| |
 |
23 augustus om 09:16 |
| |
Kollum Omrop Fryslân 23 augustus 2021
Klusse & túniere
Met beide hew ik noait wat had, helemaal 3 x niks. As psycholooch fan’e kouwe groan soek ik un oarsaak in ut ferleden in myn jeugd. At ik al us un lekke fytsbaan had en dy repareare wú, dan moest ik altyd earst soeke om ut blikken doaske fan Simson. Un prachtech blikken doaske anders, met roaie en swarte letters, dat fon ik dan wel wear moai. Dęrin sat dan solúsy met ander bandenplakmateriaal. Wist ik feul wat solúsy was. Lym dus.
At ik ut doaske dan eindelek fonnen had, ging ik naar myn fyts met de lekke baan en deed de fyts op ’e kňp, ut sadel op ’e groan. En dan begon ut gepruts, de bannewippers flogen bij mij alle kanten út. Kreech de fingers meastal klem. Harrekrasje wat un ellende. At ik de baan der dan ou had, de swarte binnenbaan in un tobke met water.
Brubbeltsjes dy’t omhooch kwamen. De dúm op ut gatsjeplak, droge late en skúre met waterproof skuurpapier. Plakker der op en dan probeare su’n half oppomte binnenbaan wear op ut plak te freubelen. Nou dęr bleef ut dan meastal bij en nam myn fader ut klusje over omdat ut mij nyt lukte. Wear un technys trauma riker.
Ut sú later ok noait mear wat wurde met alles wat ok mar un bitsje naar technyk rúkte. Ik hew der frede met. Foar lui dy’t alles make wat hun ogen siën hew ik dan ok groate bewondering en pries ik meastal de hemel in. Bij mij is ut altyd ‘wat myn ogen siën, ferniele myn hannen.’ Gelukkech wille de technise minsen mij altyd wel helpe. Dat fyn ik mar wat joppech en fijn.
Met túniere, presys utselde ferhaal. Dat deed myn fader ok al. We hadden in de Napjusstraat mar un klein túntsje, mar dęr groeiden wel de moaiste dahlia’s. Ut is nňch altyd myn lievelingsbloem en at ik later myn laatste ritsje doën, magge der wel fan dy kleurege nasomerbloeiers op ut deksel fan ’e kist.
Ut was ok wear un heel ritueel hoe’t dy dahlia’s tňt folledege bloei kwamen, meastal gingen dy ergens eind mei de groan in. Foarou had myn fader dan un diepe kúl graafd węr’t hij un week earder de blauwe jeiter út ut putsje achter in’e steech deponeard had. Waarskynlek sňrgde dy jeiter foar húmusrike groan en dęr houwe dahlia’s fan. Wij hadden de meast moaie dahlia’s in alle kleuren fan’e regenbooch.
At we der dan wear weken fan genoaten gingen de dahliaknollen út de groan en ferhúsden naar de sňlder op un moai drooch plakje. Der lagen altyd un paar ouwe kranten in ut Blue Band doaske. At ut dan wear foarjaar was mocht ik de knollen fan sňlder hale. Ik las dan earst even dy kranten fan un paar maanden teruch. Ut planten fan de knollen liet ik moai an oans fader over. Ik had un hekel an rourandsjes onder myn nagels.
Nee, foar mij was al froech dúdelek dat ik myn broad met boaterhamwurst nyt de hannen ferdiene sú. Praatsjemaker en skriëver dat lach en leit mij beter, selfrefleksy is mij seker nyt freemd!
|
| |
