| |
 |
14 febrewary om 15:21 |
| |
Weergaloos optreden Stef Bos in Theater Sneek met gouden lokaal randje
In een stijf uitverkocht Theater Sneek ben ik gisteravond getuige geweest van het theaterconcert TIJD- om te gaan leven van Stef Bos en z’n band. Bijna ademloos geluisterd naar prachtige nieuwe nummers van een van de meest poëtische zangers die Nederland rijk is. Een dichter pur sang die niet alleen zingt, maar ook vertelt. Ook dat laatste is een kunst die Stef Bos verstaat. Gedurende de voorstelling kreeg hij de zaal helemaal in z’n greep, het publiek hing aan de lippen van deze ras optimist. Je kon een spel horen vallen tijdens zijn voordracht. Juist omdat Stef met zijn Bossiaanse teksten zo dicht bij zichzelf blijft komt wat hij zegt puur over, dit is niet gekunsteld dit is echt. Wat een teksten, wat een liederen van een man die dit jaar de zes kruisjes op z’n rug krijgt.
Het is allemaal doorleeft, de dichter kijkt in de spiegel en vindt het tijd om te leven, wat hij volgens mij ook al heel lang deed. Hij creëert ruimte voor zichzelf en voor anderen, het lijkt of hij diezelfde ruimte wil delen met de fantastische band die gisteravond bijzonder goed op dreef was.
Ruimte
Hoe kleiner je bent
Hoe groter de ruimte
Hoe verder je gaat
Hoe dichter je komt
Hoe meer dat je zwijgt
Hoe sterker de woorden
Hoe meer dat je loslaat
Hoe lichter je wordt
Hoe minder je praat
Hoe meer je kan zeggen
De samenwerking tussen Stef Bos en de band is vertrouwd en uitermate relaxed, hoe mooi kan een muzikale theatervoorstelling zijn?! Geen enkel moment verslapt de aandacht, de stem van Bos is authentiek en warm, zelfs als hij verkouden is. Is zijn zang perfect? Welnee! Het zijn de teksten, een genot om naar te luisteren zijn.
Woordkaviaar van de bovenste plank. De ene regel blijft nog langer hangen dan de andere. Stef Bos zingt zich voortdurend naar boven, zoals hij zelf al aangeeft in het magistrale De Klim. Ik heb een schijthekel aan dichters en zangers die ellenlange intro’s over hun werk houden, maar bij Stef Bos past het juist. Hij boeit en de teksten krijgen door de info nog meer waarde, bovendien kan het ook in een theater met luisterpubliek.
Wat een ontroerend mooie passage in het lied Nergens geweest: ‘Je bent nergens geweest//Als je niemand hebt gemist’.
Over ontroering gesproken, de ode aan Lorelei is ook zo’n juweeltje: ‘Ze viel op een dag uit de hemel//Ze wilde geen engel meer zijn//Ze wilde niet leven voor eeuwig//Ze wilde weten wat het is om kwetsbaar te zijn’.
Alleen maar de loftrompet over deze voorstelling? Nee, het lied over de aap had ik niks mee, maar ik hoorde van oudere kinderen die er gister bij waren dat ze juist dat nummer het mooiste vonden. En dan de toegift, dat was voor mij persoonlijk in ieder geval een pikefelmomintsje.
Het duet dat Stef Bos met dochterlief zong was er een om in te lijsten: Dit is de taal van mijn hart! Met in het Fries de zinnen ‘ik wie it paad bjuster yn it tsjuster’. Verder laat ik het hierbij. Het daverende applaus zei bijna alles!
|
| |
