| |
 |
16 april om 18:59 |
| |
Frijdachs fyn ik altyd un joppege dach, want earlek is earlek op skoal fyn ik ut moai mar thús fyn ik ut nňch moaier. Nyt dat ik un hekel an myn werk hew, mar disse baan freet enerzjy. Op su'n praktykskoal is ut noait frijbliëvend, der is altyd wel wat te ręden. 'Must un boek over skriëve' hew ik de oulopen tyd mear as één kear metkregen as adfys. Ik reagear eigenlek noait op sukke útspraken. Ondertussen hew ik un map en un kňp fol antekeningen. Su nau en dan as ik ut júste publyk foar my hew, raak ik even op de tekst. Ik merk dan dat de lui met ferbazing naar myn ferhalen lústere. Ut skynt dat der in ut Parool un kollumn skreven wurdt onder de titel 'Bij ons op de praktijkschool'.
Fandaach hew ik met de kyndes in de skoaltúntsjes bezech weest. We hewwe wat saad fan wurtels, radyskes en slaad in de gron stopt.
En terwijl we dęr in dy túntsjes su an de gang waren moest ik denke an dat kostlek moaie fers fan Rutger Kopland:
Jonge sla
Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen, kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
Dat ik sukke gedachten hew merke de kyndes fanself niks fan. Dy hewwe ut feulste druk met mekaar. De hormonen flige deur de foarjaarslucht. Mar dęr begrypt su'n sukkel fan un meester wear niks fan. 'Ach man, wat ferrekt oans dy rottúntsjes'. Ondertussen piele se moai deur! En denk ik an Kopland.
|
| |
