| |
 |
26 júny om 17:36 |
| |
Kwart Mar.Athon fan Sneek sňrgt foar ut ultieme Runnersgeluksgefoël
Ut bestaat dus écht hč, ut absolúte geluksgefoël ňf su at de Engelsen ut noeme: Runner’s High! De endorfines giere mij krapan 24 uur na de finish op ut Martiniplein nňch deur de bealech! Wat hew ik gister hearlek draafd, tegare met myn loopmaatje Ireen.
Even foar de klňk fan kwart over ses fersamele op ut parkearplak fan ut Schuttersveld, in de buurt dęr’t ik oait kogels en hulsen socht op de skiëtheuvel. Instappe in un Arrivabus, úteraard op een fan de achterste bankjes, krekt as froeger bij ut skoalreiske.
De geur fan eucalypta prikt mij in de neusgaten. “Ik heb mij helemaal met eucalypte-spray bespoten”, seit Ireen. “Onze hond proest de hele dag als hij in mijn buurt komt.” Su gek is ut bij mij nyt. Ik hou fan de geur fan Tiger Balsem en Kajapoëtoaly dat mij denken doët an de foetbalkleedkamers an’e Liwwarderwech. A long time ago.
De Arriva bus brengt oans naar de Mardyk, dęr’t de start is. Dęr ankomen magge we nňch un warming-up kilometer naar de start toelope. Onderwech allemaal kreatieve teksten op bňrdsjes fan ‘zwaaien met je handen’ tot ‘huppelen als een vrolijk kind’.
Moai moment is as inenen, út de middle of nowhere op syn E-bike Arno Brok anfytsen komt. Keurech as altyd in’t pak. De Commissaris van de Koning in Fryslaan is in cognito mar kan ut nyt nalate om Drenten en Brabanders ( ‘het is hier bijna net zoals bij ons, alleen het stinkt er niet naar varkens’) súkses te węnsen. Foar mij is der un ‘hug’ en un belangstellende fraach węr’t Age & Kees binne. Ik fersin un smoesje dat de beide maten ‘onmogelek’ metdoën konden! Arno lacht syn Arno-lach!
Om eksakt 19.00 uur klinkt ut startskňt midden in ut Friese laanskap. Futdaleks in de earste kilometer hew ik ut gefoël dat de kramp in myn linkerkút skiët. Pure inbeelding, un trauma fan enkele jaren leden toen dat wel ut gefal was. Na twee kilometer komme Ireen en ik in de perfekte kadaans: 8.4 km in’t uur. We late oans nyt opnaaie deur de dravers dy’t oans foarbij gaan. Moai lope late.
Un frou strúkelt en leit plat op’e bek. De karafaan het gyn medelijden en trekt foart. Onderwech moedech ik lui an dy’t ut swaar hewwe. Sęch dat se nyt kuiere mutte mar dribbele bij un mentale insinking. Allemaal wize lessen fan de Optisport coaches dy’t oans alle weken begeleide tidens de treningen. Op’e Groëne Dyk binne we op bekend terrein en huppele we der súver over.Ut gaat tňp!
Ankomen an de rane fan Sneek magge we nieuwboubuurt de Houkepoort in. Dat loopt inenen un stuk moeileker, fan asfalt naar straatklinkers. Gelukkech sitte en staan hier allemaal súppňrters dy’t oans anmoëdege. Ut helpt écht. Maat Nico Altenburg skiët foto’s om’t leven.
As un mokerslach foëlt de Akwadukttunnel an, de kilometers beginne te tellen. “Ik ga dood”, sist Ireen. Nyt dat ik har loof en ut helpt ok nyt. We dribbele deur en lade oans op foar ut laatste deel in’e stad. Un gloarieuse intocht at we de Waterpoartsgracht opdraaie en ut blauwe finishdoëk siën. De gele Van Gogh sonnebloemen wurde dankber in ontfangst nommen. De klňk staat stil op 1 uur en 12 minúten. Un eufoarys gefoël maakt sich fan oans meester. Domwech gelukkech an’e rane fan ut Martiniplein!
Even later skúft Syb van der Ploeg bij oans an tafel. “Hoe lang hawwe jim der oer dien?” Ehhh…1 uur en 12 minúten. “Oh, ik yn trije kertier!”
Dan begint ut te regenen en nyt su’n bitsje ok. Sachtjes sing ik in mij self un klassieker út myn jongesjaren:
Heer, ik hoor van rijke zegen
die Gij uitstort keer op keer,
laat ook van die milde regen,
dropp'len vallen op mij neer,
ook op mij,
ook op mij,
dropp'len vallen ook op mij.
Apart dat der altyd fan dy Johannes de Heer ferskes bij mij naar boven burrele op sukke momenten…
 |
| |
