| |
 |
25 desember om 18:00 |
| |
Gerrit Breteler
Un antal kearen krústen oans wegen, dy fan Gerrit Breteler en dy fan mij. Oait in un interview, later tidens Ut Gesprek fan Sneek. Ut waren moaie ontmoetings, omdat Gerrit écht wat te sęgen het.
Gister en fandaach belústerde ik un postcast fan Gerrit en syn dňchter Anne Goaitske met as onderwerp 'de doad'. Dy komt foar Gerrit nou wel heel dichtbij hew ik begrepen, omdat hij ongeneeslek siik is. Ik skrok der behoarlek fan, nyt in ut laatste plak omdat Gerrit en ik beide fan 1954 binne.
Ik putte anders ok troast út ut gesprek, want dat was ut seker un troastfol gesprek, hoopfol. Want de doad het nyt ut laatste woard.
Gerrit kon wel us gelyk hewwe.
Lit ús dęrom drinke
Foar alles is in oere,
foar alles is in tiid.
Alles giet nei 't selde plak,
mei as sűnder striid.
Der is in tiid fan laitsjen
en dy tiid is samar om.
In tiid om te fergriemen.
Dy krijst nea wer werom.
Alles is sa brekber.
Alles űnfolslein.
Tűzen wurden sprutsen
en dęr is neat mei sein.
Tútsje mei de műle,
want leafde is as wyn.
Dyn treast en ek dyn pine,
der earne tusken yn.
Lűd balte de dwazen,
want har wierheid makket frij.
Mar wat al te maklik wűn is,
is like gau wer wei.
Lit ús dęrom drinke,
want de dei lűkt nei de jűn.
En de leafde wurdt grif earder,
as de wierheid fűn.
In libben sűnder wiisheid
is in libben sűnder ljocht.
In libben sűnder leafde
is in libben om ‘e nocht.
Lit ús dęrom tinke,
no't it winter wurdt en kâld.
Lit ús dęrom drinke,
foar wat frede yn ‘e wrâld.
Alles is sa brekber.
Alles űnfolslein.
Tűzen wurden sprutsen
en dęr is neat mei sein.
Treastigje mei wurden,
kear de kâlde wyn.
Hoedzje ús foar fallen,
tsjin better witten yn.
Gerrit Breteler
|
| |
