| |
 |
15 augustus om 18:15 |
| |
‘Op de plaats rust…mijmeren op de mooiste kerkhoven’, is de titel fan un boek dat sjoernalist Ton Vingerhoets skreven het. In ut boek (be-)skriëft Vingerhoets nyt allienech over kerkhoven, hij pleit ok foar ut rekreëren op begraafplakken. As jonkje ging ik hast elke sundachmňrren met oans fader naar de Algemene Begraafplaats fan Sneek, in de Noarderhoek. Ik fon dat altyd heel ‘gewoan’. Later hoarde ik fan andere kyndes bij oans út de buurt, dat se dat mar apart fonnen. Oans fader en ik gingen ok altyd naar ut kyndergraf met ut witte fredesdúfke der op. Dat plakje op’e doadeakker fon ik bysonder. Ik stelde dęr altyd un soad fragen: Węr binne nau al dy męnsen dy’t hier begraven lęge pappe? Is der un hemel? Is der un hel? Komme de męnsen dy’t bij oans naar kerk gaan allienech mar in de hemel? Węrom lęge Roomsen op un ander kerkhňf? Oans fader sei noait sufeul, hoochút ‘hé ik fyn ok nňch wat’. En dan kreeg ik su’n dikke brúne karmel klever. Sú dat de ware reden weest hewwe dat ik altyd su graach met oans fader metging op oans weeklekse kerkhňftňchten?
Apart dat ik nau noait mear op sundachmňrrens over kerkhoven kuier. Ik skriëf der allienech nňch mar over. En ik droom der ok nňch regelmatech over: dat ut dęr su moai was! Wat Vingerhoets skriëft, wist ik dus 40 jaar leden al.
|
| |
