| |
 |
14 febrewary om 14:16 |
| |
De datum 14 febrewary bliëft su lang ik leef, en ik wurd 114, bysonder foar mij. Ut is de geboartedach fan oans fader Benedictus van der Veer ( 1911-1990 ).
Oans fader was un apart man, krúdenier fan beroep, bankwerker fan professy en eks-ferpleger in un psychiatrise inrichting. Hij hat folgens mij ut mier an ut krúdenierswezen. Mar deur de krisisjaren dwongen, hij en oans moeke hadden un buurtwinkeltsje op de hoek fan de Gysbert Japiksstraat/Napjusstraat, moest ie tňch wŕt om de kost te ferdienen. Se openden dy winkel in 1938. Oans moeke, un Drentse út Hollandscheveld, wú earst wel krúpende wear wech út Sneek. Su onwennech was se fan ut Drentse laan.
Oans fader kwam fan oarsprong út Bútenpost, dęr’t syn fader ňk al un krúdenierswinkel hat. Eigenlek binne myn ouwelui op de dolle roes naar Sneek toe gaan, de stad dęr’t ik mij su thús foel. Op un dach as dizze komme der úteraard wear herinneringen boven over de aparte man dy’t oans fader toch wel was. Un paar jaar leden hew ik nňch us met un ouwe skoalmaat fan oans fader praten, Chris van der Weij út Blija. Dizze krasse negenteger leeft nňch altyd. Van der Weij fertelde mij toen un ferhaal over oans fader dat ik nňch noait hoard hat. In de twinteger jaren fan de foarege eeuw hadden pake en beppe Bútenpňst hongerevakué’s út Hongarije in de kost. Oans fader het toen ferkearing hat met su’n moaie swarte Hongaarse. Ut het wel un paar maanden duurt sei de ouwe Chris. Toen ut meiske, ik ken har naam nyt eens, wear teruch ging naar Hongarije was de ferkearing út. Mar stel nau dat ut anbleven was, dan was ik miskiën wel un nakommerke fan un Hongaarse wurden! Hat ik noait één letter Snekers skreven. Wat oans fader fan dizze hele dachboekskrieverij fonnen hat? ‘Bist nau helemaal besopen? Gaan an’t werk en stel dy nyt su an! Utskeie met dy flauwekul, wat het un ander der met noadech wat astou doëst.' Syn fader, pake Geart, docht heel anders over skrieverij, dy skreef ňk foar ut faderlaan wech. Ik hew selfs twee boekjes fan hem op de plank staan. De drang om te skrieven en te publisearen slaat blykber un geslacht over in oans family. Eén anekdoate over oans fader, ik hew feul mear ferhalen over de man, mar dat later mar us, folgt hier.
Toen de Saroma Klňppudding in de hannel kwam moest oans fader dat spul wel ferkope, mar helemaal fan harte ging dat loof ik nyt. Eigenkookte pudding fon ie feul lekkerder. Toen un frou út de Eeltsje Halbertsmastraat om un pakje Saroma Caramel Klňppudding froech sach oans fader ut męns an en sei “ Caramel? Klňppudding? Fan Saroma? Brrr…dat is gyn eten. Ik hew allienech fanillysmaak en al dy andere troep ferkoop ik nyt!”
Logys dat Loadsje Poëisz syn grutterswinkel later feul groater wurden is as de toko fan Van der Veer! Dy deed na feartech jaar de deur foargoëd in’t slňt om dęrna nňch un dozyn jaren te genieten fan syn passy: histoary en oudheidkunde, hij hat achter de Verkadekoekjeblikken in de loop der jaren in hele bibleteek opboud. Apart, héél apart.
|
| |
