| |
 |
3 febrewary om 10:28 |
| |
Ut is un smoarhite dach in juny, de tear loopt bij de muren del en de protters falle fan ut dak. Ut skoalplein is fersierd met slingers en flaggen. Ut feest is foarbij, ik bin an ut oprúmen. Opeens is der un geraas en geskreeuw fan kyndes. ‘Metkomme mekomme, der is wat freesleks gebeurd. Meester mut gau komme!’
Sonder te fragen draaf ik achter de kyndes an dy’t nňch altyd skreeuwe. Even foarbij de kerk staat ut swart fan ut folk. Se doën niks, sęge niks, se kike allienech mar naar ut swarte water. In de ferte hoar ik út Sneek de sirenes fan un sikenauto. Un kollega staat onnoazel naast my, doët ňk niks. Ik hip as un somby op’e wal om. ‘Toe dan idioat, dou kanst tňch su goëd swemme? Doën wat!’ Ik druk myn kollega ut maaiem in. Hij doët metéén de kňp onder water. Ik gaan um achterna. Ik banjer deur de dreksloat, un bitsje foaroverbúgd, met de hannen al tastend onder water. Ik foël wat glibberechs. Ut is un grouwe kikkerfis, dy’t tussen slimerege draden in myn haanpalmen leit. Ik krúp naar de wal. Ambulaansebroeders fan ut Sint Antonius nimme de slymbal fan mij over. Se lache en beginne te blazen. Langsaam ontstaat út de kikkerfis un meiskesfiguur. Se spuit water en blauwe jeiter. Dan beginne alle męnsen te lachen en te hantsjeklappen. Even later fytst ut meiske richting Jutryp. Ik staan wear allienech op de parallelwech. Ut swit gutst my in ’e naad.
Apart dat je altyd su gek drome at je gryp hewwe. En ik droom altyd over kikkers. Sú dat komme omdat dy beesten ňk sukke groate bekken hewwe?
Fandaach de kleren mar wear us an doën, ik hew myn nocht fan dizze grapmakerij.
|
| |
