| |
 |
17 desember om 11:41 |
| |
De Koude Oorlog van de Nits voelt warm aan
Sneek- Binnen 24 uur op exact dezelfde stoel, dezelfde rij in Theater Sneek een overdonderend concert van herkenning meemaken. Was het vrijdagavond Stef Bos die mij meenam op een poëtische terugreis in de tijd, gisteravond ging ik aan de hand van de Nits met Henk Hofstede, Rob Kloet en Tobert Jan Stips back in time. Gelukkig was ik niet de enige die meeging op een verrassende sentimantel journey. De Tuöttenzaal van Theater Sneek was goed bezet met veel van mijn generatiegenoten die ook allemaal genoten van wat de Nits brachten, een theatrale voorstelling waarin heel veel gebeurde.
Herkenning? Ja, natuurlijk! Als Henk Hofstede vertelt over de Koude Oorlog, de oorlog die alle in de jaren vijftig geboren Nederlanders dus wel hebben mee gemaakt. Yellow Socks & Angst, wat een idiote titel, is een feest van herkenning. De oma die sokken voor haar kleinzoon breidt omdat hij met de band naar Finland gaat, daar waar het koud is. Ook een prachtige metafoor die staat voor bescherming tegen de kou van het leven. De oorlog komt verpletterend binnen in het ontroerende Lits-Jumeaux. Het is meer dan een anekdote, het is een ontroerend muzikaal lied over twee buurjongens die alleen gescheiden door een flinterdunne muur in een koude kille wereld leven. De een is een ondergedoken Joodse jongen, de andere die lid is van de Jeugdstorm en naar het Oostfront zal vertrekken. Wat een ontzettend gevoelig lied, zonder oordeel, het was en het is zo als het is. Soms worden er in je leven keuzes gemaakt.
Al die na-oorlogse kinderen, kennen de Tweede Wereldoorlogverhalen nog uit de eerste hand, na een tijd van zwijgen komen de verhalen. Het collectieve geheugen herkent de stem van Radio Orange! Het zijn stuk voor stuk muzikale miniatuurtjes die herinneringen uit die tijd oproepen, de hele trackinglist Angst is beleving: wat voorbij is dat is geweest. Of toch ook weer niet, veel is actueel en de reis gaat door, onvermijdelijk. Het voelt als bladeren in een foto-album met zwart-wit kiekjes.
Het toen, het nu komt ook bij elkaar op deze avond. Het mystieke, bijna psychildillische Along A German River : ik zie de Franekervaart, waar wij als jongens stonden te vissen met bamboehengels! Voor Hofsteden was het Amsterdam Oost uit zijn jongensjaren, voor mij de Sneker Noorderhoek met de flats aan de Worp Tjaardastraat. De tijd van Wederopbouw, ook al zo fraai vorm gegeven op het podium: het werd steeds voller. Het koeienverdriet in Cow Withe Spleen ( ik moest denken aan het lot van konijn Flappie) en het humoristische in steenkolengels gezongen On A Kreidler.
De Nits vinden zichzelf muzikaal na al die jaren nog steeds opnieuw uit, gaan nog steeds het experiment aan, zijn niet te vangen binnen kaders, maar sprankelen op het podium. De Nits maakt tijdloze muziek, ze zijn werkelijk uniek! Het ovationele applaus dat de mannen na afloop ten deel viel, was dik verdiend, zij beloonden het publiek, voor een groot deel kinderen van de jaren vijftig, met In The Dutch Mountains.
 |
| |
