| |
 |
17 jannewary om 19:15 |
| |
Ik foël mij as un Stadsdúf en laat spoaren na
Dat ik myn hele leven al bewust en ok seker onbewust spoaren nalaat is foar mij un konklúzy in’e kategoary ‘open deuren’. Skriften en agenda’s fol, dachboekfragmenten op papier. Op dit digitale dachboek doën ik dat op 29 jannewary anstaande ok al wear 20 jaar. Ik krij regelmatech te hoaren dat minsen dat un prestasy fine, dat fyn ik self nyt su.
Ut is mear un kwesty fan disipline en noadsaak om ňrde in’e gaos te skeppen. Want soms hew ik un kňp fol met mieren, nyt ferfelende mieren gelukkech. Ik hou self wel fan struktuer!
Naast al dy antekeningen, al ňf nyt analooch dan wel digitaal, fňrme un moai oversicht fan hoe’t ik leef. Wat nabestaanden later met al dy antekenings donabestaanden later met al dy antekenings doën sit ik nyt over in. Dan júkt mij de groate toan tňch nyt mear.
Ik moest an al dy dingen denke toen ik prachtege spoaren fan Stadsdúven op ut Groatsaan in’e buurt fan’e Middenbruch sach. Ik foël mij ok wel us un dúf, dy skiëte de boël soms onder, binne fredessymboal en hoare bij de stad. Eigenlek bin’k gewoan un Stadsdúf.
 |
| |
