| |
 |
23 ňktober om 12:40 |
| |
Barricade & het Tegengeluid in Theater Sneek
Op de juiste plek, op het juiste moment! Alles viel goed gisteravond tijdens de muzikale theatervoorstelling Barricade van Leoni Jansen & Izaline Calister. Terwijl de wereld in brand staat, het spook van racisme en fascisme rondwaart laten deze twee powervrouwen een tegengeluid horen. Protestsongs, geen versjes maar liederen die veranderingen teweeg brengen. Daar ging het gisteravond in Theater Sneek over. Wat nu gedateerde songs als Welterusten, ‘meneer de president’ en ‘The Times They Are A-Changin’.
Helemaal niet gedateerd, eerder onthutsend super actueel. En Jansen en Calister zongen het hoogste lied, raakten het 200 koppige publiek op de rode theaterfauteuils tot op het bot. Een tegengeluid als een geniepig ‘fyn’ knijpje komt harder aan dan een domme vuistslag. De muzikaliteit spatte simpelweg van het podium af, niet alle door de zangeressen, maar ook zeker door de fantastische begeleiders Eric Rutjes op gitaar en Phaedra Quant op verschillende instrumenten, waaronder de bas. Formidabel muzikaal!
Het decor, een doek met daarop een ruďne-achtig verweerd muurmotief waarop wisselende beeld, o.a. een Nederlandse vlag, geprojecteerd werd dragen ook bij aan de intieme sfeer van het programma. Nergens wordt het schreeuwerig en juist door die ingetogenheid komt wat het viertal over wil brengen binnen bij het publiek. Er is heel veel herkenning voor het oudere publiek , waar was de jeugd gisteravond? Dat een groot gedeelte van de Sneker gospelgroep ( ooit door mij als ‘de witte negers van Sneek’ getypeerd ) Signalen met hun muzikale leider Wilco Kloosterman aanwezig was, moet vooral Izaline goed gedaan hebben. Zij trad al eens op met de Signalen.
Bij de lancering van het programma was de kritiek hier en daar nog dat het allemaal wat te zoet en te lief was, een lesje maatschappijleer op de bühne. Daar is nu al lang geen sprake meer van, de balans tussen het gezongen en gesproken woord is uitstekend. Niks meer aan doen! Leonie Jansen was gisteravond helemaal in haar element toen ze haar versie van Blowin’ in the wind mocht zingen. Izaline Calister schitterde tijdens het lied ( ik weet de titel even niet meer ) dat zij zong nadat ze verteld had over hoe zij als meisje op Curaçao tegen de heiligen aanzag. Die waren allemaal blank! Des te groter de ontdekking op een reis naar Ethiopië waar diezelfde heiligen allemaal zwart zijn. De reden? Ethiopië is nooit gekoloniseerd! Wat een stuk betrokkenheid van Calister.
Dat ik gisteravond een kleine rol in het programma had schreef ik al. Bij elk Barricade optreden krijgt een lokale gast de gelegenheid zijn of haar favoriete lied aan te dragen die dan door de beide vrouwen gezongen wordt. Ik had gekozen voor :Die taal van mijn hart”, een tekst van Stef Bos, gezongen door Stef Bos en Amanda Strydom. Een prachtige tekst, die bij mij twee jaar geleden een gevoelige snaar raakte nadat niet ik, maar mijn lichaam nogal protesteerde. Sinds twee jaar volg ik nog meer de taal van mijn hart dan ik al deed. Ik ga absoluut geen concessies meer aan met verkeerde managers. Ik laat mijn tegengeluid wel horen! Het was ronduit ontroerend dat Leoni en Izaline gisteravond in hun prachtige lange jurken een speciale zit-in voor mij ( en het Sneker publiek ! ) deden en vervolgens ‘Die taal van mijn hart’ zongen met ook nog een regel in het Fries. Izaline zong de Nederlandse tekst en Leoni het Afrikaanse gedeelte.
Resumé: een bijzondere fijne muzikale avond, waarin het tegengeluid sprankelde en weldadig aanvoelde. Barricade verdient een veel groter publiek! |
| |
