| |
 |
11 maart om 11:59 |
| |
Simone Kleinsma schittert met intieme theatervoorstelling
Gisteravond trad Simone Kleinsma op in een uitverkocht Theater Sneek aan de Westersingel, voor een hoofdzakelijk ouder publiek. In de pauze kreeg ik de eerste recensies al door van vrienden en bekenden. De meest wrede was misschien wel deze: ‘Als ik deze voorstelling thuis voor de tv had gezien, dan was ik na een kwartier al aan het zappen gegaan…’
Ik wist even niet goed wat ik hier op moest zeggen. Hield mij dus stil. Ik begreep best wel wat degene met deze vocale recensie bedoelde. Hij, het was een man, vond ‘het teveel van hetzelfde’. Ieder mag zijn eigen mening hebben: ‘Be a voice, not an echo!’
Ik heb gisteravond niet mensen in de pauze het theater zien verlaten, ook de recensent van het moment niet.
Ondertussen is het half etmaal later en zit ik aan de knoppen van mijn pc om ook mijn mening over de theatervoorstelling te geven.
Hoe langer ik er over na denk, hoe meer ik de voorstelling waardeer. Heet zoiets niet bezinken laten? Over de zangkwaliteiten van Simone Kleinsma zal iedereen het snel eens zijn, zij is een van de allerbeste zangeressen van Nederland. Ze heeft een stem als een Zwitserse klok, formidabel gewoon. Met Bernd van den Bosch aan de vleugel en een even fraai als eenvoudig decor een uitstekende ambiance om te acteren.
De teksten die Kleinsma samen met Frank Houtappels koos, zijn voor een groot deel nostalgisch, maar ook heel kwetsbaar. ‘Wals van weleer’, ooit geschreven door Ivo de Wijs is een juweeltje, met zinnen als:
De wals van weleer de tonen van toen
en 't verdriet om wat gezien is en verloren
er is geen verweer
wat kunnen we doen
de wals van weleer klinkt keer op keer
voor jou en mij
En wat te denken van het beroemde lied dat Drs. P in 1973 schreef: ‘Sneker café’. Het leverde Kleinsma gisteravond een verwenweekend in de stad op. Viel mij gisteravond wel op dat Kleinsma juist tijdens dit lied even haperde.
Het lijkt ogenschijnlijk zomaar een versje, maar Cafeetje in Sneek, in de volksmond, is uitermate lastig om te zingen.
Wat Simone Kleinsma tijdens deze theatervoorstelling vooral laat zien is zich zelf, het koord waarop zijn balanceert is gespannen tussen persoonlijk en privé. Wat een mooie intieme verzen over haar overleden moeder en over haar dochtertje Teuntje die zij zeventien jaar geleden dood ( of was het gister? ) ter wereld bracht.
De passage ‘ik mis mijn moeder om wie ze was- mijn dochter mis ik het meest om wie ze zou zijn geworden’, hakt er in!
Net zo intiem was het ‘Liedje voor jou’, dat de rasartieste zong voor haar eigen man Guus, een naam die je mag inwisselen voor iedere andere denkbare naam.
Was het gisteravond dan alleen maar nostalgie en zwaarmoedigheid? Absoluut niet! De performance waarbij Kleinsma in een Amsterdams bejaardenhuis op visite gaat is hilarisch, net zo als haar cafébezoek in Mokum: ‘Ik wou dat ik naar huis wou’.
Met haar nieuwe theaterproductie toert Simone Kleinsma langs meer dan 70 Nederlandse schouwburgen. Zo’n mens gun je toch een verwenweekend. Waar kan dat beter dan in Sneek!
Hier onder nog drie foto's van Jan Douwe Gorter
|
| |
