| |
 |
7 augustus om 08:21 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
Ben
Foarege week bij de laatste foarstelling fan Ben van der Knaap weest. ‘De Reüny’, was de titel. Boven op de Koperen Kees fan Theater Sneek stond de houten ark fan Ben. Un fleugel dernaast. Un spreekgestoelte en ferder niks.
En der waren ferhalen, heel feul moaie ferhalen over ut Sinteklaaskyn út Schiedam, dat op 5 desember 1953 geboaren wurdde en 2006 tegelyk met mij in Sneek kwam. Ik wear teruch in myn geboartestad, Ben as Kultureel Kertiermaker foar ut earst.
Ut was in’e krochten fan ut Sneker Stadhús dat wij mekaar foar ut earst de haan gaven. ‘Wil je mij wat wegwijs in Sneek maken’, froech de aimabele onbekende man terwyl hij mij un bitsje mankelyk fanachter groate donkere brilleglazen observearde.
Ben syn tweede fraach was to the point: Hoe is het culturele klimaat in Sneek? Ferfňlgens keek ik hem trystech an en herhaalde de fraach om tiid te winnen. ‘Ut is is hier un kulturele woestijn!’ Bammm, de kertiermaker wist futdaleks węr’t hij an toe was. ‘Mijn komst is hier dus niet overbodig waarde stadsdichter’, glimlachte Ben in syn typearende Tale Kanaäns.
Wat fňlgde is histoary, un moderne fersy fan myn favorite Noorderkerkliet ‘De dorre vlakte der woestijnen zal zich verblijden eindeloos; de zandzee zal herschapen schijnen, want bloeien zal zij als een roos’.
Want seuventien jaar na oans earste ontmoeting stond Ben syn houten ark dus in de kultuertempel fan Sneek, ut enege teater an ’e Elfstedenrűte. Dęrfoar had hij as un kulturele Mozes ut morrende fňlk ‘wat mutte wij hier met su’n modern teater, is Amicitia nyt goëd genoech’, bij de haan nommen en deur de woestijn leiden.
Al un jaar na syn ferskinen in Sneek toverde Ben letterlek un kultueroase in ut Pňstkantoar fan Sneek te foarskyn. Ut wurdde un Sneker Simmer, un somerse ‘cocktail’ fan daans, múzyk en teater met as hoogtepunt ut Noord Nederlands Orkest. Dat speulde ňp’e Kolk bij de Waterpoort Symphonic Echoes of Pink Floyd.
Laat dy múzyk nou klinke tidens ut ouskeid fan Ben van der Knaap in ut prachtege Theater Sneek, dat der onder syn leiding kwam.
Op ut roaie plús foëlde ik mij ferrekte klein, su klein foëlde ik mij nňch noait in Theater Sneek. Ik sęch ut Stef Bos en Arno Brok na:
Hier spreekt het hart in duizend talen
Hier staan de stuurlui sprakeloos
En als je boven in de nok zit
Dan is dit podium ver weg
Je ziet misschien alleen een vleugel
En je hoort misschien alleen mijn stem
Bedankt Ben, fijn dat ik 17 jaar met dy oplope mocht. Al had ut om mij wel un bitsje langer dure mocht.
|
| |
