| |
 |
31 ňktober om 08:34 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
Diner út ’e muur
Toen ik geboaren wurdde, kreech ik gyn gouden brijlepel in ’e moan, mar ik had tňch un stinkend rike jeugd. Altyd bútendeur speule en geniete. Op fakaansy gingen se bij oans thús nyt. Hoochút un paar dagen útfanhús naar tante Jo in’e Smilde. En út eten gaan? Nee, dat kan ik mij ok nyt heuge.
Later, feul later hew ik dy ska wel inhaald. Ging en gaan ik der wel op út en bin wel un bitsje un Bourgondiër dy’t ut lieve leven lief het. Ut hoeft nyt altyd op sjyk, want de moaiste herinnerings lęge faak in’e beleving. Su gingen we oait us met oans kyndes naar Harderwyk, naar ut Dolfinarium. Beppe ging ok met. Nou had ik beppe fantefoaren ferteld dat we na ut besoek an ut Dolfinarium yts heel spesiaals doën gingen. Ik sú trakteare op un diner út ’e muur. Beppe op’e achterbank fan’e auto was razend nieuwsgierech wat dat wel nyt weze sú. Ut wurdde un besoek an un kafetaria dęr’t we un hearleke kroket út’e automatyk haalden. Beppe het ut der jarenlang nňch over had, su bysňnder en lekker fond se ut.
Węrom’t ik disse anekdoate nou fertel? Foarege week donderdach was ik met maat en fotograaf Tom Coehoorn op stap naar Munnekeburen. Dęr staat werklek in’e middle of nower un geboutsje naast de ‘Reinwaterkelder’ fan Vitens. Nou waren Tom en ik nyt om de arsjitektuur fan dat bouwerkje naar de Stellingwerven gaan, nee wij hadden un opdracht.
Interview Titia van der Linde dy’t tegare met har man Willem, dy’t in 2019 un streekwinkel begonnen binne in ut Vitensgebou, interview dy Titia. Nyt sumar un winkel, nee un automatykwinkel. Achter de lúkjes lęge de agrarise streekprodukten. De klanten kanne sich self bediëne.
Wij Sneker jonges sagen oans de ogen út. Op’e achterwand hing un groat skerm, met útsicht op’e kalverboksen fan de boerderij. ‘Als je geluk hebt, zie je vanuit de winkel hoe er misschien een kalfje geboren wordt’, fertelde un entűsiaste blije boerin Titia.
Un komplete fersmaaltyd út ’e muur hale en ferfňlgens op goëd fertrouwen met’e pin betale. Dat had beppe noch us metmake mutten. Eigenlek is Munnekeburen un stukje hemel op aarde. Dy konklúzy trňk ik nadat ik un antwoard kreech op’e fraach ňf der ok stoalen wurdt.
“Ja, die vraag stel je ook niet aan de winkelier van een dorpssupermarkt denk ik”, antisipearde Titia. “Ik ben er van overtuigd dat iemand die de eigenschap heeft om te stelen dat overal zal doen. Je hoort mij niet zeggen dat het hier niet gebeurt, maar ook niet dat er bij andere winkels meer of minder wordt meegenomen zonder te betalen. Mensen vinden het bijzonder dat het kan en wij zijn dankbaar dŕt het kan.”
Titia dou bist un engel, allienech de fleugels ontbreke nňch.
|
| |
