| |
 |
13 maart om 08:22 |
| |
Kollum Omrop Fryslân, 13 maart
Sterke frouwen
Foarege week woënsdach was ik anwezech bij de presentasy fan ut deur Sippy Tigchelaar en Alice Booij skreven boek ‘Schippersvrouwen-Verhalen boven water’. Un prachtege útgave met 15 levensferhalen fan sterke frouwen. Ut was nyt toefallech dat ut boek krekt op Internationale Vrouwendag presenteard wurdde.
Disse frouwen, der waren woënsdag ses fan de 15 anwezech, kregen un eareplakje in ut Fries Scheepvaart Museum fan Sneek. Helemaal foaran in de saal. Dêr moesten se self nyt al te feul fan hewwe: Liever nyt op ’e foargroan!
Sippy Tighelaar interviewde disse frouwen foar de boekpresentasy ok nòch us live, in un warme grôtfolle saal. Ik wurdde der soms koud fan, wat disse frouwen fertelden. Hoe’t sij in un kleine roef de kyndes op’e weareld setten, dêr ut eten kookten, de was deed. Frouwen dy’t ok ferantwoardelek waren foar de boekhouding en ut lesgeven an’e kyndes. Disse frouwen stonden ‘hun mannetje’, skriëve Alice en Sippy.
At de kyndes, soms nyt ouwer as ses seuven jaar, naar de internaten brocht wurdden, dan sagen de frouwen bij ut futbrengen faak nyt om. Te moeilek! ‘Ik seach net nei mem, omdat ik gûle moast sei un skipperssoan. De mem wú nyt achterom kieke om deselde reden. Besef goëd, dit was gyn janken, dit was oprecht gúle!
De frouwen fertelden ut nuchter, mar an alles was te merken dat ut hun na al dy jaren nyt koud liet. Altyd mar wear dat onderkoelde bij disse Friesinnen.
Ut is un goeie saak weest dat Sippy en Alice de bandopnames na de interviews bewaard hewwe, ut is fan un groate rykdom dat de stemmen fan disse krachtege frouwen bewaard bliëve. Dat ik dy ferhalen foarege week woënsdach rechtstreeks fan disse ses frouwen hore mocht geven dy stories bij ut lezen un demênsy mear.
In ut boek ok únyk beeldmateriaal, der wurdde froeger nyt su faak fotografeard as teugenwoardech. En fan een fan dy oudrukte foto’s kreech ik un heel warm gefoël.
Dan hew ik ut over un foto fan Stien Visser-Zwering. Op dat swart-wit kykje siët un jonge Stien lachend in ’e lêns fan de kamera. In har ferpleegstersúnifòrm fan ut Gereformeerd Verpleeghuis in Sneek.
Ut plak dêr’t ik geboaren wurdde. Disse Stien, mem fan’e kampioënskippers, het mij in òktober 1954 na myn moeke, as earste frou in myn leven in’e donkere ogen keken! Suster Stien kreech mij na de befalling in ’e hannen fan’e dòkter dy’t mij haald had. En dat fyn ik nou wel su ferrekte bysònder. Dat ferhaal (‘is’t ech su je?’) mach iedereen hore.
Ik bewònder Stien! Ik bewònder al dy andere skippers- en andere bealegende frouwen dy’t oans laan groat maakt hewwe. Ut wurdde hooch tiid dat disse skippersfrouwen un monument kregen. Tussen twee kartònnen kaften, want ut mut f’ral nyt overdreven wurde. ‘Wij bliuwe leaver op ’e achtergrûn!’
Mar op disse maandachmòrren even nyt!
|
| |
