| |
 |
27 augustus om 15:16 |
| |
Ik kom krekt teruch út'e stad. De stad is foar mij Sneek. Tegare met myn dňchter fan negen-10 hew ik bij 'Onder de Linden' sitten. Twaalf-uurtje hat: kroket op un stukje broad, groëne mostersoep en un kwak slaatje. Ut restaurant sit in hartsje Sneek. Ut miigt al de godgaanse dach, mar met dy dňchter fan mij in de buurt wurd ik noait saggerijnech. Tegare hewwe we męnsen bekeken, opfallend sufeul lui der met un sichtbare handicap omlope. Ut leek wel un bitsje para-Olympics op de Markstraat.
En hoefeul lui súden wat hewwe met ferborgen gebreken? Dy dingen froegen wij oans lúdop ou. Want wij binne beide gyn binnenfreters. We sęge un soad, mar soms sęge we ok niks. Dan begriepe wij mekaar ok wel. Of we skriëve ut op, in dachboeken. Geheime en nyt-geheime dachboeken. We hewwe fanmňrren ok over ut nieuwe skoaljaar praten. Myn dňchter sal aansens staazje lope op de P.Bakker-skoal in Sneek.
Ut liekt har spannend en interessant. 'We wurde kollega's', sei myn dňchter. Ik knikte en sei 'ja, wij wurde kollega's'.
Wij ferskille ok dach en nacht, myn dňchter en ik. Sij is befoarbeld múzikaal, speult saks en begint in september met de foaropleiding fan ut konservatoarium in Swolle. Toen ik op de P.A. blokfluitles fan Henk van der Meer kreech, moest de maestro mij leare om ut mônstuk recht tussen de lippen te houwen. Freeslek fon ik dat, blokfluite: 'Brand in Mokum', ferder bin ik noait kommen. Muzyk fan anderen fyn ik wel moai. Ede Staal is op dit moment myn groate favoryt.
Lekker mankelyk, want su foel ik mij fanmiddach. De laaste échte somerfekaansymiddach fan 2004. De hele lucht is griis.
|
| |
