| |
 |
5 september om 08:51 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
Augustinus
De laatste tiid spaan ik nòch al om in de dòrpen rond Sneek, seker sinds de komst fan de E-bike gaat der un weareld foar mij open. Ut aparte is ok dat ik hieltyd mear in de foetspoaren fan myn fader saleger treed.
Dy ging op woënsdachmiddagen at hij de winkel dicht had altyd op syn Gazelle fytske der op út. Hij strúnde dan over begraafplakken in Fryslaan, yts wat ik tegare met um op sundachmòrrens ok altyd deed. Over de Algemene Begraafplaats fan Sneek, onderwech naar ut kyndergrafke met ut witte dúfke, wêr’t ik ut earder al us over had.
Dat ik un gesonde belangstelling foar doade-akkers hew is blykber erfelek bepaald. Nergens komt un levend mins su tòt rust as op un kerkhòf. Alles wat met doad en begrafen te maken het, genyt myn interesse.
Twee weken leden was ik bij Augustinus Hoekstra in Sibrandabuoren. Augustinus is un bysòndere kearel dy’t naast syn werk as bakker der wel un hele opfallende tweede tak fan spòrt naast het. Tegare met syn famliy sit Augustinus in ut rouferfoer.
De family doët dat onder ut adagium ‘Een stijlvolle uitvaart houdt dierbare herinneringen levend’. Bakker Augustinus, dy’t an 4 uurkes slaap genoech het, het ut der druk met. In prachtege swarte òf witte roukoetsen brengt hij de overledene naar hun laatste rustplaats. Ut kan ok op un boerewagen òf op de Miedemawagen. Ik mocht dy opfallende ferfoermiddels bekieke en Augustinus fertelde der passyfol over.
Dy koetsen binne werklek prònkstukjes út ’e kolleksy. De autentieke koetsen falle op deur befoarbeld de statege witte òf swarte rougerdyntsjes. En in ’e witte koets sach ik selfs wat Augustinus dan ‘een hemel’ noemde.
Dy koetsen en wagen wurde trokken deur imposante Fryske hynders, dy’t ik selfs as Sneker nyt durf út te skelden foar pearden. Augustinus liet mij foto’s sien at hij op de stasybòk sit, helemaal in tenue kompleet met un swarte steek op syn hoofde. Dêrfoar dy Fryske hynders fòlgens etikête kleed onder swarte òf witte dekkleden, kappen en plúmen.
Jaren leden skreef ik in ’e bundel ‘Dát ok nòch’, dy’t ik opdroech an Greetje Slippens-Poiesz, ut fers ‘Laatste wêns’
Laatste wêns
later as ik doad bin
mutte se myn kiste
in su’n ouwe koets sette
en dan dy
trekpearden fan Niemendal
der foar
ut liefst met
swarte plúmen en oochkleppen op
dan sal ut wel goëd komme
hope we mar
Foarlopech bin’k der nòch nyt an toe, mar ik mut binnenkòrt tòch mar us opnieuw met Augustinus prate, want oans fader sei altyd su moai in ’e Tale Kanaäns: ‘Het is hier geen blijvend huis!’
Maak der mar wear un moaie en levendege week fan allemaal.
|
| |
