| |
 |
26 april om 16:23 |
| |
Ik bin op ut ogenblik druk an ut interviewen, in ferbaan met un projekt dat ik tegare met Paul van Goor doën. Mňrren mear nijs hierover! Tussen dy bedriëven ok nňch andere skryfputsjes. Su hew ik ok un digitaal interview met de Liwwarder stadsdichter Derwent Christmas had. Helder en direkt in syn antwoarden. Dat interview komt in ut Frys Alegemeen-kultureel opinyblad de Moanne. Hier al fast un foarproefke om jim op 'e smaak te brengen. Op myn fraach hoe't Derwent un stadsgedicht skriëft antwoardt hij:
" Stadsgedichten schrijf ik zoals ik mijn boodschappenlijstjes samenstel; ik ga zitten, neem een pen in handen en schijf op wat in mijn brein opkomt. Weinig spannend dus. Spanning is iets voor lezers; schrijvers moeten vooral nadenken en veel water drinken tegen hoofdpijn.
Ik schrijf niet zozeer over de stad, geen lofdichten. Ik gebruik de stad als inspiratiebron. Eén keer per week wandel ik door de binnenstad van Leeuwarden. Mijn ogen zijn dan kleine detectiepoortjes; zij filteren uit alle stadsindrukken de onderwerpen die de moeite waard zijn om over te schrijven. Zo zag ik vorige week een man vanuit de Reigerstraat (hoerenbuurt) komen met een gelukzalige glimlach op zijn gelaat. Vlak voordat hij de hoek om ging, voelde hij of zijn rits wel dicht was, spuwde op straat en rook aan zijn handen. Dat voelen, spuwen, ruiken maakte zijn 'aankoop' heel concreet en ranzig. En daarmee de moeite waard om te onthouden. Een schrijver mag van schoonheid genieten, maar nooit tot onderwerp maken. Ranzigheid en immoraliteiten zijn de thema's die de moeite waard zijn.
Na de observatie is het aan mijn brein een verhaal te componeren. Als het verhaal eenmaal ontstaan is, komt het aan op zitten, denken en typen. Dan krijgt het boodschappenlijstje, gedicht of verhaal vanzelf de vorm die het verdient. Schrijven is in die zin pure ambacht. Een slecht betaalde ambacht, dat wel."
Ok de andere antwoarden fan Derwent binne ut lezen mear as de moeite weard!
Derwent Christmas |
| |
