| |
 |
4 maart om 16:59 |
| |
Interview
Su as ik kňrtleden al skreef, hierbij ut interview dat ik met un Oekraďense oarlňchsfeteraan foar GrootSneek had. Ut is aktuele as oait!
Oekraďense oorlogsveteraan Serhyi Galgan: Koester het leven en niet het materiele
De Oekraďense oorlogsveteraan majoor Serhyi Galgan was van woensdag 29 januari tot 2 februari op bezoek in Sneek. Hij revalideert in Utrecht voor een been amputatie en gehoorbeschadiging. Sinds 2 jaar heeft de familie Talsma uit de Domp in Sneek contact met een aantal revaliderende soldaten in Utrecht. Op 24 februari jl. was het 3 jaar geleden dat het Russisch leger Oekraďne binnenviel.
Ontmoeting met Serhyi Galgan en de familie Talsma-Lebedyuk uit Sneek
Op de laatste dag van januari 2025 hadden we een ontmoeting met Serhyi Galgan en de familie Talsma. Iryna Talsma-Lebedyuk was onze tolk, zij en haar man Pieter interviewden we eerder in april 2022 voor GrootSneek. Inmiddels woedt de oorlog tussen Rusland en Oekraďne al meer dan 1000 dagen in het geboorteland van Iryna. Zoals tijdens elke oorlog vallen er slachtoffers en gewonden. Het blijven getallen van mensen zonder gezicht. Hoe anders als je tegenover iemand komt te zitten die daadwerkelijk oorlogsslachtoffer is en zijn persoonlijke verhaal doet.
Serhyi Galgan zit buiten, hij rookt een klein sigaartje, als we bij Iryna aanschuiven aan de keukentafel. Even later komt Serhyi Galgan er ook bij zitten en we maken kennis met hem. Serhyi Galgan, majoor in het Oekraďense leger, gekleed in grijze joggingbroek en legergroene trui met op de rechterarm de blauw gele Oekraďense vlag. Het blauw staat voor de hemel en het geel voor de graanvelden.
Klein ondernemersgezin
“Ik ben de enige zoon uit een klein ondernemersgezin. Mijn vader was elektricien en mijn moeder naaister in de stad Chmelnytsky, gelegen in het westen van Oekraďne. Mijn ouders leven helaas niet meer en ik heb bijna geen familie. Ik heb ook geen relatie. Ik ben eigenlijk helemaal alleen. Ik was van 2007 tot 2021 bij de grensbewaking in Oost-Oekraďne, jullie zouden dat de marechaussee noemen. Ik heb op de militaire academie gezeten. Maar ik besloot in 2021 uit het leger te gaan voor een bestaan in de burgermaatschappij. Als grensbewaker was er amper tijd voor een normaal leven”, begint Serhyi zijn levensverhaal.
Het valt ons op dat de jongeman een slecht boven gebit heeft, maar vragen in eerste instantie niet naar de oorzaak. Later vertelt hij op rustige toon dat het komt door vele medicatiegebruik. Zodra Serhyi in Oekraďne terug is wil hij naar de tandarts, voorlopig heeft hij genoeg aan z’n revalidatie na de afzetting van het linker onderbeen.
Terug naar 24 februari 2022
Terug naar de datum 24 februari 2022, de dag waarop het Russische leger grootscheeps binnenviel. We vragen Serhyi wat hij zich van deze dag herinnert.
“Om vijf uur ’s ochtends die dag hoorde ik het bericht dat Rusland binnenviel. Er waren veel raketaanslagen en vanaf dat moment veranderde ons en mijn leven. Ik was die morgen in Chmelnytsky, de stad waar ik nu 35 jaar geleden geboren ben. Moreel waren we misschien wel op de inval voorbereid, maar ik kon het simpelweg niet geloven dat het 24ste februari ook realiteit werd. Mijn eerste gedachte was toen ook meteen dat ik terug wilde in het leger. Er heerste angst en niemand begreep echt wat er gebeurde. Hoe kun je nu wapens gebruiken om anderen te doden? Onbegrijpelijk voor iedereen in mijn omgeving. Het was ook tegen de natuur van Oekraďners in, om de wapens op te pakken en te gaan vechten.”
Russen
Er vallen stiltes in ons gesprek. Serhyi Galgan oogopslag is dof en terneergeslagen, het past niet bij zijn jonge leeftijd. Toch is er even een lachje bij Serhyi, als ik bij gebrek aan een lepeltje de koffie met melk om roer met de stang van mijn bril. ‘Sorry, gekke gewoonte van mij’, ver excuseer ik mijn gedrag. Nogmaals glimlacht Serhyi en we vervolgens ons gesprek. Over hoe hij nu over het Russische volk denkt.
“De meeste Russen steunen het politieke systeem in hun land en met het belastinggeld dat het Russische volk betaald vloeit er nu ook Oekraďens bloed. Wij nemen het de Russische mensen kwalijk dat ze niets doen, ze kijken een andere kant op. Ik weet ook wel dat niet alle Russen het Poetin regime steunen, maar ik heb met eigen ogen gezien wat de oorlog heeft aangericht en nog doet. Ik heb heel veel oorlogsslachtoffers gezien, te gruwelijk voor woorden. Daarom kost het vanuit mijn perspectief veel moeite om Russen als normale mensen te beschouwen. Ik zou willen dat Russen in het buitenland meer zouden protesteren, het lijkt nu net of ze een andere kant uitkijken.”
Koester het leven en niet het materiele
Sinds het uitbreken van de oorlog met al z’n gevolgen toont Serhyi dankbaarheid voor ogenschijnlijk alledaagse dingen. Dat je in vrijheid kunt leven, mag zeggen wat je wilt. Hij waardeert het leven veel meer dan voor de 24ste februari 2022. “Het leven moet je koesteren en niet het materiele”, vat hij het samen.
De reden dat Serhyi nu in Sneek en Nederland is, heeft te maken met de amputatie van zijn linkerbeen in het Centraal Militair Hospitaal in Utrecht en de daarop volgende revalidatie. Op monotone toon vertelt Serhyi wat hem overkwam.
“We zaten met acht soldaten in loopgraaf, toen er een inslag was, met een enorme scherp lichtflits. Vijf van onze manschappen waren op slag dood, waarvan 1 gescalpeerd. We konden eerst niet uit de kuil komen, toen dat uiteindelijk lukte had ik nog niet in de gaten wat er met mijn linkerbeen aan de hand was. Ik was verdoofd door de helse pijn. Anderen bonden mijn onderbeen af en ik werd afgevoerd.”
Ondertussen volgde een lange weg voor Serhyi die uiteindelijk in Utrecht eindigt met een onvermijdelijke amputatie. Nu is de Oekraďense majoor een veteraan die bij de familie Talsma-Lebedyuk op bezoek is, nadat hij een dag eerder op uitnodiging in Leeuwarden een presentatie en workshop gaf over het onderwerp ‘Drone Aid Collective’. Nederland investeert namelijk enkele tientallen miljoenen in de ontwikkeling van geavanceerde drones, waaronder aanvalsdrones, om Oekraďne te helpen.
Als we afscheid van Serhyi en de familie Talsma-Lebedyuk nemen laat de oorlogsveteraan nog een stukje Oekraďense ‘kunst’ zien. Een straaljager gemaakt van kogels. Wanneer zal het leven weer genormaliseerd zijn in Oekraďne en Europa? |
| |
