| |
 |
12 júly om 11:41 |
| |
Simon Vinkenoog
Simon Vinkenoog leeft! Mar nyt mear onder oans. In syn werk leeft hij deur, in syn poëzy en in syn ferhalen. Fannacht is Vinkenoog overleden, an de gefolgen fan un hersenbloeding, nadat earder un been amputeard was. De laaste dagen folgde ik hem op syn weblog. Un heel bysonder weblog, f’ral deur ut openhartech karakter en feul foto’s. Simon Vinkenoog sal deur un memorabel optreden tidens un dichtersfestival op 7 ňktober 1967 altyd met Fryslaan ferbonden bliëve. Op dy poëzy-avend kreech Vinkenoog ut an de stňk met Gerard van het Reve. Dizze laaste skopte en sloech Simon Vinkenoog ‘ en publiek ’ ( 1100 besoekers ! ) op ut poadium fan de Harmonie. Fotograaf Pieter Doele maakte op ut júste moment un foto, terwyl de Friese dichters Jan Wybenga en Steven de Jong de slaanderij glimlachend ansien. En dan te bedenken dat Simon Vinkenoog syn hele leven lang un fredelievend mins weest het. Dy avend in ňktober ’67 wurdde ňrganiseard deur Piet Boorsma en Pieter de Groot ter gelegenheid fan ut seuvende lustrum fan de Amsterdamse stúdentefereniging Cygnus Resurgens. Josse de Haan skreef o.a. na dizze bijeenkomst: ‘Poëzy sil nea wer hillich węze…’
Op ut afysje foar dizze poëzy-avend staat un afbeelding fan Simon Vinkenoog, ontwerp fan Sikke Doele.
Ut ut digitale dachboek fan Simon Vinkenoog sitear ik dizze regels, dy’t hij foarege week nňch skreef:
“ Alweer een week onder het zeer gastvrije dak van het Revalidatiecentrum Amsterdam aan de Overtoom.
Ik heb al negenentwintig pagina's volgekrabbeld in het Moleskine-notebook dat ik voor mijn 80ste verjaardag kreeg; ik hoop dat ik de 18e juli met Edith aan mijn zijde bij mooi weer mijn 81ste verjaardag hier in het tuinpark mag vieren met enkele uitverkoren vrienden en verwanten. Aan imposante wolkenvelden nog immer genoegen te scheppen, bovendien schieten zwaluwen, duiven en parkieten voorbij. Het is uiteraard een zeer vreemde, zoniet uiterst buitengewone gebeurtenis, na een transtibiale amputatie, het rechterbeen onder de knie, verder te leven.
Het is de bedoeling dat mij een prothese zal worden aangemeten; hiervoor moeten eerst de wonden waarin nog hechtingen zitten geheeld zijn - en het verdere verloop laat ik even aan uw verbeeldingskracht over.
Het is een proces dat nog maanden kan duren. Ik leef als het ware buiten de tijd, in een hier en nu, dat bestaat uit het verwerven van allerlei vaardigheden die ik tot nu toe niet besefte.”
|
| |
