| |
 |
22 maart om 19:19 |
| |
Trompettist in Auschwitz is een adembenemende voorstelling
Zelden, ik durf wel te stellen ‘nog nooit’, was het zo stil in de Tüöttenzaal van Theater Sneek tijdens een voorstelling. Ik zat gisteravond op het balkon van de Sneker schouwburg bij het theaterstuk ‘Trompettist in Auschwitz’. Een adembenemende voorstelling van twee topacteurs, Soy Kroon en Thomas Cammaert die samen op indrukwekkende manier (integer!) het script van Allard Blom, naar het boek van Dick Walda speelden.
Nog voordat de gordijnen opengaan wordt het publiek in het uitverkochte theater al de voorstelling ingetrokken. Het monotone geluid van een trein, onheilspellend. Als de gordijnen worden geopend ziet het publiek een indrukwekkend decor, van Joris van Veldhoven.
Het publiek wordt gevangen achter prikkeldraad en betonnen palen. Het is donker. Het maakt op mij meteen grote indruk, hier is ontsnappen niet meer mogelijk. Dit decor raakt. Als de twee acteurs plaats nemen vertellen de acteurs het verhaal van Lex van Weren, een Joodse man uit Amsterdam. Lex van Weren (Den Haag, 13 maart 1920- Amsterdam, 31 juli 1996), het is zijn levensverhaal. Of dat levensverhaal goed wordt weer gegeven, kan ik niet beoordelen, ik heb Van Weren niet gekend.
Ik maak daarom meteen de aantekening dat de naam Lex van Weren voor mij ook metafoor is voor andere Joodse mensen die hetzelfde lot ondergingen als Van Weren. Het is schokkend en emotioneel, hoe een mens door anderen mensen, die de aanduiding ‘mens’ eigenlijk niet meer verdienen, gedwongen worden om te verworden tot een nummer. De tatoeage 163848 wordt letterlijk in de arm gekerfd. Het gaat gepaard met een noodkreet.
Lex wordt opgepakt, verdwijnt naar Westerbork en wordt op transport gezet naar vernietigingskamp Auschwitz. Een trompet redt zijn leven, hij komt in het kamporkest. Wat bijzonder is dat beide acteurs de rol, het personage Lex van Weren spelen. In het begin is dat even wennen en schakelen.
De hele lijdensweg komt voorbij, in retroperspectief. Terugblikkend op het verleden als er een bezoek aan Auschwitz wordt gebracht.
Als Thomas Cammaert in de rol van een Duitse kampbeul kruipt is dat akelig en ijzingwekkend. Diezelfde Duitse officier die sympathie koestert voor Lex, omdat hij iets kan, wat anderen niet kunnen. Fenomenaal goed op een trompet spelen. ‘Als je iets kan wat niemand anders kan, ben je waardevol’, wordt er gezegd. De scene die Lex van Weren terugbrengt naar kerstavond 1944, waar hij trompet speelt terwijl 4 mannen opgehangen worden. Om dan te overleven moet je wel wegkijken. Iets dat onmogelijk is, jaren laten komen deze beelden in nachtmerries terug.
De hele voorstelling duurt 1 uur en 20 minuten. Het maakt grote indruk op mij. Helemaal met de wetenschap dat het nu nog elke dag gebeurt. ‘En in Auschwitz of in Gaza, in Oekraďne of in Syrië, het maakt geen verschil, het maakt geen verschil, voor wie op de vlucht zijn.’
Foto: Annemieke van der Togt
Acteurs: Soy Kroon en Thomas Cammaert
Uitvoering muziek:
Pol Vanfleteren (trompet)
Medewerkers
naar ... van: Lex van Weren (gebaseerd op zijn herinneringen aan Auschwitz van)
Auteur: Dick Walda
Bewerking: Allard Blom (script)
Decor: Joris van Veldhoven en Fred Höppener
Regie: Eddy Habbema
Licht: Coen van der Hoeven
|
| |
