| |
 |
16 febrewary om 13:23 |
| |
Woodstock in Theater Sneek: Sentimental journey met love, peace & happiness
‘Adem in, adem uit…’ Die wijze yogalessen hoor ik elke week van mijn lerares Harriët. Gisteravond tijdens een weergaloze muzikale show ‘Woodstock The Story’klonken de woorden weer, alleen heel anders dan tijdens mijn yogasessies op woensdagmorgen aan de Leeuwarderweg. Volledig ondergedompeld in een nostalgische tsunami van een halve eeuw geleden waande ik mij weer de puber met het haar tot op z’n kont. Met mij allemaal generatiegenoten die een sentimental journey van love, peace & happiness ondergingen. Waanzinnig gewoon! Ik zag nog niet eerder tijdens een van mijn vele bezoeken naar Theater Sneek artiesten over het pluche van de theaterstoelen lopen.
Het begon al in de foyer waar Laurens ten Den al klappend het publiek vanaf de trappen opzweepte met vocabulaire uit de hippietijd. Meteen bijval van Snekers en Súdwesthoekers, waarvan sommige gekleed gaan zoals 50 jaar geleden. Theatervrijwilliger Rinke bijvoorbeeld die mij toevertrouwd dat hij ‘thús ok nňch su’n shirtsje út dy tiid het, mar dat ut écht te klein was om fanavend an te trekken’. Op de klanken van het overbekende ‘how many roads must a man walk down’ zingend de zaal in. En hoe is het in mogelijk daar naast vriend KaBé, die ik dus al een halve eeuw ken, te komen zitten! Toeval is de schaduw van god. Bij Kerst hoorde ik in die tijd de onsterfelijke muziek van Creedence Clearwater, waar hij groot fan van was. Tijdens de show wijst K. zo nu en dan naar boven en vertelt mij over de favoriete songs van zijn veel te vroeg overleden vrouw. Zo’n avond dus.
Deze voorstelling, is een waardig eerbetoon aan het Woodstockfestival uit augustus 1969, toen een half miljoen mensen bij elkaar kwamen op het weiland van de toen wereldberoemde boer Max Yasgur uit Bethel bij New York. Versterkt door filmbeelden op de achtergrond word ik overmand door sterke gevoelens van nostalgie en weemoed. Ik noteer de quotes van Ten Dam, die ogenschijnlijk het enthousiaste publiek wat ‘stoethaspelt’, maar ondertussen de harmonische sfeer van toen naar boven haalt. De stille hang naar tegendraadsheid is mij niet vreemd. Deze voorstelling was er gisteravond niet voor de band, maar voor ons omdat de muziek uit die jaren verweven is met ons leven. Allemachtig wat hilarisch als de plastic zakken het publiek in gegooid worden: ‘Wat hebben we aan principes als we er een natte kont aan over houden…’ Dat werk! De vraag ‘wat doen hippies in hun vrije tijd’, die meteen beantwoord wordt met ‘Vrijen!’ Waarna twee 60-plussers spontaan beginnen te vrijen. Mooier kan ik het niet maken, ik zie het voor mij gebeuren!
Ik ga hier niet al die klassiekers die gisteravond gespeeld werden weer oplepelen, wel dat deze fantastische cast ze op het scherpst van de snede spelen. Nou vooruit dan toch enkele hoogtepunten van de show even terug halen. Zanger en boegbeeld van de band, Martin van der Starre kruipt helemaal in de huid van Joe Cocker, de steenkoolgraversstem is heel authentiek als hij With a little Help From Mij Friends zingt. Trouwens die Muriel te Loo, de Janis Joplin, gaat ook helemaal los tijdens de haar uitvoering van ‘Piece of the Heart’. Wat een contrast als ze even later met de hele zaal het supergevoelige We Shall Overcome zingt en het lijkt of Joan Baez back in town is.
Meteen na de pauze, waar volgens mij iedereen aan toe was, volgt het keiharde protest van Jimi Hendrix tegen de toenmalige machthebbers in Amerika: Star Spangled Banner. David Aferiat ( geboren in 1969!) speelt het nummer uitstekend!
De climax van de show is als het publiek uitgenodigd wordt om ook op het podium te komen en het meezingfeest compleet is. Manmanman wat een feest van herkenning. Gelukkig heb ik vandaag de foto’s nog. De beelden uit die jaren zitten al jaren in mijn kop. Resumé: Het was gisteravond Flower Power op z’n best, er werd een uniek sfeertje geschept, waarbij niet alleen de hippies van toen genoten, maar ook jongeren van later geraakt werden.
En ik, persoonlijk? In de zomer van 1969 moest ik nog 15 jaar worden, had wel het besef dat ik in een bijzondere tijd leefde, maar deed er nog niet heel actief aan mee. Ik ben een Huppy! Geen hippie, al droeg ik toen het haar tot op mijn kont, maar ook geen yup. Een Huppy dus met een sterkte hang naar het hippiedom, dat dan wel weer, ik weet waar mijn dwarsigheid vandaan komt!
|
| |
