| |
 |
22 april om 17:02 |
| |
Un échte Sneekse is nyt mear onder oans
Fanmňrren is Greetje Slippens-Poiesz overleden. Ondanks har hoge leeftyd, se mocht 88 jaar wurde, en broaze gesondheid skrok ik tňch fan ut bericht. Ik bewaar allienech mar goeie herinnerings an har, echt allienech mar fijne andenkens.
Fer teruch in de foarege eeuw maakte ik kennis met Greetje. Ut was de liefde foar Sneek dat oans tegare bond. Toen we nňch in de Hommerts woanden kwam se al bij oans thús en ik kwam ok regelmatech bij har in ‘De Ikel’, har woaning in de Ikelaan flakbij dęr’t froeger ‘myn’ Rehoboth Ulo stond.
Kear op kear waren ut bysňndere ontmoetings. Altyd fol met ferhalen over Sneek en Snekers. Naast oans ontmoetings waren der ok de telefoantsjes en briefkes. Dy laatsten bewaar ik nou as kostbere kleinoden, prňnkjuweeltsjes op papier. Faak gedichtjes dy’t se self skreef over overskreef. Altyd út ut hart.
Toen ik in november 1992 myn derde bundeltsje met fersen in ut Snekers útgaf, ‘Dát ok noch’, droech ik ut boekje op an har: ‘Foar Greetje Slippens-Poiësz’. Inderdaad met twee puntsjes op de letter e. “Dat must doën, dan frage se allemaal węrom’t dy puntsjes derop staan”, adfisearde Greetje. Gewoan fan dy lekkere domme húmňr.
“U zegt nu wel zo mooi Poiesz, maar zelf zeggen we Puis. Wij zijn de Puizen van Sneek. Puis is eigenlijk Sneek. Hé. Als ze Puis zeggen, zeggen ze Sneek”, liet se Fenno Schoustra opskriëve in ut boek ‘Echte Snekers aan het woord’.
Dat ik myn derde Sneker bundel an har opdroech had nňch un reden, ik kreech talrike ferhalen en anekdoates fan Greetje androegen, węr’t ik dan wear gebrúk fan make mocht bij ut skriëven fan poëzy over de stad en har bewoaners. De bundel dankt syn naam trouwens an ut fers dat ik over har, nakommerke in un gesin fan seuven kyndes út de Skarnestraat, skreef:
Suster Poiësz
toen suster Poiësz
-de baakster-
na tien jaar
noch wear us
over de floer kwam
seiden de oudste jonges
teugen hun fader
hearehitskes man
we wisten nyt
dat je dŕt ok
noch deden!
Dat ik júst in dy perioade un soad kontakt met Greetje had, had ongetwifeld te maken met ut feit dat myn ouders krekt overleden waren. Ik had gyn thús mear in Sneek. Greetje was as un moeke, un ouwere frou węr’t ik un soad met dele kon. Dat maakte ut miskyn wel su persoanlek en bysonder foar mij.
De laatste kear dat ik bij har weest bin, was op 15 jannewary fan dit jaar. Ik mocht har nňch eenkear interviewe in har hús an de Ikelaan. Ut wurdde opnieuw un onfergeteleke ontmoeting. Selden su’n gaoatys interview deen. Ut ferhaal staat, hoe bestaat ut, in de GrootSneek krant fan maart. Ut het deur omstandechheden su weze mutte. Foar de foto moest Greetje even in de taxi. Ut wurdde un heel geheister. Dňchter Annejet hielp en ut kwam helemaal goëd.
Lachend staat Greetje op’e foto hier boven: In de taxi onderwech naar oans Liëve Hear! Want dat se dęr is, twifel ik gyn sekonde an!
Bedankt foar alles Greetje ut was un foarrecht dat ik Jou kenne mocht!
|
| |
