| |
 |
14 augustus om 19:55 |
| |
Podcast in ut Snekers en mear as un kloateboek
Ut is ondertussen al wear 14 dagen leden dat ik met Jolene Muńoz praatte. Op un skoalplein in Amsterdam-West. Dat doën ik dus feul faker met minsen op straat un gesprek an gaan. Binnen 10 sekonden is ut faak wel dúdelek ňf foarbijgangers der in met gaan.
Ut liekt mij trouwens geweldech om un podcast te beginnen onder de titel ‘Straatgesprekken’, fan myn kant in ut Snekers. Fňlgens mij sú ik dan ok de enege weze dy’t un podcast in ut Snekers doët. Nyt om ut Snekers, mar wel om ut feit dat ik in dy taal ut meast mij self bin. Nyt hoe fer je met un taal/dialekt komme doët der toe, mar hoe dyp! Hoe’t ut dan búten de privinsygręns mut? Komt fast goëd.
Hieronder ut ‘ferhaal’ fan Jolene Muńoz
Sinds april 2015 worstelt de man van Jolene Muńoz met zaadbalkanker. De ziekteperiode en de impact ervan op het hele gezin legde Jolene vast in haar boek Met of zonder ballen. Een rauw verhaal over diepe dalen en tergende onzekerheid, maar ook over hoop, veerkracht en vertrouwen. “Het schrijven heeft mij, en onze relatie, op meerdere manieren veel goeds gebracht.”
Jolene: “Mijn doel was helemaal niet om een boek te schrijven. Ik wilde mijn hoofd organiseren na alles wat er gebeurd was. Voor mijn kinderen wilde ik die heftige tijd vastleggen, zodat zij het later kunnen lezen. Tijdens de ziekteperiode heb ik dagboekfragmenten bijgehouden. Daarvan heb ik een lopend verhaal gemaakt. Zó eng om te doen; ik voelde me heel kwetsbaar. Ik ben geen expert op het gebied van zaadbalkanker – het leek soms misplaatst om er zoveel over te schrijven.
Mijn man Luis komt uit Mexico. Nederlands lezen is lastig voor hem. Ik heb daarom elke bladzijde met hem besproken en voor alles zijn toestemming gevraagd. Tijdens het schrijven hebben we veel dingen uitgesproken. Toen pas hadden we er rust en kracht voor om goed naar elkaar te luisteren en uit te leggen wat we bedoelden. Daarvoor waren die gesprekken te pijnlijk of confronterend.
Samenvatting
Gegijzeld door kanker en onzekerheid. Vrijgebroken door erover te schrijven. Beter geworden door te zien wat er is, in plaats van te zoeken naar wat er niet is.
De kracht van kanker loopt als een rode draad door dit verhaal. Een stiekeme sluipziekte die niet mijn lichaam, maar wel mijn geest binnendrong. Zowel mijn moeder als mijn man kregen de diagnose. Om de hoop op een toekomst niet te verliezen, bleven we als gezin nieuwe plannen maken. Plannen die symbool moesten staan voor een nieuwe start, maar die telkens mislukten. Mijn man en ik gingen tijdens en na zijn ziekte door diepe dalen. Reflecteren op onze kwetsbaarste momenten was moeilijk en confronterend. Maar tussen de regels door gaat het vooral over hoop, steun en vertrouwen. Over liefde en veerkracht. Want kanker maakt niet alleen kapot, het maakt ook heel.
Fragment
Op het moment dat ik aan kwam lopen, werd Luis net geroepen door een arts. Hij keek ongerust om zich heen maar zag me niet. Ik zwaaide en zette het op een loopje. Boaz gierde het uit. Of ik zijn vrouw was, vroeg de dokter. Met kinderwagen en al liepen Luis en ik achter hem aan, een klein kamertje binnen. Onze klamme handen vonden elkaar. Het was allemaal een beetje krap en ik had het stikheet. We zeiden allebei niets en keken de arts verwachtingsvol aan. Boaz begon voorzichtig te jengelen dus ik haalde hem uit de wagen. Bij mij op schoot was het meteen weer oké, nieuwsgierig keek hij om zich heen.
“Sorry, ik heb geen goed nieuws.”
Boem, daar was het dan. Met de deur in huis, recht voor zijn raap, zonder omweg of hapering. Als een gevreesde donderslag bij heldere hemel. Ik greep Boaz steviger vast en fluisterde in zijn oor dat alles goed zou komen.
“Stil maar lieverd, stil maar.”
Hij zat vrolijk brabbelend om zich heen te kijken, zich van geen kwaad bewust. Luis ging rechtop zitten en schraapte zijn keel:
“Oké, wat is de prognose en wat gaan we doen?”
Heel goed heb ik het allemaal niet gehoord. Vaag wat flarden hier en daar; het was 99 procent zeker dat het om een kwaadaardige tumor ging, dat een biopsie te risicovol zou zijn en ook eigenlijk helemaal niet nodig was. Het ging over een operatie en een goede kans op herstel. Na een paar minuten was ik er weer. Alsof we het hadden afgesproken was het nu aan mij om sterk te zijn. Ik vermande me en begon een vragenvuur.”
|
| |
