| |
 |
7 november om 08:36 |
| |
Droomberoep
Sinds ik myn droomberoep útoefen, dat fan skriëver en sjoernalist, dachdroom ik dus noait mear over wat ik doën wil. Ut is su as ut nou is. Myn droom kwam út. Ik fyn ut hearlek om der op út te gaan en minsen te interviewen, ik kom de moaiste lui teugen. Fang kosteleke ferhalen en lęch al dy stories ok nňch us fast in kranten en tydskriften. Kňrtom doadgewoan gelukkech met wat ik doën.
Foarege week praatte, nee beter lústerde ik naar Coen, dy’t over syn droomberoep fertelde. Coen is un bear fan un kearel, un échte stoere trucker. Coen is sjauffeur. At je feul onderwech binne dan is de kaans groat dat je ok feul metmake.
Ik had met Coen oupraten bij De Blauwe Tent, sjauffeurskafé. Dęr súden we tegare un gehakbal ete, omdat de gehakballen fan de Blauwe Tent weareldberoemd binne. Bitsje dom fan oans dat we earst nyt even keken hadden ňf de Blauwe Tent wel open was op maandach. Nee, dus! ‘Gesloten’.
Nyt foar 1 gat te fangen reden we wear teruch naar Sneek en bestelden we un plate op un al even moaie lokasy: De Stadsherberg dat nou de naam fan de beroemdste Sneker útbater oait draagt: ‘Bistro Jikke’.
Dęr in dy fraaie ambiaans fertelde Coen mij kňstleke ferhalen en anekdoates út syn leven as trucker, un leven langs en op de wech. Over moaie wechrestaurants dęr’t je hearlek ete konden foar un paar senten. Pňteten, suurkoal ňf boerekoal. Nyt met un halve rookwurst mar met un hele. Ut lievelingseten fan Coen. Dęr fertelde hij over
Apart dat wat de ene un droomberoep fynt bij de ander allienech mar foar angstdromen sňrgt. Ik mut der nyt an denke om nachts langs de sneldyk op un parkearplak staan te mutten bij un bensinestasjon. Slape in’e kabine fan su’n groate frachtwagen.
Coen siët dat heel anders, hij weet nňch presys węr’t ut personeel fan un wechrestaurant um mňrrensfroech wakker maakte deur met de pollepels op de pňrtiers te kloppen. “Met sukke lui bouwe je in de loop fan ’e jaren súver un familybaan op”, fertelde Coen.
Ik notearde dy ontboezeming braaf, mar sach de sjauffeur met un paar ogen an fan un hoan dy’t krekt in de sneeuw sketen had.
‘Dou fynst dat mar niks loof ik, ut bestaan su as wat dat leide, ferfňlgde Coen. Om der futdaleks un fraach an toe te foegen. ‘Wat is dyn droomberoep?’ Ik antwoardde helemaal naar ear en geweten ‘sjoernalist en skriëver!’
Węrop hij sei ‘un stukje skriëve, dat is tňch gyn werk? Dat is tňch un hobby?’ Selden hew ik ut su’n rake typearing hoard fan wat ik nňch tňt in lengte fan dagen doën bliëve wil. Stukjes skriëve. Su lekker relativearend.
‘Trouwens ik hew ok un betaald hobby hoar’, sei Coen. ‘Wie mach nou gehakballen in’e baas syn tiid ete? Mutte se tent wel open doën!’
|
| |
