjitte de Vries over syn Joadse family fan moekes kant.
Over Lyia Landau. De moeke fan Tjitte. Sij overleefde de oarlòch en allienech ut ferhaal dat Lyia tidens un razzia in un floerkleed wikkelde wurdde om har te ferbergen foar de Dútsers is amper foar te stellen. Heftech.
Foarege week liep ik deur deselde straat, de Plantage Franschelaan, teugenwoardech de Henri Pololaklaan, dêr’t Lyia oait met har ouders woande. Dat maakte indruk, op ut plak anwezech te wezen dêr’t ut gebeurde. Súver beklemmend, selfs op un prachtege novembersaterdach in 2022.
Unselde gefoël had ik oulopen woënsdachavend in de tún fan wat nou ut Fries Scheepvaart Museum in Sneek is. Dêr speulde sich op 16 november 1943 un drama ou, toen de Sicherheitsdienst an ut Kleinsaan 18 de woaning fan de fersetsfamily Lever binnenfiel. Om ferfòlgens leden fan de fersetsgroep en Joadse onderdúkers op te pakken.
We waren dêr foarge week in dy tún en ut museum om te siën naar de indrukwekkende teatrale foarstelling ‘Door het donker’. Na ouloop waren un antal nakommelingen fan Meta Lever en de family Faber behoarlek emosjoneard.
Ik praatte na de foarstelling met de skriëver fan ut skript Peter Sijbenga. Peter fertolkte heel moai wat hij met ut stuk foar ogen had. “Wêr ik met dit stuk andacht foar frage wil is dat oarlòch nyt ut ferhaal is fan goëd en kwaad, teugenover elkaar. Ut is krekt ut ferhaal fan goëd en kwaad in un bizarre samenloop fan omstandechheden dy’t overal deur heen strome”, fertelde Peter. Fersetsminsen waren nyt heldhaftech, dat learde meester Oppewal, self op kòp en oaren in ut ferset, mij oait.
De fraach fan de moeke in ut stuk dy’t ut públyk en mij fraagt: ‘Ben je dan geen idioot die niks doet, in zo’n situatie?’ Dat maakt ut allemaal un stuk minder makkelek om te beantwoarden wat ‘goëd’ en ‘ferkeard’ was’.
Oulopen frijdach wurdde in Dokkum de biografy fan de fersetsman Pieter Gerk Oberman presenteard. In dat boek gaat auteur Hessel de Walle ok op soek naar antwoarden op fragen fan wat ‘goëd’ en ‘fout’ was.
Inderdaad de Tweede Weareldoarlòch het un lange skadúw. Of is ut wat un Joadse frou antwoardde toen iemand teugen har sei ‘begin je nu alweer over die rotoorlog’.
Dat antwoard is: ‘Pardon het was niet gisteren, het is vandaag’.
|
| |
|
20 november om 19:55 |
| |
DWDD
Foto Mediacourant.nl
Inderdaad de weareld draait deur. Met ferbazing ut groate artikel in de Volkskrant lezen. Weet eigenlek nyt goëd wat ik der nou met mut, nou ja leze! Mar myn mening hierover? At der struktureel 15 jaar strònt an’e knikker is en dat gyneen syn freet dan opendoët, skiët mij mar in’e kerstboom.
Ut is krekt su as dy ok tameleke eigenwize Hugo Borst seit: “Dan geef je toch een grot bek terug richting zo’n hork. Maak dêrbij wel de antekening dat nyt alle minsen dat kanne Borst!
Mar ik bin der nyt bij weest wat der allemaal achter de skermen bij Matthijs van Nieuwkerk gebeurde. At der trouwens mar 10% fan waar is wat der in de VK staat, dan is ut nyt bêst. Su gaan je nyt met kollega’s om.
WK is los
Ondertussen de earste wedstryd fan ut WK in Qatar siën. Ok dat is suks: DWDD! Mar ik sit wel foar de tv...
|
| |
|
19 november om 19:03 |
| |
Met de koltrui an op bêd...
Ut was gisteravend stervenskoud tidens de partijtsjes 7 teugen 7 foetbal. Nou nyt bepaald ONS-wear, dy foetballe liever onder moaie wearsomstandechheden. Inderdaad moaiwearfoetballers! Ut was na ouloop wel bearegesellech in de kantine. Soad Nederlaanstalege múzyk. Ik hou der op sukke momenten fan. Wurdde fanmòrren wakker met de koltrui an. Ferder nergens last fan fandaach.
Fanmiddach bij WPB-Bolsward weest, spannende wedstryd. WPB won met 2-1 fan de kòploper in de derde klas.
En nou gaan'k lekker krantlezen.
|
| |
|
18 november om 18:42 |
| |
Forever young...
Su op ut fytske naar ut Súderspòrtpark om te foetballen. Moai man! |
| |
|
17 november om 13:43 |
| |
Imponerende theatervoorstelling ‘Door het donker’
Gisteravond is in het Fries Scheepvaart Museum is de theatervoorstelling ‘Door het donker’ in première gegaan. De theatrale voorstelling over de verzetsgroep Lever. De familie Lever, die de kern van de verzetsgroep vormde, woonde in de Tweede Wereldoorlog in één van de panden waar nu het Fries Scheepvaart Museum is gevestigd. Door het donker gaat over de gebeurtenissen rondom de Sneker verzetsfamilie Lever en hun Joodse onderduikers.
In de nacht van 16 november 1943 viel de Sicherheitsdienst hun woning aan het Kleinzand 18 binnen. Het stuk blikt terug op de oorlogsjaren van actief verzet vanuit het geloof en werpt de vraag op: waar vind je de waarheid? Om maar meteen met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen, het werd een imponerende voorstelling, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van de familieleden van Lever en Faber, waarvan sommigen heel emotioneel reageerden. Een voorstelling die diep raakt, mede door het ingetogen karakter en prachtige spel van de amateuracteurs die professioneel optraden.
Peter Sijbenga
Door het donker is geschreven door Peter Sijbenga, die als componist en tekstschrijver onder andere werkt voor Tryater. Na afloop van de voorstelling spraken wij met Sijbenga.
“De Tweede Wereldoorlog heeft een behoorlijk lange schaduw, die nu al duurt vanaf 1940 tot aan onze tijd. We hebben steeds meer middelen tot onze beschikking om ons die tijd te kunnen herinneren en terug te halen. We hebben daarvoor alle mogelijke media. Waar ik met dit stuk aandacht voor wil vragen is dat oorlog niet het verhaal is van goed en kwaad, tegenover elkaar. Het is juist het verhaal van goed en kwaad in een bizarre samenloop van omstandigheden die overal door heen stromen. Die én goed bedoelen én de verkeerde dingen doen, ook niet verkeerd bedoelen en soms goede dingen doen. Want oorlog is chaos. Het is niet zoals in films, waar ineens een held op staat en nobel in een camera kijkt met een belerend vingertje en zegt ‘dit mag niet gebeuren en ik ga iets verstandigs doen waardoor het op zal houden.’ Dat is er niet aan de hand. Daarom heb ik ook het personage van de buitenstaander geïntroduceerd. Hij houdt de spiegel voor. Waren die familieleden nu gek of zo? Allemaal heel leuk hoor ‘gereformeerd en het is ons beloofd en de hele handel meer’. Maar wat doe je je vrouw en kinderen aan. Tegelijkertijd de rol van de moeder die vraagt ‘ben je dan een geen idioot die niks doet, in zo’n situatie. Dat maakt het allemaal een stuk minder gemakkelijk om te beantwoorden wat ‘goed’ en ‘verkeerd’ was.”
Geen heldhaftige familie
Grote verdienste van Sijbenga is volgens mij dat hij de familie Lever niet als een heldhaftige familie heeft afgeschilderd. Het gaat in deze voorstelling niet over heldendom en dat wordt vanaf het begin duidelijk, als het stuk letterlijk op de plaats waar het drama zich afspeelde, in wat nu de tuin van het Fries Scheepvaart Museum is, duidelijk. De bezoekers, 100 per voorstelling omdat voor meer geen plaats is, worden in het verhaal gezogen. Meta Lever, de dochter van de familie, komt letterlijk in beeld tijdens de voorstelling. Fragmenten uit een tv-interview, waarbij in mijn optiek nog wel even iets langere tijd van bezinking had mogen plaatsvinden. Over beelden gesproken. Tijdens de voorstelling wordt het publiek ook buiten de grote zaal van het museum, waar het stuk wordt opgevoerd, meegenomen. De videobeelden van de lange gang, waar de Sicherheitsdienst in die bewuste nacht binnen banjerde, versterken de realiteit van toen. Dit is niet zomaar een ‘toneelstuk’! Grote verdienste van deze voorstelling is het ingetogen karakter waar alle spelers hun teksten, de monologen acteren. Niet gespeeld, maar recht uit het hart. Ze doen het stuk voor stuk, met Mayra Hondema, die Rozet IJzerman speelt, in een sublieme hoofdrol. Hoe zij de Jiddische liederen zingt: Prachtig!
Realistisch
Het hele stuk speelt zich af aan de Suupmarkt, waar de familie Leeman woonde. Hoe het allemaal gegaan is, zonder precies te weten ‘hoe het gegaan is’. De wat luchtige scenes over de Elfstedentocht, die het stuk minder (lood-)zwaar maken. Terugblik Amsterdam, waar de Joodse meisjes vandaan kwamen. Hun werk in de huishouding, maar ook de angst van architect Leeman. Vervolgens de monologen en ook de onbetrouwbaarheid van de herinneringen. Het komt allemaal heel logisch en realistisch over, juist omdat er zo ‘naturel’ wordt gespeeld. Het is een goede beslissing om na de première de voorstelling niet meer te onderbreken met een pauze.
Emotioneel hoe de voorstelling zingend door Rozet, Lilian en Meta wordt afgesloten met:
Eens is dit allemaal voorbij
Komt de zon weer op voor jou en mij
En dan varen we schuitje
En dan drinken we theetje
varen we naar de Overtoom
drinken wij zoete melk met room
Dan zijn we vrij, zijn we eindelijk vrij
Op een mooie dag in mei
Komt de zon weer op voor jou en mij
Eens is dit allemaal voorbij
De regie en artistieke leiding is in prima handen van Lucienne van der Meulen. De cast bestaat uit: Rozet IJzerman (Mayra Hondema); Lilian Bromet (Dinie Visser); Vader Lever (Freek Bokma); Moeder Lever (Henny Wierda); Meta Lever (Lisa Tuinier); Bauke Leeman (Henk van Ee); Anna Leeman (Roos van den Berg); Buitenstaander/bezetter (Chris Marijt) en Violist(Charles Senecal) En vele vrijwilligers, waaronder initiatiefnemer Sietse Wierda (hulde!).
|
| |
|
16 november om 18:21 |
| |
Première teaterfoarstelling ‘Door het donker’
Fanavend sal ik naar de première teaterfoarstelling ‘Door het donker’. Hieronder de info dy’t ik fan de Fries Scheepvaart Museum-site haald:
Van 16 tot en met 26 november 2022 is in het Fries Scheepvaart Museum Door het donker te zien, een nieuw toneelstuk over de verzetsgroep Lever. De familie Lever, die de kern van de verzetsgroep vormde, woonde in de Tweede Wereldoorlog in één van de panden waar nu het Fries Scheepvaart Museum is gevestigd.
Door het donker gaat over de gebeurtenissen rondom de Sneker verzetsfamilie Lever en hun Joodse onderduikers. In de nacht van 16 november 1943 viel de Sicherheitsdienst hun woning aan het Kleinzand 18 binnen. Het stuk blikt terug op de oorlogsjaren van actief verzet vanuit het geloof en werpt de vraag op: waar vind je de waarheid?
De verzetsgroep Lever
De familie Lever verspreidde illegale bladen zoals Vrij Nederland en Trouw, en had vaak Joodse mensen in huis die wachtten op een definitief onderduikadres. Na de inval werden vader Hendrik en onderduikster Rosa (Rozet) IJzerman afgevoerd naar Duitsland, beide stierven in een concentratiekamp.
Zoon Jan sloot zich na zijn ontsnapping aan bij de Knokploeg Groningen en kwam om het leven bij een verzetsactie. De andere zoon, Hendrik jr. was al eerder ondergedoken in Lions maar werd gearresteerd en eindigde voor het vuurpeloton in Vught. Meta Lever werd na een dagenlang verhoor in de Blokhuispoort weer vrijgelaten. Zij en haar moeder bleven na de oorlog alleen achter.
Door het donker is geschreven door Peter Sijbenga, die als componist en tekstschrijver onder andere werkt voor Tryater. De regie is in handen van Lucienne van der Meulen. Zij regisseerde veel toneelstukken in Sneek en was onder andere betrokken bij het openluchtspektakel Drie Gebroeders aan het Sneekermeer in 2013. De cast bestaat uit gedreven amateuracteurs uit Sneek en omgeving. |
| |
|
15 november om 19:22 |
| |
Jimmy Nelson in Amsterdam
Oulopen saterdachmiddach bij de eksposisy fan fotograaf Jimmy Nelson in Westergasfabriek Amsterdam weest. Maakt behoarlek wat indruk! Ik wil wel ove dat disse tentoanstelling nòch even deurgaat. Is sear de moeite weard. Op un gegeven moment stonden der twee mannen in klederdracht naast mij. Ut leek krekt of disse Staphorsters su fanou de muur naar mij toelopen kwamen. Heel apart allemaal.
Wegens succes verlengd: Vanaf 11 december 2022 t/m 8 januari 2023
Dit is ‘The Last Sentinels: Heroes, from near and far’. Een overweldigende hommage aan de mensheid. Laat je inspireren door een virtuele vertaling van het oeuvre van de Nederlands-Britse fotograaf Jimmy Nelson. Samen met Jimmy Nelson Studio presenteren wij een zintuigprikkelende tijdelijke expositie.
In deze expositie worden Jimmy Nelson’s iconische foto's van The Last Sentinels getoond in levensgrote proporties met een combinatie van fotografie, film, animatie en geluid. De expositie wordt versterkt met beelden uit Jimmy Nels
Between the sea and the sky: een ode aan Nederland
Het nieuwste boek van Jimmy Nelson ‘Between the Sea and the Sky’ is een ode aan Nederland. Jimmy Nelson besefte tijdens de recente wereldwijde reisbeperkingen dat hij niet naar de uiteinden van de wereld hoeft te trekken om uitzonderlijke menselijke schoonheid te ontdekken. ‘Between the Sea and the Sky” is een tocht langs de overgebleven traditionele culturen van Nederland en brengt deze middels intieme portretten en iconische landschappen in beeld.
Jimmy Nelson
Jimmy Nelson (1967) heeft zijn hele leven lang oorspronkelijke culturen gefotografeerd, wat in 2013 zijn eerste boek ‘Before They Pass Away’ opleverde. Vijf jaar later volgde ‘Homage to Humanity’ (2018). Nelson plaatst de mensen voor zijn camera op een voetstuk, waarmee hij buitengewone en vaak bijna vergeten gemeenschappen een waardig en zichtbaar platform geeft. Met zijn gepassioneerde portretten viert hij de menselijke diversiteit en schoonheid.
Duur expositie: 40 minuten
 |
| |
|
14 november om 08:24 |
| |
Waardech monument
Honnen dy’t teugen un Joads monument anmiege. Minsen dy’t un gedenkteken achteloas as sitplak brúke. Achterlaten plestykbakjes met klodders majo op un davidster. Ut was en is Marcel Wallage, Matthijs Graafland en mij un doarn in ut ooch. ‘k Hew ut hier over ut gedenkteken in hartsje Sneek op ut plak dêr’t oait de Sneker synagoge stond.
Dit is de tweede kollum dy’t ik besteed an ut op te richten nieuwe monument in un beladen plak an’e Wijde Burgstraat fan Sneek.
Oulopen woënsdach, de dach wêrop’t ut presys 84 jaar leden was dat tidens de Kristallnacht de Joadehaat in Dútslaan tòt un freesleke útbarsting kwam, was de presentasy fan dat ontwerp op ut Waltaplein in de Sneker Markstraat.
Piet Cohen, de 87-jarege mar sear fitale ontwerper fan ut gedenkteken gaf un toelichting. Dat wurdde gyn saai en technys ferhaal, mar un hele persoanleke fertelling dy’t op mij in ieder gefal un diepe indruk maakte.
Cohen nam oans met in syn ontwerp, un staand monument fan kòrtenstaal met dêrin ses goaten glazen dryhoeken. “Ik wilde niet alleen een oorlogsmonument maken, maar ook een symbool van een verdwenen gemeenschap. De glazen driehoeken van de davidster symboliseren het wegvallen van deze mensen. Ze komen in meerdere plekken in lichtblauw glas in het raamwerk terug”, aldus Piet Cohen.
Heel bysònder, ik wil ut nyt toefal noeme, is dat ut plak dêr’t Piet Cohen syn toelichting gaf letterlek teugenover ut hús is dêr’t foar de oarlòch syn skoanouders woanden. Dat was dokter Leopold Herzberger, dy’t ok de oprichter fan de Openbare Leessaal in Sneek was. Wat dat angaat binne der bannen tussen Piet Cohen en de stad.
Piet Cohen dy’t an de lijve ondervond wat ut is om nyt frij te wezen, as jonkje sat hij onderdoken in Limburg. Dêr kreech hij ok de naam ‘Piet’ want syn eigen naam ‘Abram’ maakte futdaleks dúdelek dat hij andere roots had.
Marcel Wallage fertelde over un sjoernalist dy’t bij un bekende rabijn in New York op besoek was en hem de fraach stelde wêrom’t God toestond dat der miljoënen Joaden fermoard binne. En dy rabijn begint te gúlen, te gúlen. Toen hij útgúlt was omarmde hij de sjoernalist en sei hij ‘dat is nu precies wat het is, we kunnen maar 1 ding doen. Herinneren, herdenken en rouwen.’
Dêrom mut der un waardech monument komme op ut plak dêr’t oait de Sneker sjoel stond. Op 10 november hewwe we opnieuw de namen fan’e 25 fermoarde Sneker Joaden lúdop noemd. Om ferfòlgens un moment stil te wezen. Nou late we wear fan oans hore.
Ik wêns jum un goeie week toe. |
| |
|
13 november om 21:28 |
| |
En toch willen we liever hier blijven
Gistermiddach bij de boekpresentasy fan Tjitte de Vries syn públikasy ‘En toch willen we liever hier blijven…’ weest.
In april 2020 hew ik un groat interview (coverstory) met Tjitte de Vries had. Toen fertelde hij mij al dat hij druk bezech was met ut skriëven fan bovenstaand boek. Tjitte en ik hewwe regelmatech mail/app-kontakt. Omdat mijn interesse bij ut onderwerp leit, ik mij met Marcel Wallage en Matthijs Graafland sterk maak foar ut nieuwe Joadse gedenkteken op ut plak dêr’t oait de Sneker synagoge stond, froech Tjitte mij om gister te spreken op de bijeenkomst. Bysònder earfol en ik hew ut dan ok deen. Ik hew ut had over identiteit, wêrbij’t ik ut fers dat ik un antal jaren leden foar Ids Boot skreven hew foarlas. Ferder de kollum dy’t mòrren te belústeren is bij Omrop Fryslân Radio.
Foardat we naar de saal gingen fan de boekanbieding speulde Jaap Mulder prachtige Klezmermúzyk. Earst solo, hij nam oans as un Rattenvanger van Hamelen met naar de saal, dêr’t syn soan Ruben op piano speulde. Ut klopte allemaal. Na un kòrte fideofoarstelling over de Landau’s en ut tòt staankommen fan ut boek fòlgde de toespraak fan Tjitte en dêrna de anbieding fan ut boek an de dry broers fan Tjitte.
Heel bysònder fond ik dat alle anwezegen, naast ut boek un bonbon kregen, na ut resept fan de gebr. Landau!
“We zijn allemaal nogal zoetekauwen bij de familie De Vries…Waarop futdaleks de opmerking maakte wurde : ‘En diabetes!’ Hearleke húmòr.
Ut gebou dêr’t we gister waren, staat an de Henri Polaklaan. Ut is bekend onder de naam: De Burcht van Berlage is het oudste vakbondsgebouw van Nederland. Het is ontworpen door Hendrik Petrus Berlage in opdracht van de Algemene Nederlandse Diamantbewerkersbond (ANDB) in 1899-1900. Het staat aan de Henri Polaklaan 9 in de Plantage in Amsterdam, vlak bij Artis. Vanaf 1991 was een aantal jaren het Vakbondsmuseum in de Burcht gevestigd.
Vóór de restauratie van 2008 is het merendeel van de collectie van het museum overgedragen aan het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Sinds 2011 is een onderzoeks- en documentatiecentrum van de Nederlandse vakbeweging in het gebouw gevestigd.
De ANDB ontwikkelde zich onder het voorzitterschap van Henri Polak tot de eerste 'moderne' vakbond van Nederland. Met het gebouw wilde Polak een monument voor de arbeidersbeweging tot stand brengen. In 1899 kreeg Berlage de opdracht het pand te ontwerpen. Hiervoor werkte hij samen met Richard Roland Holst die de muurschilderingen voor zijn rekening nam. Zo beeldde Roland Holst in de bestuurskamer in een drieluik de gewenste evenwichtige dagindeling voor de arbeiders uit: de Krachtige Uren van de Arbeid, de Zachte Uren van de Ontspanning en de Diepe Uren van de Slaap. Ook werkten andere kunstenaars mee in een kunststroming die gemeenschapskunst[2] wordt genoemd. Zo hangen in het monumentale trappenhuis lampen uit 1919 van Jan Eisenloeffel.
Bijzonder detail is dat Berlage zijn beursgebouw en de Burcht praktisch tegelijkertijd bouwde. Ook Roland Holst en de beeldhouwer Lambertus Zijl hebben in en aan beide gebouwen werk gemaakt.
[ bovenstaande Wikipedia!]
Al met al un hele kòtbere middach had! Bin ondertussen begonnen met lezen fan ut boek. Want dêr draait ut úteindelek om.
Achterflap boek:
Philip Landau en Sara Lewender waren mijn joodse grootouders, geboren in Polen. Ze woonden in de Plantage Franschelaan in Amsterdam, nu Henri Polaklaan. Ik heb ze niet gekend. Wie waren ze en hoe zag hun leven er in Amsterdam uit?
Philip ontmoette Sara in Danzig en verhuisde met haar naar Lübeck. Broer Abram Landau kwam met zijn vrouw Perel over uit Polen. Beide broers werkten er in de suikerindustrie. Toen het er voor hen niet langer veilig was, vertrokken ze in 1932 naar Amsterdam. Daar richtten ze de Chocolade en Suikerwerkfabriek Gebr. Landau op.
In Amsterdam kwamen de families Landau tot bloei, niets was er 'Voor Joden Verboden'. De broers leverden bonbons en marsepein aan De Bijenkorf en de HEMA. Abram was voorzitter van de Jiddische culturele arbeidersvereniging Anski, Philip was er toneelspeler. Hun vrouwen waren actief in het sociale leven, ze ontvingen thuis vele gasten.
Dit verhaal geeft een beeld van de gelukkige, vooroorlogse tijd van de familie Landau in Amsterdam. En van de dappere mensen, die hen in oorlogstijd met gevaar voor eigen leven hielpen. Het is gebaseerd op persoonlijke documenten: krabbeltjes, ansichtkaarten, brieven uit Westerbork en briefkaarten van broer Benjamin Landau uit het getto van Lodz, waarin hij schreeuwde om hulp. Zijn zoon stemde in met publicatie '…opdat velen het lezen.'
Tjitte de Vries (Sneek, 1951) studeerde rechten in Groningen. Werkte 35 jaar bij de provincie Groningen als milieuadviseur. Groeide op met een Joodse moeder en gereformeerde vader. Na vier jaar onderzoek naar zijn Joodse familieleden begrijpt hij pas nu dat '…niet het leven het hoogste goed is, maar recht en rechtvaardigheid', een zin die hem bijbleef van zijn rechtenstudie.
 |
| |
|
12 november om 21:49 |
| |
Un Joadse familygeskiedenis
Fandaach in Amsterdam bij de boekpresentasy fan ‘En toch willen we liever hier blijven- over de gebroeders Landau en verders’ bij te woanen. Ut is un familygeskiedenis fan oud-Sneker Tjitte de Vries en gaat over syn Joadse moeke Lyia Landau en har ferwanten.
Mòrren mear.
|
| |
|
11 november om 18:47 |
| |
Joads Sneek
Ut was wear un moaie dynamise week. Un week wêrin’t ik moaie minsen mocht interviewen en hun boeiende ferhalen opskreef. Hilarise ferhalen, mar ok ferhalen met dypgang. Ja, ok branded content, mar wel su opskriëve dat ut nyt te merken is. Pure rykdom.
Mòrren sal ik naar Amsterdam om dêr bij de boekpresentasy fan ‘En toch willen we liever hier blijven- over de gebroeders Landau en verders’ bij te woanen. Ut is un familygeskiedenis over Tjitte de Vries syn Joadse moeke en har ferwanten. Ik mail regelmatech met Tjitte en mocht um al us interviewe foar de coverstory fan GrootSneek.
Al met al is disse oulopen week dy’t in ut teken staat fan Joadse Snekers en hun/oans geskiedenis. Ik bin heel benieuwd naar ut boek wêr’t ik al passaazjes fan lezen hew. Ik hew mòrren ok nòch un bijdrage tidens de anbieding.
Fanmiddach de Omrop Fryslân kollum foar maandach skreven, dy’t ok over Joads Sneek gaan sal.
|
| |
|
10 november om 19:10 |
| |
Henk & Henk
Gister wear us un uurke bij ouwe maat Henk Feenstra sitten. Ik mocht Henk interview foar GrootSneek. Op 31 desember maakt Henk foar ut laatst syn ronde as ‘melkboer’. In hast alle kranten en tydskriften het Henk syn ferhaal over un halve eeuw sútelen al staan.
Toch hew ik ut gefoël, ik weet ut wel seker, dat ut gister krekt even beter ging omdat wij mekaar ok al mear as 50 jaar kenne. Wear freeslek lacht met ‘Henkie’, su at wij mekoar úteraard nòch altyd noeme.
Na ouloop bij Henk in syn ‘kroech’ weest. Staan en hange allemaal foarwerpen met un eigen ferhaal, Ja, de klòmkes fan Piet ok! Fan un ongekende skoanheid.
Ut interview leze jum in de laatste week fan ovember wel.
|
| |
|
9 november om 19:55 |
| |
Presentatie nieuw monument voormalige synagoge van Sneek
“Vanmorgen is met een indrukkende presentatie het startschot gegeven voor een nieuw monument bij de voormalige synagoge van Sneek. Beeldend kunstenaar Piet Cohen overhandigde burgemeester Jannewietske de Vries het ontwerp.
Daarvoor had Piet Cohen aan de hand van foto’s al een persoonlijke toelichting gegeven over het ontwerp en zijn connecties met Sneek.
Piet Cohen heeft een van Cortenstaal gemaakt monument met daarin zes gegoten glazen driehoeken. Het ontwerp verwijst naar de verdwenen Joodse gemeenschap van Sneek gevat in het symbool van de davidster. Het zal worden geplaatst op een muurtje. Zodat het ook duidelijk als monument te herkennen is.
Er is een Stichting Monument Synagoge Sneek opgericht. In de oprichtingsakte van de Stichting wordt het doel formeel verwoord: “De Stichting heeft als doel het realiseren van een nieuw monument ter herinnering aan de voormalige synagoge van Sneek en in die zin ook ter nagedachtenis aan de verdwenen Joodse gemeenschap van de stad Sneek en het verrichtten van al wat hiermee verband houdt of daartoe bevorderlijk kan zijn.”
Dit doel impliceert niet alleen het realiseren van een monument, maar ook het betrekken van bijvoorbeeld scholen en andere relevante organisaties in dit project om Sneek zodoende te verrijken met een LEVEND monument.
Bovenstaand bericht hew ik fandaach skreven. Ut is altyd un bitsje moeilek om te skriëven over dergeleke onderwerpen wêr’t je self bij betrokken binne. Ik mocht fanmòrren de bijeenkomst presenteare en hew dêrbij twee fersen út de bundel ‘De Dames Pino…en andere fersen over Joadse Snekers’ foarlezen. Ut waren de fersen ‘Kristallnacht’ en ‘Tòt herinnering’, wêrbij’t ok fanmòrren de 25 namen fan de fermoarde Sneker Joaden opnoemd wurdden. Dat wij de presentasy fandaach hadde,, was gyn toefal. Ut is fandaach 84 jaar leden dat de Kristallnacht ( fan 9 op 10 november) was.
Ut is 2022 en opnieuw laait ut antisemitisme wear op. Bliëf waaksem! Dêrom bin ik tegare met Marcel Wallage en Matthijs Graafland in dit projekt stapt.
 |
| |
|
8 november om 20:17 |
| |
Amsterdamdach: GOUD!
 |
| |
|
7 november om 08:36 |
| |
Droomberoep
Sinds ik myn droomberoep útoefen, dat fan skriëver en sjoernalist, dachdroom ik dus noait mear over wat ik doën wil. Ut is su as ut nou is. Myn droom kwam út. Ik fyn ut hearlek om der op út te gaan en minsen te interviewen, ik kom de moaiste lui teugen. Fang kosteleke ferhalen en lêch al dy stories ok nòch us fast in kranten en tydskriften. Kòrtom doadgewoan gelukkech met wat ik doën.
Foarege week praatte, nee beter lústerde ik naar Coen, dy’t over syn droomberoep fertelde. Coen is un bear fan un kearel, un échte stoere trucker. Coen is sjauffeur. At je feul onderwech binne dan is de kaans groat dat je ok feul metmake.
Ik had met Coen oupraten bij De Blauwe Tent, sjauffeurskafé. Dêr súden we tegare un gehakbal ete, omdat de gehakballen fan de Blauwe Tent weareldberoemd binne. Bitsje dom fan oans dat we earst nyt even keken hadden òf de Blauwe Tent wel open was op maandach. Nee, dus! ‘Gesloten’.
Nyt foar 1 gat te fangen reden we wear teruch naar Sneek en bestelden we un plate op un al even moaie lokasy: De Stadsherberg dat nou de naam fan de beroemdste Sneker útbater oait draagt: ‘Bistro Jikke’.
Dêr in dy fraaie ambiaans fertelde Coen mij kòstleke ferhalen en anekdoates út syn leven as trucker, un leven langs en op de wech. Over moaie wechrestaurants dêr’t je hearlek ete konden foar un paar senten. Pòteten, suurkoal òf boerekoal. Nyt met un halve rookwurst mar met un hele. Ut lievelingseten fan Coen. Dêr fertelde hij over
Apart dat wat de ene un droomberoep fynt bij de ander allienech mar foar angstdromen sòrgt. Ik mut der nyt an denke om nachts langs de sneldyk op un parkearplak staan te mutten bij un bensinestasjon. Slape in’e kabine fan su’n groate frachtwagen.
Coen siët dat heel anders, hij weet nòch presys wêr’t ut personeel fan un wechrestaurant um mòrrensfroech wakker maakte deur met de pollepels op de pòrtiers te kloppen. “Met sukke lui bouwe je in de loop fan ’e jaren súver un familybaan op”, fertelde Coen.
Ik notearde dy ontboezeming braaf, mar sach de sjauffeur met un paar ogen an fan un hoan dy’t krekt in de sneeuw sketen had.
‘Dou fynst dat mar niks loof ik, ut bestaan su as wat dat leide, ferfòlgde Coen. Om der futdaleks un fraach an toe te foegen. ‘Wat is dyn droomberoep?’ Ik antwoardde helemaal naar ear en geweten ‘sjoernalist en skriëver!’
Wêrop hij sei ‘un stukje skriëve, dat is tòch gyn werk? Dat is tòch un hobby?’ Selden hew ik ut su’n rake typearing hoard fan wat ik nòch tòt in lengte fan dagen doën bliëve wil. Stukjes skriëve. Su lekker relativearend.
‘Trouwens ik hew ok un betaald hobby hoar’, sei Coen. ‘Wie mach nou gehakballen in’e baas syn tiid ete? Mutte se tent wel open doën!’
|
| |
|
6 november om 20:28 |
| |
Terskelling
Ut oulopen weekend stond in ut teken fan'e Berenloop 2022, de 25ste edisy. Over gister hew ik al skreven op dit plak. Fandaach waren Ying M. en Geart J. naar Terskelling om dêr onder erbarmeleke wearsomstandechheden de halve marathon te draven. Dat hewwe myn kollega's mear as foartreffelek deen. Geart wurdde kampioën en Ying klòkte ok un geweldege tiid.
Mar tòch hong der nyt allienech un echte grausluier over ut eilaan mar ok un figuurleke, toen fanmòrrenfroech een fan de twee fermiste drenkelingen fan ut ongeluk, nou 14 dagen leden, anspoëlde. Wat un drama tòch, wat un ferdryt dat ut jonkje nòch altyd nyt fonden is. Woarden skiete te kòrt. |
| |
|
5 november om 21:49 |
| |
Berenloop Terskelling
Fandaach wear un GOUDEN dach had. Met myn maten Age & Kees en 9 frouwen de Berenloop 10 km op Terskelling deen. Fanmòrren al om 06.00 uur fan bêd, naar Harlingen en toen met de snelboat naar Terskelling. Dêr ankomen naar fakaansyhúske fan Karen en har frynd. Geweldech gastfrij onthaal en foarbereide op oans 10-km tòcht.
Prachtech parkours en ut lopen ging fandaach foar mij as un spear. Ik hew myn pr op'e 10 km met anderhalve minút skerper setten: 1 uur, 11 minúten en 2 sekonden! Hoppa.
Mar wat mij f'ral bijbliëft fan disse dach is de fryndskap met 9 prachtege frouwen, dy't wij deur de harddraverij kennen leard hewwe. Un internasjonaal geselskap, fan Chinese tòt Turkse Nederlanders.
Na ouloop fan de draverij, we hewwe ut allemaal folbrocht, wear naare fakaansyhúske om te douchen en lekker broadsje ete. Dêrna op Terskelling de kroech in, an lange tafel bierkes en wyn drinke.
Op'e boat teruch naar Harlingen en dêrna met mekaar naar Sing King Ling foar un útstekende rijsttafel. Ut kon nyt op. Ik bin un befoarrecht mins!
|
| |
|
4 november om 19:02 |
| |
Saskia & Chantoine Booms
‘Su dêr bin ik dan in ut klompehòk foar de hel’, kondegde ik fanmiddach myn komst an bij Saskia Boomsma fan de Liwwarder distillearderij sinds 1883. Wist Saskia futdalek wie’t se in hús had. Har broer Chantoine houdt fan dy húmòr, Sakia sach mij even fragend an.
Om un lang ferhaal, dat wel in un magazine ferskynt, kòrt te maken. Hoe langer we in gesprek waren hoe nòfleker ut wurdde en an ut eind fan ut interview waren liep ik al met broer en sus Boomsma deur de distillearderij en kreech un prachtege rondleiding.
Dat was fanmiddach. Fanmòrren kursus had over Social Media. Hearlek om dêr nòch altyd an met te doën. De geest linech houwe!
En fanavend naar Tineke Schouten in Theater Sneek. Inderdaad noait un saai moment en dat mut mar moai su bliëve!
 |
| |
|
3 november om 21:20 |
| |
En wear op interview...
Fanmòrren nyt al tefeul deen, mar fanmiddach wear folle bak met interviewen. Ik hew bij Sake P(ieter) Roodbergen weest om dy te interviewen. Ut wurdde un heel nòflek gesprek en fanavend futdaleks mar útwerkt. Uteraard wel un loeispannende pòt foetbal fan Feyenoord teugen Lazio siën. |
| |
|
2 november om 18:19 |
| |
GrootBolsward/IJsselmeerkust
Fandaach leit in Bòlsert en an'e IJsselmeerkust de nieuwe GrootBolsward/IJsselmeerkust wear op'e kokòstmat. Ik had foarge week un moai interview met twee technise meiden. Jelly Mellema maakte der prachtege foto's bij en Frans van Dam sòrgde foar fraaie opmaak.
Moai om metmekaar an su'n Groot-krant te werken.
Fandaach Dach foar de Prins had: niks deen! Nou ja, fanmiddach moai gesprek had wêrfan't myn gesprekspartner sei dat sij ut werk fond. Dat kan ik mij wel foarstelle at je dominé binne... |
| |
|
1 november om 18:55 |
| |
Soms binne der dagen...
Dagen dy't je even rap fergete wille. Su'n dach was ut gister. E-bike fan €2699 is jatten deur kaansloasen. Nee, nyt fersekerd (folkomen ferkearde súnechheid!). Mar bliëf gewoan met je klauwen fan un ander syn spullen ou!
Interview ouspraak met trucker Coen Prins maakt. Moaie lokasy? De Blauwe Tent. Komme we der an, fotograaf, trucker en sjoernalist. En ja hoar: Op maandag zijn wij gesloten!
Ut interview later bij (Bistro) Jikke deen. Was hartstikkene goëd! Ferhaal fanmòrren al útskreven. Fanmòrren interview met twee Hoekstra-telefoanisres had. Ok wear un dikke dúm omhooch.
Fanmiddach kennis maakt met Jac. de Vries en Ruby de Vries, De Tiid Bòlsert. Hele aardege lui! Wurdt ferfòlgd.
In'e namiddag naar De Walrus: Met je Hart! Prima aksy! |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
