| |
 |
8 júny om 16:46 |
| |
Jonathan Alexander Picauly ( 1915 – 2007 )
Fanmiddach hew ik op begrafenis weest fan Jonathan Alexander Picauly, ik kon hem allienech mar as menear Picauly. Menear Picauly was de fader fan myn maat Raymond. We konnen mekaar al mear as feartech jaar. ‘ Man tussen twee culturen ’ noemde ds. Aart C. Veldhuizen menear Picauly. En dat was hij. Toen de Indonesiërs ut juk fan de Nederlanners fan hun ousmiten hadden, was der foar mannen as Jonathan Alexander Picauly gyn plak mear in Indonesië. Hij was te feul fernederlaansd, had un Nederlaanse opleiding had en kreech prima banen in syn geboartelaan. Onder andere bij de gesondsheidsorch en de Indonesise Voetbalbond. Toen de Japanners Nederlaans Indië besetten was Jonathan Alexander wear de sigaar. Hij wurdde opslúten in un Jappekamp en wurdde freeslek mishandeld. Later toen hij min ňf te mear dwongen wurdde om naar Nederlaan te emigrearen kreech hij wear op syn soademiter, geestlek wel te ferstaan. Un hoogopleide Indo dy’t letterlek in de Iglo-fabriken de floer anfege mocht…Fia kamp Westerbork ( ! ), Bennekom en Hoogeveen kwam hij met syn gesin in Sneek. Dęr learde ik syn soan Raymond kennen:
Foar Raymond
Javaansche jonge
su mar
op un moaie nasomermňrren
ergens in september fier en ’60
stonstou bij oans
in ’e klas
in ut speulkertier
-midden in ’e kring-
fertoandest dyn keunsten
as un eksoatise sirkusartys
onder de aardrijkskundeles
froech ik węr’st wech kwamst
‘Soerabaja’
ut sei mij likefeul
as Hoogesandsappemear
mar toen ik middachs
út skoal dyn fader de wajangpoppen
an’e muur spikeren sach
en ik begearech myn tanen
in un broadsje bapau sette
wist ik wel dat jim un moai
end fan hús waren
Ik was kyn an hús bij de Picauly’s, Raymond bij oans. Wat un weareld fan ferskil. Dy eksoatise omgeving dęr’t hij in groatbrocht wurdde. Altyd de geur fan skerpe krúden, mar boven alles de warmte, letterlek mar seker ok figuerlek. Ik foëlde mij welkom. Djaggo noemden se mij. Frynd. Wat mut Raymond ut bij oans thús apart fonnen hewwe. Un degeleke griffermearde húshouding. Middachs om twaalef uur ete en avens om ses uur wear netsjes om de tafel. “ Raymond moet nu ook naar huis om te eten ”, sei oans moeke dan. Allienech op myn jaardach mocht Raymond wel bliëve om te broadeten…
Wat mij ok nňch fan Raymond syn thús bijbleven is, is ut skilderij fan de Hof van Eden. Un kleurryk skilderij. Ik hoarde fanmiddach in de ouskeidsdiënst dat dat skilderij overal met naar toenommen is. Ut nam un belangryk plak in bij de Picauly’s. Tňt kort foar syn doad ston menear Picauly avens foar ut op będ gaan onder dit skilderij, hief de hannen naar de hemel en sprak de woarden:
“ Dan sama seperti Musa meninggikan ular di padang gurun, demikian juga Anak Manusia harus ditinggikan, supaya setiap orang yang percaya kepadaNya beroleh hidup yang kekal. Karena begitu besar kaih Allah akan dunia ini, sehingga la telah mengaruniakan AnakNya yang tunggal, supaya setiap orang yang percaya kepadaNya tidak binasa melainkan beroleh hidup yang kekal. ( Johannes 3: 14-16 ) ”
Fanmiddach hewwe wij ouskeid fan menear Picauly nommen, ik fon ut un indrukwekkende diënst, nyt in ut laaste plak om de smetloas witte kist en ut pikefelliet ' Nader mijn God tot U ', in ut Maleis:
Ma-kin de-kat, Tu-han, kepada-Mu;
wa-lau-pun sa-lib-lah men-ang kat-ku,
I-ni-lah la-gu-ku De-kat ke-pa-da-Mu;
ma-kin de kat, Tuhan ke-pa-da-Mu.
Dat hij ruste mach in frede.
Indise Lely |
| |
