| |
 |
27 febrewary om 08:42 |
| |
Kollum Omrop Fryslân, 27 febrewary
Paradysfogels
In’e loop fan’e jaren hew ik heel wat ferhalen ophaald. Stories fan wat ik dan altyd mar noem Paradysfogels, kanne mij ut meest bekoare. Ik sęch der futdaleks bij dat je de dingen nyt romantiseare mutte. Soms is ut doën en laten fan Paradysfogels ok wel us wreed en nyt su’n bitsje ok.
Ik hew al dy ferhalen nňch noait bundeld, miskyn binne feul fan dy ferhalen achtermekaar ok tefeul fan ut goeie. Trouwens de werklekheid is soms gekker as ik bedenke kan. Hier is su’n ferhaal, dat ik 20 jaar leden al opskreef. Ik fond ut oulopen week wear teruch, mar ik herinner ut mij nňch as de dach fan gister. Ut gaat over un oud-klasgenoat fan mij.
“Ik hew de oulopen jaren de andere kant fan’e weardeld siën, ik weet wat der te koop is. Se make mij niks mear wiis.”
‘Hoe dat su, hest siik weest?’
“Welnee je, ik hew fijf jaar sitten”
‘Hoe bedoelst? Fijf jaar sitten.’
“Su’k ut sęch, Veenhúzen.”
‘Wat hast útfreten?’
“Dat wústou nyt wete.”
‘Wústou nyt wete, wústou nyt wete, natuerlek wil ik dat wete.’
‘Kom op man fertelle!’
“Nou, ik hew de eks fan myn frou delskoaten. Dy idioat fyl myn wyfke iderkear lastech en op laast maakte de gek de kyndes ok al bang. Ik hat um al un paar kear waarskúwd. Mar ut holp gyn moer. Toen op un avond skoat dy halve gare met un automatys gewear mear as 100 koegels bij oans deur de glazen.”
“Ik naar ut plisyburo toe. En ik hew seid ‘ ut rút fan ’e woankamer leit derút, an grúzelementen, ik weet wie ut deen het. Hale jum um op of mut ik ut doën?”
“Lauloëne, kan je wel fergete, dęr begonnen sij nyt an. Je kanne fanself nyt sumar één oppakke nau?”
“Ik sei oké, dan doën ik ut self wel. ‘k Bin wear naar hús toe gaan en hew even un blaffer ophaald. En dęrna bin’k metéén naar syn húske toegaan, hew de deur opendeen en um dry koegels in ’e bealch skoaten.”
“Toen wear na ut plisyburo. Dęr he’k myn pistoal inleverd en hew seid, ‘nou, jum kanne um wel ophale, hij doët niks mear’.”
“Se skrokken hun un laplazurrus, en hadden poaten te min om naar um toe. Se hewwe mij trouwens metéén fasthouden.”
‘En… was y doad?’
“Nee, jammergenoech nyt. Hij het twee jaar in un rolstoel sitten en ik fijf jaar in’e bak. Ut is ongelyk ferdeeld in’e weareld. Fynst ok nyt Henky?”
|
| |
