| |
 |
18 maart om 12:56 |
| |
Freek de Jonge: En zo zijn er nog duizenden verhalen!
Gisteravond kwart over acht in de uitverkochte Tuöttenzaal van Theater Sneek. Freek de Jonge staat voor de gordijnen, compleet met gele hoed en veren, gekke opvallende clownschoenen en een legging in delfts blauw.
De cabaretier verloochent zijn afkomst niet, als zoon van een dominee begint hij met een Bijbels verhaal, over Jacob en Lea. Hij zoekt meteen contact met het publiek. Vraagt en overhoort als een ouderwetse schoolmeester. Het zit wat betreft de kennis van de Bijbelse geschiedenis nog wel snor bij een groot deel van het publiek. Niet zo verwonderlijk, het is in hoofdzaak 50+ plus volk dat op het rode theaterpluche zit. Freek de Jonge weet dat en wrijft het zijn toehoorders even fijntjes in: “Toen ik nog jong was en u trouwens ook…”
Als hij na enig moeite zijn weg naar het podium heeft terug gevonden volgt een bijna twee uur durende conference. Dat feit alleen al verdient alle lof. Het grootste gedeelte van die 120 minuten heb ik genoten van deze taalvirtuoos. In zijn nieuwe programma De suppoost doet De Jonge verslag van zijn belevenissen in het Groninger Museum, waar hij zes weken met zijn vrouw Helga in het najaar van 2018 bivakkeerde.
Dat verslag is grappig, beschouwend, maar vooral echt en herkenbaar. Zeker voor de generatie die gister aanwezig was. Het zijn fans, duidelijk. Het jongere publiek laat De Jonge links liggen, ook in het Groninger Museum. Ze liepen (terecht!) hard weg toen hij een toonladdertje met hen wilde zingen, dat is niks voor de rappende jeugd van tegenwoordig. En rappen is ook niks voor De Jonge, hij heeft er zelfs zijn tablet bij nodig.
Laat Freek de Jonge maar verhalen vertellen, dan is hij op z’n best. Gekke, bizarre, soms surrealistische verhalen, compleet met die wonderlijke mimiek van de nog immer slungelige cabaretier. Wat een fantastische performance in die octopusachtige broek!
De zelfspot, over het ouder worden maakt deze voorstelling sterk, dan merk je ook de herkenning bij zijn leeftijdsgenoten. Bij Freek de Jonge gaat het over de essentie van de kunst (‘dat kan mijn zoontje ook’!) maar er valt ook genoeg te lachen ( ‘de moeder die dat over haar zoontje vertelde was de mevrouw Appel’). Uiteraard vertelt De Jonge ook over de aardbevingen in Groningen, houdt hij het publiek een spiegel voor als het gaat over solidariteit.
Kortom het pingpongt alle kanten uit in deze voorstelling.
Als een fragmentatiebom. Het dreunt bij mij in ieder geval nog wel even na.
|
| |
