| |
 |
28 augustus om 19:23 |
| |
Deze Week
Elke saterdachmňrren is ut earst wat ik doën de kollum fan myn maat KaBé leze. Ik bin un groat fan fan Kerst syn ‘Deze Week’. Fanmňrren was met name ut onderstaande stukje fan de bútenkategoary! En wie de skoën past trekke um an!!!
Mensen vragen wel eens: is het niet moeilijk, steeds die stukjes schrijven? Elke keer maar weer onderwerpen vinden? Nou, dat valt wel mee. Ideeën die me te binnen schieten maar die ik niet direct kan gebruiken, noteer ik voor een later moment. Soms zelfs midden in de nacht als ik er toch uit moet om even te plassen. Twee vliegen in een klap.
Ik moet alles meteen opschrijven, anders vergeet ik het. De mazen in mijn geheugen onderhouden zo’n hoog groeitempo dat ik er met mijn verstand niet bij kan. Ik loop ook altijd met pen en papier op zak. Nee, aan onderwerpen mankeert het niet. We leven in een wereld die steeds gekker wordt en waarin krankzinnigheid vaak de kortste weg naar succes is. Dat biedt een stukjesschrijver een rijk jachtgebied.
Het moeilijkste is het vinden van de juiste toon. Hoe kwaad wil je je maken over de slakkengang van de kabinetsformatie, de lange wachttijd bij de dokter, de Covid ontkenners, fake nieuws. Het is de toon die de muziek maakt. Woest om je heen slaan, is zelden goed.
Cynisme en bitterheid liggen dan op de loer. Schreeuwen mag; jezelf overschreeuwen niet. Pas ook op voor het andere uiterste. Wie rond gaat kijken met de vermoeide blik van degene die alles al gezien heeft, geen verwondering meer kent en zich nergens nog druk over maakt, die is al zo goed als dood.
Tussen beide polen moet je elke keer weer het juiste plekje zien te vinden voor je stukje. En voor de rest is schrijven ook gewoon maar een beetje aanklooien op je computer.
|
| |
