| |
 |
9 augustus om 08:40 |
| |
Aparte Sneekweek
In Sneek hoeve wij ut woard Moeke mar falle te laten en iedereen weet over wie ut gaat: Moeke Jikke. Self had ut oudste kasteleinske fan Nederlaan oait, der anders mar un bloëdhekel an dat minsen, wildfreemden faak, har ‘Moeke’ noemden. ‘Ik bin je Moeke nyt’, was ut kňrte mar dúdeleke antwoard at nyt-familyleden har su anspraken.
Midden in de Sneekweek dy’t dy naam foar ut tweede coronajaar achtermekaar nyt drage mach, mut ik dus denke an Jikke van der Horst-Ozinga. Oulopen week was har sterfdach, op 4 augustus 1996 om presys te wezen. Inderdaad nou 25 jaar leden. In dy legendarise Olympise somer toen Sneker folleyballers ok nňch us goud in Atlanta wonnen, op deselde dach dat Jikke van der Horst-Osinga op 90-jarege leeftyd overleed.
Jikke, gefoël foar dramatyk was har nyt freemd, nam midden in de Sneekweek ouskeid fan har Sneek. Se wurdde opbaard in har eigen hotel, De Stadsherberg en onder groate belangstelling in un antieke lykkoets fan Jan ‘Epie’ de Boer naar de Algemene Begraafplaats fan Sneek reden om dęr bijset te wurden in ut graf dęr’t har man Jacob van der Horst in 1973 syn laatste rustplak fond.
Sinds 2014 is ut Hotel in handen fan de family Feenstra en is ut prachtech en respektfol restaureard. Un tňplokasy in de skadúw fan de weareldberoemde Waterpoort. De family Feenstra dy’t un groat gefoël foar lokale geskiedenis het, laat dat siën deur Jikke Osinga letterlek un plakje te geven in de gelachkamer fan ut Hotel. Dęr fanou de skou, siët un fraai skilderij dat Evert van der Veen, dy’t ok al nyt mear onder oans is, fan Jikke Osinga maakte op de gasten near. Evert was oait een fan de faste stamgasten.
Over Jikke Osinga binne talrike fan anekdoates, dy’t in de loop fan de jaren hieltyd moaier en romantiser ynkleurd wurdden. Mar tňch. Nou’t ut 25 jaar leden is dat ut beroemde kastleinske ut ondermaanse ferliet, wil ik Jikke Osinga gedenke met un fraaie anekdoate.
Oait kwam der un kakker út ut Wilde Westen bij Jikke in ut Hotel. Hij liep futdaleks deur naar de twaletten. Blykber had de man hoge noad. In ferbaan met de hygiëne lagen der nňch al wat fňrs útfallen twaletblokken in de urinoirs. Nadat de Westerling syn kleine boadskap deen had, liep hij teruch naar de gelachkamer. Un bitsje foarover bogen flústerde hij met de haan an de moan ‘Mevrouw Ozinga, het ruikt nogal sterk in de urinoirs!’
Jikke keek de Hollander un fraksy fan un sekonde an over har brilleglazen en sei lúd mar dúdelek: ‘Kwam u hier nou om te plassen of te rúken?’
Kiek dy hearleke Sneker nuchterheid met un groat gefoël fan understatement, dęr hou ik fan. Dat is foar mij nou ut Sneekgefoël. De anekdoate wil absolút nyt sęge dat wij un hekel an Hollanders hewwe, sterkernňch ik mis dy lui nou al foar ut tweede jaar op rij.
Ut is sudoënde un núvere Sneekweek sňnder al dy gasten. Un bitsje apart, su at ut in 1996 ok al aparte Sneekweek was.
Toen om un andere reden.
|
| |
