| |
 |
25 jannewary om 21:28 |
| |
Pastoar Leo van Ulden (1942 – 2022) I.M.
Ut skriëven fan I.M. artikels, ik doën ut hieltyd faker. Ut het alles met ut klimmen fan de jaren te maken. Dat is gyn ferrassende konklúzy. We speule hier in ut ondermaanse mar even. Dat even is foar de een wat langer as de andere, mar ut is na de geboarte de enege sekerheid dy’t je hewwe. Fandaach plaatste ik onderstaand I.M. artikel over pastoar Leo van Ulden op de GrootSneek-site.
Un paar kear, de earste maal was op 9 júny 2009, kwam ik dizze diënstknecht fan oans liëve Hear teugen. Bij een fan dy ontmoetings sei Van Ulden teugen mij dat der oait wear un dach komme sú dat ok wij Protestanten teruchkeare súden bij wat hij noemde de Moederkerk. Ik antwoardde toen ‘dat salle Jou wel nyt mear metmake menear pastoar!’ Ut klikte futdaleks toen ik Van Ulden teugenkwam. Ik mocht syn kollums in ut Friesch Dagblad graach leze, de man was erúdyt en húmňristys tegelyk.
Emeritus pastoor Leo van Ulden (1942-2022) overleden
In Leiden, zijn geboorteplaats, is gisteren pastoor Leo van Ulden (79) overleden. Hij was pastoor in Drachten, Gorredijk en Sneek, Blauwhuis, Reahűs en Heeg en als oud-vicaris de rechterhand van bisschop Möller.
Leo van Ulden groeide op in Leiden in een RK gezin met negen kinderen. Het gezin van Ulden woonden er naast de Petruskerk, maar waren geen trouwe kerkgangers.
“Ik ben wel gedoopt en heb eerste communie gedaan, maar het leeglekken van de kerk begon al in de jaren vijftig. Ik herinner me dat mijn vader in het begin nog wel naar de stille mis ging. Mijn moeder had veel omgang met een verpleegster uit psychiatrisch centrum Huize Endegeest in Oegstgeest. Dat was een schat van een mens, maar wel een atheďst. Dat beďnvloedde het denken van mijn moeder. Ikzelf heb vanaf mijn kinderleven een Godsgevoel gehad. Dat is iets anders dan een Godsbewijs: het bewijs heb ik niet, maar ik voelde de aanwezigheid van God altijd al heel sterk”, zei Van Ulden in een interview met Jan Auke Brink, dat vorig jaar maart in het Friesch Dagblad gepubliceerd werd.
Sinds de jaren negentig schreef Van Ulden tweewekelijkse columns voor het Friesch Dagblad. Een bundeling van die krantenstukken verscheen onder de titel ‘Zonnestralen uit de hemel’.
Van Leiden naar Venray
Op zijn twaalfde jaar verhuisde Leo van Ulden zijn woonplaats Leiden voor de priesteropleiding in Venray. Op zijn achttiende werd Van Ulden lid van de orde van de franciscanen. Sindsdien voert hij de afkorting ofm achter zijn naam, dat staat voor Ordo Fratrum Minorum.
In Fryslân
Meteen na zijn priesterwijding kwam Van Ulden in 1967 in Fryslân terecht, bij de franciscaner paters in Drachten. Op 28-jarige leeftijd werd Van Ulden pastoor in Gorredijk en was daarmee de jongste pastoor van Nederland. In 1982 vertrok pastoor van Ulden naar Sneek, waar hij 28,5 jaar pastoor zou zijn. In 2011 vertrok hij in Sneek om weer terug te keren naar zijn geliefde Leiden.
In het al eerder aangehaalde Friesch Dagblad-interview met Jan Auke Brink vertelde Van Ulden dat hij dacht dat hij corona heeft gehad, want hij was onlangs behoorlijk verkouden met flinke naweeën zoals kortademigheid. Maar hij heeft zich niet laten testen.
“Ik ben er tamelijk rustig onder. Ik heb altijd gebeden: ‘Heer God, als U het welletjes vindt, dan roept u maar’. Dat heeft me ook altijd kracht gegeven; ik heb nog nooit doden zonder hoop weggebracht.”
|
| |
