| |
 |
11 maart om 18:49 |
| |
Skipper
Ut Skűtsje Journaal is ut offisjele ňrgaan fan de Sintrale Kommisje Skűtsjesilen dat één kear per jaar ferskynt. Al un antale jaren mach ik foar ut blad interviews skriëve. Ik fyn dat nyt allienech moai werk, mar je komme ok in anraking met bysondere minsen. Faak minsen dy’t un autentyk ferhaal te fertellen hewwen. Ik bereid mij altyd terdege foar at ik der foar ut blad op út gaan. Dan sien ik beslist nyt op un antal uren mear ňf minder, ik infestear simpelwech in dizze fraachgesprekken.
An ut end fan’e week sal ik op besoek bij Jappie Visser sr, de fader fan o.a. Douwe en Albert. Fanmňrren hew ik de dokumentęre over de family Visser nňch wear us bekeken. In de film fan Judith Vreriks, Oeral Thús- portret fan in skipperfamylje, wurdt nyt su’n soad seid. Mar wat der seid wurdt dat doët der toe, maakt indruk. Douwe Visser komt an ut begin fan de doku an ut woard over de permanente faktňr in ut skippersbestaan. Ik fertaal fanút ut Frys de letterleke tekst, de woarden hewwe de rest fan de dach nyt mear út myn kop weest!
“ Astou ut over un heel leven fan un skipper beskouwst dan is de permanente faktňr dy’t ut leven moeilek maakt, dy is datstou eigenlek as skip in sojale sin nergens welkom bist. Un skip is allienech mar welkom astou wat in dy hest, węr’t iedereen op staat te wachten. Dan leit der un stuk laan foar dy klaar en wurdt dat spul derút haald. En as dat gebeurd is mustou wear fut, want der staat gyn mins mear op dij te wachten. Want je nimme un skip met en dat het rúmte noadech. De persoan is nyt mear belangryk, dan is allienech dat skip lastech. Dat is de permanente faktňr dy’t foar elk skippersgesin, seker foar gesinnen, un hindernis is. Dyn hele leven lang! ”
|
| |
