| |
 |
14 desember om 18:47 |
| |
Sneek deur de ogen fan un Tesselaar
Op donderdachavend 1 desember jl. kwam ik beide mannen teugen. Knilles weareldberoemd dichter & Sneekolooch en Marcel Plaatsman. Knilles kan ik al jaren en jaren, Marcel was ik nňch noait earder teugenkommen. Marcel praat Tessels, un prachtech sangerech dialekt. Hij fon ut moai dat ik in ut Snekers met um fan gedachten wisselde. Marcel is un kleurryk man. Fia de site fan Knilles, ik sęch ok heel faak gewoan Cor, kwam ik achter ut weblog fan Marcel. Tňt myn groate ferrassing sach ik dat Marcel un blogje skreven had over syn besoek an Sneek. Un alderkostlekst stuk proaza, ut had an mij ok wel in ut Tessels mochten. Ut earste gedeelte fan Marcel syn reisimpressy gaat su:
Sneek, ik zag er niks van. Door de ramen van de bus viel niet te kijken. Alles was van water wit. Over de voorruit schoven ruitenwissers. Waar was ik? Was dit al het station? Niemand zei mij iets, ik vroeg niemand iets. Kabaal van regen en wind, de motor van de bus, het belletje van iemand die op “stop” drukte, verder niets.
In Sneek moest ik wezen.
Ik had er een afspraak met een Friese dichter. “Een zonderling,” hadden ze gezegd, “hij is de meest paranoďde dichter van Friesland.” Zijn onbereikbaarheid paste bij dat gerucht. Hij woonde in een donkere stad. Zware wolken werden er door zuilen water omhooggehouden. Een stad zonder kerktorens, zonder pleinen. Sneek moest per ongeluk zijn ontstaan.
Een mooi meisje verliet de bus. Door de deuren zag ik andreaskruisen. Een spoor, een station? Haastig sprong ik haar achterna. Buiten was er alleen maar regen, haar zag ik niet meer. De bus vertrok en reed tussen spoorbomen door. Een station was er niet, er was hier zelfs geen bushokje, geen dak, geen plek om voor het weer te schuilen. Ik holde verder, blindelings de spoorbaan over – was dat enkelspoor? – tot aan een postmodern bankgebouw, met palen, een afdak en dus een verschuil.
Aan Sneek is alles postmodern. De nieuwe gebouwen, maar de oude ook: neostijlen, classicisme, betonnen zuilen. Geen gotiek, geen expressionisme, geen idee. Deze stad is per ongeluk ontstaan en ze hebben haar vervolgens volgezet met imitatiearchitectuur.
Door de regen heen sleepte ik Sneek door, tot ik in de straat van de Friese dichter Knilles was…
Wie ut hele ferhaal leze kan ferder op:
http://plaatsman.wordpress.com
|
| |
