| |
 |
2 mei om 17:31 |
| |
Op een dag drink je geen Grolsch meer.
Loop je niet meer door je stad.
Op een dag komt er geen dag meer.
Ook al ben je het nog niet zat.
Ut is ut refrein fan ut gelieknamege liet fan Gerrit Breteler en komt fan de CD ‘Lit ús dęrom drinke’. Un seldsem emoasioneel fers, songen deur un groat artyst. Breteler het ut fers skreven op 4 mei 2003, seuven jaar na ut overlijden fan syn fader. Syn fader was un Tukker, su’n introverte Saks, skriëft Gerrit, dy’t ut ok op syn sterfbęd nyt over syn doad hewwe wú.
De soan las syn fader gedichten foar fan Rilke, Reve, Yeats, Finkers en Wilmink. Ut fers ‘Op een dag drink je geen Grolsch meer’ raakte Breteler dyp. In de roudiënst in de kerk het Gerrit Breteler dat fers dan ok foarlezen, un groet, un laaste groet út Twente. ‘No is ’t syn liet’, skriëft junior. Hier fňlgt ut hele fers, omdat ik der su ferskrikkelek feul in herken:
Op een dag drink je geen Grolsch meer
Do silst de sinne fine, op dizze donkerblauwe jűn.
Do silst foargoed ferdwine, do hast dyn stee al fűn.
Stoareagest yn ’e ruten, do spegelst dysels werom.
Ik kin de kleden slute, dat ôfskie hiest al nommen.
Eins woe ’k fan alles witte, wylsto hjir no noch bist.
Mar wy moatte it samar litte, omdatst’ eins neat mear sizze kinst.
We prate net oer juster en we sprekke net fan moarn.
Wy swije yn ’t tsjuster en ik pak dy by de hân.
Refrein:
Op een dag drink je geen Grolsch meer.
Loop je niet meer door je stad.
Op een dag komt er geen dag meer.
Ook al ben je het nog niet zat.
Vergeef me, dat ik zo door zeur, maar heb je de sleutels bij de hand.
Van die hele grote voordeur, in dat ver beloofde land.
Dan lach je tranen in je ogen en we nemen er nog een.
Van die sleutels is gelogen, een open deur voor iedereen.
Refrein
Maar pa wat zal ik zeggen als jij je ogen sluit voorgoed.
Als we jou je graf inleggen, iets van Finkers is dat goed?
Of Wilmink, als ’t maar Twents is, dat lijkt me ook wel wat.
In de kerk alsof het mis is, voor je ’t weet dan he’ je ’t had.
Refrein
Do silst de sinne fine op dizze donkerblauwe jűn.
Foar ivich sil ’r skine, do hast dyn frede fűn.
Disse laaste twee regels, magge myn nabestaanden wel boven myn rouadvertęnsy sette, as ut su fer is. Wel in ut Snekers trouwens. Hooplek duurt ut nňch even, want ut leven is moai. Węrom dat ik ut dan nau krekt skriëf? Un bitsje latente fliechangst, we salle mňrren met de KLM fier dagen naar Barcelona! Donderdach wear un dachboekbijdrage. Deo Valente sú moeke wel wear seid hewwe.
|
| |
