| |
 |
25 febrewary om 19:00 |
| |
Weareldreis
Soan en skoandňchter binne op weareldreis, foar seuven maanden. Dat fyn ik ferrekte lang. Gelukkech skriëft soan prachtege reisferslagen (teminsten dat fyn ik). Dizze kegen we fandaach onder ogen:
We waren even vergeten dat we in een toerist luwe stad zijn. Als we ze afgeschud hebben duiken we snel een tentje in wat enigszins verscholen ligt om even rustig te eten. Een dame die er uit ziet alsof ze straks nog naar een bruiloft moet maakt lekker eten. Haar oude maar kwieke moeder is er ook.
J. gaat gezellig met de dames op de foto. Na een minuut of 10 komt zoonlief er ook bij die goed Engels spreekt en J. wel op Instagram wil volgen op voorwaarde dat zij hem ook terug volgt. Ok, deal. En ja hoor, de rest van de familie komt in het kwartier daarna ook binnen druppelen en we eindigen dan ook met een familieportret. Leuke mensen, prima vertier. Met nieuwe energie stappen we om 7 uur in het busje op weg naar Bukittinggi.
Onderweg stappen er naast spullen ook koffers en dozen in. Voordat er 5 Jerry Cans mee mogen wordt er flink onderhandeld. Nadat we horen wat er in zit begrijpen we waarom: alen, paling!
Als de motor van het busje uitgaat en de chauffeur even rustig gaat eten horen we voor en achter ons het glibberende geluid van honderden palingen. We schijnen met een zaklamp op de Jerry Cans en zien dat er kleine openingen aan de bovenkant zitten. Twee tellen later blijkt dat het label “te groot” beter op zijn plek is: er kruipen twee alen over de vloer! Ik trek de chauffeur boven z’n bord nasi vandaan en denk in de middle of nowhere na over een alternatief.
Maar wat is het alternatief? Wat is je alternatief als je benzine op is en je staat halverwege de afsluitdijk, die aan beide kanten is afgesloten, met een lege telefoon. Dat alternatief. De extra stukken plastic over de Jerry Cans lijken hun werk te doen en we hebben nog 5 uur te gaan. Ondertussen verlang ik naar Singkil nights en zie dat J. inmiddels in slaap is gedommeld.
Plots hoor ik een harde gil. Een van de ale is op avontuur gegaan en is bij de ingang van haar korte broek aangekomen! Hij blijkt niet de enige te zijn want er kronkelen meerdere van zijn vrienden door de bus. De nattigheid die ik eerder bij m’n tenen dacht te voelen was waarschijnlijk toch echt. Om te huilen dit. En dat deed J. dus ook.
De chauffeur springt uit z’n driversseat en voordat hij de alen weg kan halen pak ik hem buiten eerst nog even bij z’n Indonesische kippenborstje. J. mag het restant van de reis naast de chauffeur doorbrengen, daar waar de alen niet kunnen komen.
|
| |
