 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
11 ňktober om 20:22 |
| |
Imponerende toespraak van wethouder Stella van Gent tijdens benefietconcert Syrië
Wethouder Stella van Gent ( PvdA ) heeft vanmiddag een indrukwekkende toespraak gehouden tijdens een druk bezocht benefietconcert voor Syrische vluchtelingen in het Noorderkerktheater van Sneek.
Het evenement,een initiatief van Atrium-saxofoondocent Kees Romers en Sneker ondernemer/cultuurliefhebber Ger de Boer kreeg door de toespraak van de SWF-wethouder een dimensie meer.
Duidelijk emotioneel, maar niet overmand door emoties, sprak Van Gent recht vanuit haar hart imponerende woorden tot de volle Noorderkerk dat bovendien genoot van een wervelend muziekprogramma afgewisseld door getuigenverklaringen van vluchtelingen.
Aan het einde van de middag mocht Jan Arts, van het Rode Kruis Zuidwest-Friesland, een cheque van € 2763,20 in ontvangst nemen.
Hieronder de toespraak van Stella van Gent:
Antwoord op de Angst en Verbeelding van Vertrouwen
Wat nu als...
Wat nu als...
Wat nu als we weer cholera krijgen?
Wat nu als de vluchtelingen in al onze goedkope huizen gaan wonen, onze eigen mensen geen huis meer krijgen, de wachtlijsten oplopen, ze onze uitkeringen opsouperen, onze bejaarden geen zorg meer krijgen omdat het geld op is, ze onze vrouwen geen hand geven, ziektes meenemen, schurft, krentenbaard, luizen, wat nou als ze hoofddoekjes dragen, als er IS terroristen bij zitten, dieven, verkrachters, klaplopers? En wat nu als ze nooit meer weg gaan.
Maar wat nu als...
En wat nu als het mensen zijn, met liefde en ambities, mensen met verlangens, verlangen naar een leven, veiligheid, rust, warmte, een baan, vrienden, een huis.
Wat nu als ze opgeleid zijn, als ze iets toe te voegen hebben. Wat nu als ze hier hun toekomst zien en graag van toegevoegde waarde willen zijn.
En als nu als wij nu genoeg hebben...
Wat nu als wij genoeg hebben te delen, dat we het rijk hebben, dat we dit aan kunnen als maatschappij, als gemeente, als stad en als mens.
Wat nu als wij onze overvloed delen en niet bang zijn voor ons eigen tekort.
Dat we genoeg scholen hebben, genoeg huizen, genoeg eten te delen, genoeg rijkdom om er met elkaar rijker van te worden.
En als we niet meer bang zijn...
Wat nu als we niet meer bang zijn? Als we durven te delen, ons open stellen, durven te geven.
Wat gebeurt er dan?
Dat weten we niet.
Wij kunnen het wereldtoneel niet veranderen, maar hebben wel invloed op onze directe omgeving.
Misschien komen we tekort, krijgen we gebrek, gaan we ten onder aan onze eigen goedheid?
Of kunnen we het aan, zijn we samen sterker, maakt het ons niet armer maar rijker, niet zwakker maar sterker, niet star maar flexibel, niet eenzaam maar verbonden.
Want op deze aarde:
Er is maar 1 land: de wereld.
Er is maar 1 geloof: de liefde.
Er is maar 1 volk: de mens.
Vertrouwen
Het groeien van vertrouwen gaat niet vanzelf. Ook als we voldoende zelfvertrouwen hebben, wordt hier voldoende aan geknaagd door ingebeelde angst, slechte ervaringen en de asociale media. Die angsten nestelen zich in ons lijf en nemen we met ons mee.
Daarom moeten we steeds terug naar de basis van vertrouwen: het geloof dat de ander te goeder trouw is. Het geloof dat je zelf krachtig bent. Het geloof dat je niets hebt te vrezen, dat je mag vertrouwen op de goede afloop.
Trots op ons
Ik ben er trots op dat wij als gemeente, als gemeenschap er duidelijk voor kiezen om hier vluchtelingen op te vangen. Om onze sporthal open te stellen, onze mensen in te zetten, ons eten te delen, onze huisartsen, tandartsen, en straks ook onze scholen en al het moois van de stad Sneek te delen, onze mogelijkheden te delen.
Onze kwetsbaarheid hierin geeft het gegeven vertrouwen waarde.
Want door te vertrouwen verandert onrust in rust.
Dan kunnen we de ander een plek geven zoals we zelf ook behandeld zouden willen worden. Of onze kinderen, onze ouders. Hoe willen wij dat we om gaan met mensen? Andere mensen, maar daarmee ook dezelfde mensen.
|
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
