| |
 |
29 júny om 16:55 |
| |
Back in town
Un paar dagen, dy’t as weken foële, búten de deur weest. Sit nergens over in waarde bloglezers fan mij. Ik sal jum nou nyt fermoeie met kiekjes dy’t ik skoaten hew fan sabeare lachende gondeliers & su. Laat staan fan al dy Roomse pracht en praal in katedralen en basilieken. Ik wurd der as protestant ferlegen fan... Ut adagium fan wel persoanlek, nyt privé bliëft!
Tňch durf ik te balansearen at ik met jum deel dat Venetië un bysondere stad is, inklúsyf al dy toeristise pleisterplakken. Un peperdure stad ok om te ferbliëven, un heppy fjoe city dus. Wat bij mij nou ut meast hangen bliëft fan su’n stedetripke staat nyt in de reisgidsen.
Bij un onferwacht besoek an un ekspo met moderne kunst wurdde ik konfronteard met wat ik dan mar objet trouvé noem. Rondút skokkend deur syn simpelheid. Kriskras over de groan lagen kledingstukken fan anspoelde boatfluchtelingen in Italië.
Susan Mains is ferantwoardelek foar dizze Art Installation None Calls for Justice in Grenada National Pavilion. Ik was der behoarlek fan onder de indruk.
“ Of what value is a life lost in Africa a girl in Nigearia, a student in Kenya? Are those killed by violence mourned, memorialized, missed? Do we lay flowers where they fall, and light a candle to honeur them? In this market of power, we pay a price to keep the balance skewed; The soul we lose may be our own.”
Hier is gyn woard Snekers an!
|
| |
