| |
 |
5 april om 17:22 |
| |
" Toen ik krekt te hoaren kreech dat ik kanker had, bin'k gewoan naar myn werk toegaan. Ik hew der héél open en earlek over praten. Ut is krekt as un swaar pakje dat je op tafel dellęge, in de hoop dat andere dat ok even un endsje foar je metdrage. Dat maakt ut allegaar wel wat lichter." Dat sei Anita Andriesen maandachavend teugen mij toen we ut over kanker hadden. Ik loop nou al mear as 24 uur met dit sitaat rond en mut der hieltyd an denke. An Anita en an wat se sei. Ik fyn Anita un sterke frou, un bysondere frou, un maisy fan de Biltse klei. Fandaach is ut woënsdach, twee dagen na ut bewuste interview. Fanavend sal ik ut gesprek op papier sette. Ik fyn ut nyt maklek, seker nyt na de laaste mails en telefoantsjes dy't ik kregen hew. Ik balansear met dit dachboekstukje op de gręns fan privé en persoanlek. Ok dat is moeilek. |
| |
