| |
 |
28 maart om 08:29 |
| |
Kollum Omrop Fryslân
Ut leven kén su moai weze
An ut begin fan dit kalenderjaar fertelde oans folwassen soan dat hij in maart tegare met syn frou en oans earste kleinkyn fan amper 8 maanden op werkfakaansy sú. Foar twee-en un halve maand. In myn oannoasheid docht ik earst nòch even dat de jonge húshouding naar un Waddeneilaan toe sú.
Nou nee dus, se hadden de tickkets bij wize fan spreke al in’e hús met bestemming Thailaan en Vietnam. Bammm! Ik sei nyt sufeul op dizze mededeling. Ik was eigenlek met stomheid slagen en frontste alliennech de wenkbrauwen en sach over de rane fan de bril naar myn soan. Bekommen fan de groatfaderleke skrik sei ik twee letters : Oh!
Flak foar dat se fertrokken brak de freesleke oarlòch in Oekraïne út. Hals over kòp moesten se de tickets omboeke. Der wurdde nyt mear over Moskou flogen, mar de reis ging over Istanbul. Ut gekke was dat bij mij, licht traumatys behept met un K.O.S. (Kouwe Oarlòch Syndroam) fan un late babyboomer, der un knop om ging.
Ik fond ut inenen prima dat soan, skoandòchter en pakesêger un moai end futgingen. In Azië was ut gefoël foar oarlòchsdriging kleiner as hier in Europa. Apart su’n gedachte-switsj.
Oulopen week was ik bij Gosse Haga út Sloaten op besoek om un ferhaal foar de FP-seary ‘Fertellers yn Fryslân’ op te tekenen. Gosse is un dúzendpoat fan hast 74 jaar, dy’t onder andere ok ferrekte graach singe mach.
En dan komt ut, de Sleatemer dúzendpoat singt met un antal maten Russise folksmúzyk, en se treden regelmatech op. In ut klein speulde dy freesleke sinloase oarlòch in Oekraïne ok su mar un roltsje in Gosse syn leven. “Soene de minsken dêr no op sitte te wachtsjen, Russise fòlksmúzyk”, froech dy fredelievende Gosse him lúdop ou
Gosse en syn maten hewwe even overlêch had, hoe’t ut nou komme sú met hun optredens. Se hadden de earste anfragen foar de Kerstdagen al wear binnen. Un maat fan Gosse gaf de deurslach: “We hewwe niks met dy idioat fan un Poetin te maken, wij fine Russise múzyk gewoan moai: Sjonge bliksem!”
En toen, toen moest ik denke an un ferhaal fan un wize man, un groat skriëver. Jan Terlouw. Dy fertelde oait over hoe’t hij in ut foarjaar fan 1945 de Dútse troepen oumasjeare sach deur de dòrpsstraat. Of nee nyt marsjeare mear ferslagen hoanen, sedrope de Dútsers ou.
Jonges, eigenlek nòch kyndes, dy’t in opdracht fan Poetin syn foarganger foar doad en ferderf sòrgd hadden. Un klein jonkje in de rij met joelende dòrpsgenoaten had krekt even earder dy mòrren un reep sjokolade fan un Kanadese soldaat kregen. En toen, in ut flits spatte ut jonkje út de rij, de reep sjokola in de knútskes dy’t hij an un Dútse soldaat. Toen hij in de rij teruchkearde kreech hij un slach an’e harses met de woorden ‘Schaam je!’ De oarlòch was blykber nòch nyt oulopen.
Onderussen speult myn kleinsoan op un wit straan fan un Thais eilaan en krij ik un filmke met ‘kijk eens pake ik drink zelf al melk uit een kokosnoot’, dat skriëft syn moeke derbij.
Ut leven kén su moai weze!
|
| |
