| |
 |
24 ňktober om 08:14 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
Ik hou fan húmňr op maandach
Foarege week maandachavend was ik met nňch dry Snekers in Bňlsert. Ut trio is sponsor fan SC Heerenveen en dy klup hat un sponseravend in de Gysbert Japiksstad ňrganiseard. Of ik ok met wú naar disse bijeenkomst in Café Restaurant De Groene Weide. Allienech om ut etablissement was ut besoek al un anrader. Ik hou fan kafees fan ut kaliber De Groene Weide, un bitsje in de trant fan wat wij froeger in Sneek hadden met Hotel Bonnema. Aardech autentyk.
Toen we der anlopen kwamen had ik deur de rúten al lang siën dat technys direkteur Ferry de Haan, algemeen direkteur Cees Rozemond en trener Kees van Wonderen an un tafel saten. ‘Eerst even een hapje eten’, fňlgens mij. Wie’t ik nňch nyt siën had, dat waren de gebroeders Hans en Wim Anker.
Tegare met un Heerenveen pommerant súden se interviewd wurde deur good old stadionomproeper Jouke de Vries. Aimabele man in lichtblau kolbertsje en bijpassende donkerblauwe spikerbroek węronder un paar witte sneakers staken. Jouke switte un bitsje in’e nek en dat fond ik opfallend. Spanning? Gewoan te warm op un doadgewoane herstmaandachavend?
‘Ik gaan echt nyt om alles lachen’, sei Egon D. foarou teugen Ying M.. ‘Mustou wete’, sei Ying lekker nuchter op syn Snekers. Harrie D., Egon syn broer, fond dat wel wear grappech en toverde un brede glimlach op syn snút.
Nadat we oans te goëd deen hadden an un lekker stuk súkerbroad bij de koffy lústerden we naar trener Kees wat dy te fertellen had. Su as su faak bij foetbaltreners had ok Van Wonderen nyt al tefeul dypsinnege dingen te sęgen.
Ut eardere advokate-duo sat der un bitsje passyf bij, etalearde wel un hooch gehalte an foetbalfeitsjes, hast bij ut autistise om’t ou.
Na de pauze kwamen de mannen wel goëd los en fertelden se de ene na de andere kňsteleke anekdoate. Węrbij’t selfs bij Egon un brede grijns nyt onderdrukke kon.
Ik onthou jum één fan dy anekdoates nyt. Oait ňrganisearden de Ankers un geweldege feestavend in ‘hun Akkrum’. Un avend fan ut absolúte niks. Un avend dy’t allienech mar út pauzes bestond, omdat de pauzes meastal ut gesellegst binne fňlgens Wim & Hans Anker.
De bewuste avend begon met de ankondeging dat der earst un kňrte pauze komme sú. Na un kertierke sei één fan’e gebroeders dat ut tied was foar un lange pauze. Ferfňlgens passearden de plas- en dweilpauzes ok nňch. En de múzyk dy speulde mar en dy speulde mar.
Dy hadden de Ankermannen inhuurd foar un habbekrats. Foar dy pries wúden de múzikanten earst nyt optrede. Mar toen de Ankers seiden ‘jullie hoeven alleen maar tijdens de pauzes te spelen’, waren se overstach gaan. Kiek dat fyn ik nou hearleke húmňr!
Su’n avend hadden wij foarge week op un doadgewoane maandach in Bňlsert. Ik hou fan húmňr, ik hou fan ut leven en bin blij dat ik fandaach jarech bin al is ut ok op un maandach, miskyn wel júst op un maandach.
|
| |
