| |
 |
8 júny om 18:18 |
| |
Ik skriëf al mear as 15 jaar resęnsy's foar ferskillende kranten en tydskriften. Ik fyn dat nňch altyd heel aardech werk om te doën. Interviews ounimme en op papier sette is ňk gyn straf foar mij. Ut oulopen weekend hew ik un interview met de dichter én proazaskriever Harmen Wind hat. Ik hew dat interview deen foar ut AFUK-tematydskrift BOEK, dat in september útkomme sal. Spitechgenoech is der mar rúmte foar un fraachgesprek fan 900 woarden. Ut fraachgesprek staat ondertussen op papier en is ňk al bij de redaksy. Harmen syn antwoard op myn fraach hoe't hij met krityk om gaat, kon ik nyt kwyt in ut artikel. Mar ik fyn ut wel de moeite weard om ut hier dan mar te publisearen:
" Ik gean der eins net mei om, al lęs ik it measte wol. Elkenien wol graach befęstige wurde uteraard. Skriuwe is in iensum bedriuw, en as men úteinlik antwurd krijt, en it boadskip is net oerkaam of wurdt net wurdearre, dan is dat spitich. Lokkich falt dat trochstrings nochal ta. Mar mei ja en amenropperij komst ek net fierder. Meastentiids ha ik lykwols net folle oan de krityk by myn (kommende) wurk: negatyf kommentaar komt faak út in oare wrâld. It bliuwt my poerfrjemd. In inkelde kear lęs ik krityk dęr’t ik fan tink: ferduld ja, dat hie better kind. Dat is dan ek in oare swierrichheid: in resinsje komt altyd te let. Bist alwer mei hiel wat oars dwaande en it wurk dęr’t it oer giet, spilet gjin rol mear. Der leit wat der leit. It is praat efterôf."
Ik wú dat mear auteurs su relativearend over un resęnsy praten: 'praat efterôf'!
|
| |
