| |
 |
6 ňktober om 18:50 |
| |
Sperkhemtaal
Moaie anekdoate dy’t ik fan Harm Rozenberg deurkreech. Ut sal ergens in de fijftegere jaren weest hewwe. Harmen en syn maten waren druk an ut foetballen op één fan de plansoëntsjes in ut Sperkhem. Dat was in dy dagen eigenlek nyt toestaan. De plisy maakte su nou en dan jacht op’e knapen dy’t tňch foetbalden op ‘verboden terrein ’. Nou woande bij Harm in de buurt un jonkje dy’t fan hús út Frystalech was en nňch nyt su lang syn domisily in dizze Sneker buurt had. Afijn, de jonges foetballe der op un frije woënsdachmiddach fleurech op los. Krekt sulang’t der één roept ‘ drave plisy! ’ De Sperkhemmers stúve alle kanten op en ferstoppe hun in de steegjes. Oans Frystalech impňrtjonkje naait ok, mar is nňch nyt su goëd thús in syn nije buurt. Dat hij soekt beskúl foarin de steech.
De smearis ( ' miskyn het un plisy Keet wel weest ' ) het um sumar te pakken. De andere Sneker jonkjes lęge onder un hage en hore met kloppend hart de folgende dialooch an:
‘ So so jij vond het nodig om weg te draven? Hoe heet je? ’
‘ Piter polisy! ’
‘ Piter. So so Piter. En waar woont Piter?
‘ In de Frederik Hendrikstraat!’
‘ En hoe heet Piter sijn vader? ’
‘ HEIT plisy!!’
De jonges onder de ligusterhage miigden hast in de broek fan ut lachen.
 |
| |
