| |
 |
20 jannewary om 20:48 |
| |
Chris de Wagt I.M.
Gisteravond om 21.03 uur krijg ik het onheilsbericht van Harm de Wagt: ‘Chris is vanmiddag overleden’. Ik wist dat het wrede nieuws eraan zat te komen, maar stopte die nare gedachte steeds weer weg, zo wreed, zo oneerlijk. Ik wilde het gewoon niet. Maar de realiteit is dat Chris niet meer onder ons is. Nu bijna 24 uur later probeer ik woorden te vinden om…Ja, om wat eigenlijk? Woorden van troost? Woorden om onmacht uit te drukken? Herdenkingswoorden? Nu al?
Ondertussen lees ik in de lokale en provinciale media over wie Chris was en vooral over wat hij zo graag deed: Voetballen! Want Chris was voetballer van professie en later trainer. Chris was succesvol én als voetballer én als trainer. Lees vandaag de kranten, analoog en digitaal, er maar op na dat Chris een bevlogen sporter was. Ik ga dat hier niet nogmaals doen.
Voor mij is (en niet was!) Chris de zoon van Harm en Sytske, broer van Leo en Corina. Maar bovenal de echtgenoot van Mariëlle en vader van Vajenn en Novan.
Voor mij is Chris de jongen die naast mijn bed staat in het MCL, als ik daar tegelijkertijd met z’n vader opgenomen wordt op de afdeling cardiologie. Bizar, Harm en ik, ONS ’ers in hetzelfde weekend opgenomen in het Leeuwarder Medisch Centrum. Het is herfst 2013. Sinds die tijd appten Chris en ik regelmatig.
Ook de appjes die Chris mij stuurt wanneer hij kanker heeft. De rollen worden omgedraaid, nu ben ik het die Chris moed in spreekt. Onvoorstelbaar hoe moedig hij keer op keer weer is. Altijd licht blijft zien. Die berichten staan nog in mijn telefoon en zullen daar voorlopig ook blijven staan.
Nee, Chris had er niets mee dat mensen tegen hem zeiden dat hij moest knokken, niet opgeven in de strijd tegen kanker. Liever haalde hij Maarten van der Weijden aan die zei: ‘Je hebt dikke pech dat je ziek wordt, maar heel veel mazzel dat je weer beter wordt!’
Chris heeft die mazzel helaas niet gehad en mag op 19 mei z’n 35ste verjaardag niet meer vieren. Dat is ontzettend oneerlijk en wreed. Eigenlijk zijn daar geen woorden voor.
Chris bedankt vooral dat moois dat je ons als voetballer en trainer geschonken hebt. Maar vooral als mens, die oog had voor anderen.
Rust in vrede!
|
| |
