| |
 |
6 jannewary om 10:42 |
| |
Willeke Alberti in de Jantjes: terug bij mijn roots
Gisteravend hew ik un onferwachte ontmoeting met Willeke Alberti had! Un spontane meet & greet om der mar us un dikke fette klisjee teugen an t goaien. Tegare met teaterdirekteur Ben van der Knaap en fotograaf Jan Douwe Gorter mocht ik even met dizze tňpaktrise prate. Ik was echt onder de indruk fan dizze fakfrou en miskyn wel un measte omdat se folkomen har self is.
Ut is fanself heel apart dat iedereen dij altyd anspreek met Alberti, terwyl je familynaam tňch écht Verbrugge is. Wat mij ok opfiel was har kleine gestalte en har prachtege blauwe ogen, dy’t sprankele. Kňrtom un hele autentike persoanlekheid, sonder kouwe kak. Heel toegankelek en dęr hou ik fan. Uteraard stelde ik de fragen en gaf sij de antwoarden.
‘ Hoe kunt U dit toch volhouden, want U trekt het hele land door met De Jantjes ’, was myn openingsfraach. “ Wat is er nu leuker als deze rol van Tante Na Drup te spelen. Ik kan helemaal mij zelf zijn, ik kan kleren dragen die heerlijk zitten. Ik hoef mijn buik niet in te houden, ik heb een heerlijk pruik op mijn hoofd en ik spreek mijn eigen taal. Ik ben helemaal terug gekomen bij mijn roots die in Amsterdam liggen. Dat voelt ontzettend lekker, het is zo ontzettend gaaf om te doen. Deze rol in De Jantjes is een van de mooiste rollen die ik ooit heb mogen spelen, ik kan weer gewoon praten. Het is in één woord fantastisch! ”
Foar Alberti is De Jantjes ongetwifeld un soarte fan sentimental journey, mar hoe sit dat met har kollega’s, dy binne un stuk jonger.
Alberti: “ Elke avond als ik weer met De Jantjes optreed, geniet ik van het prachtige jonge talent waarmee ik mag spelen. Onze regisseur, Paul van Ewijk, heeft het allemaal zo goed uitgelegd, dat je ziet die jonge acteurs gewoon groeien. Heerlijk om te doen. Ik vind het trouwens helemaal niet zo musical-achtig, deze Jantjes is voor mij puur volkstoneel, waarbij het verhaal ook nu nog overeind blijft. Ja, écht volkstoneel en daar hou ik ontzettend van ! ”
Over har ervaring om wear in Sneek op ut toneel te staan is Willeke Alberti lyrys en an alles is te merken dat ut oprecht is.
“ Wat een supermooi theater hebben jullie hier gekregen, eigenlijk onvoorstelbaar in deze tijd waar het toch niet zo gemakkelijk meer gaat als voorheen. Ik weet mij nog goed te herinneren dat ik hier ooit in dat oude theater heb gestaan met de Wama’s, maar dat is al heel wat jaren geleden! Amicitia toch? Wat mij en trouwens en de hele crew opviel aan dit nieuwe theater is de fantastische akoestiek, die is volgens mij perfect! Jeetje zeg, dit is een feestje om hier op te mogen treden. De klik tussen ons en het publiek klopte vanaf het eerste moment dat wij opkwamen. Dat merk je gewoon, dan is ‘ het ’er! Ik heb gehoord dat wij hier in april terug komen voor een extra uitvoering. Ik vind het jammer dat ik er dan niet bij ben, maar ik ga Lucie ( de Lange, hvdv ) volgende week meteen bellen dat het hier in Sneek helemaal te gek is om te spelen.”
Teaterdirekteur Ben van der Knaap het un smile fan oar tňt oar en de woarden fan Alberti gaan der úteraard in as un preek bij un ouderling. Jan Douwe skiët nňch enkele foto’s en na 5 minúten nimme we afskeid fan un bysonder moai schminkte aktrise, dy’t tňch helemaal har self is. Taal speult hierbij un belangrike rňl en persoanlekheid úteraard!
|
| |
