| |
 |
14 desember om 12:00 |
| |
De dominee kwam fandaach foarbij
Noem ut light-narcisme at ik onderstaande kollum fan ds. Wim Beekman hier plaats, dy’t fandaach in’e bijlage fan’e LC staat. Mar allienech ut begin fan’e kollum is ut al weard om ut ok hier onder andacht te brengen. En úteraard het de emeritus dominé út Koudum eksakt begrepen węr’t ut mij foarege week saterdachavend om te doën was. Yts wat ik gelukkech de oulopen week overigens tich kear te horen kreech. Dat is hoopfol en ik gaan dęrom moai deur met ut skriëven fan kollums/stukjes.
Wim Beekman
Een collega uit de Randstad vertelde hoe hij in zijn gemeente op zaterdag de kerk aan het versieren was toen twee voorbijgaande meisjes het hoofd om de kerkdeur staken.
„Kijk”, zei de een tegen de ander, „in de kerk vieren ze ook al kerst.”
Hier in Sneek zal ze dat niet overkomen. Hele volksstammen weten op zaterdagavond de Sint Martinus te vinden voor Heel Sneek zingt. Een thuiswedstrijd voor de katholieken, maar ook protestanten en onkerkelijken halen hier hun hart op. Hier viert men eendrachtig kerst.
Als jonge dominee zou ik hier principieel niet aan meegedaan hebben: ‘Geen kerst reeds in de adventstijd, en kerst is geen volksfeest.’ Maar ach, ik heb in mijn jonkheid wel meer rare dingen gedacht. Inmiddels geniet ik met volle teugen van een volkskerstzang als deze.
Mij raakt het refrein van het middeleeuwse kerstlied Hoe leit dit kindeke hier in de kou: na, na, na, kindeke teer, ei zwijg toch stil, sus, sus, en krijt niet meer .
Een oud wiegelied, teer als glas, dat je zingt met een zuigeling in je armen. De kern van het kerstfeest – God die mens wordt, zo kwetsbaar als een kind – wordt hier in één versregel weergegeven.
De Sneker stadsdichter Henk van der Veer krijgt in zijn gesproken column de lachers op zijn hand. Maar vertelt ook kwetsbaar over zijn ingrijpende oogziekte van de afgelopen maanden. Fijntjes merkt hij op dat wij hier met z’n vijfhonderden tegen de ellende op de wereld in zingen van vrede en verbondenheid.
Wij kunnen met kerst de wereld niet veranderen, maar ons eigen hart wel, denk ik bij mezelf.
Wanneer meneer pastoor zijn kerstverhaal vertelt, traditiegetrouw op rijm, ga ik op het puntje van de kerkbank zitten. Peter van der Weide heeft de gave van de welsprekendheid. Er wordt ademloos geluisterd, en veel gelachen.
De ernst van zijn preek over de heilige kerstnacht kunnen we in onze zak steken:
Dit is waar wij elkaar respecteren
en elkaar niet met haatmail bombarderen.
Dat is waar men geen hekken bouwt
maar mensen verwelkomt en vertrouwt.
Dat is een leven zonder bombardementen, vuur en rook.
Dat kan ook in Israël, Libanon, Rusland, Oekraďne, en in de Gazastrook.
Ja, ja, dat kan echt,
waar men gewoon menselijk is en oprecht.
En even verderop, wanneer Jozef, Maria en het kind naar Egypte vluchten, merkt hij fijntjes op dat de Heilige Familie dus bestond uit asielzoekers.
De verdere avond is gevuld met kerstmuziek in alle soorten en maten. Van jeugdblaasorkest tot Martini Koorschool Sneek. Ook in de samenzang waren hun heldere Engelse bovenstemmen boven alles uit te horen.
Aan het eind mogen we ons kaarsje bij het altaar van Maria zetten, en krijgen we ieder een oliebol en een beker glühwein. Dit is wat kerst is: een volksfeest met vreugde én met ernst. Ja inderdaad, in de kerk doen ze ook aan kerst.
wimbeekman56@gmail.com
Column ds. Wim Beekman in de LC, 14 december 2024
Foto Johan Brouwer, GrootBolsward |
| |
